คำโบราณกล่าวไว้ว่า "คบบัณฑิต บัณฑิตพาไปหาผล"
หากแต่ทุกวันนี้ คนหลงลม ไปเชื่อในคนที่มีกิเลส คือมีความโลภในหัวใจ ย่อมชักจูงส่งเสริมไปเพื่อผลประโยชน์แห่งตน เป็นธรรมดา
แลก็ไม่แปลกอะไร หลวงพ่อนิพนธ์ชี้ให้ดูเสมอว่า มนุษย์ทั้งหลายล้วนแล้วแต่มีกรรมเป็นนาย ที่ใดที่ส่งเสริมธรรม อันเป็นนิสัยที่ไม่คุ้นชิน สถานที่นั้นผู้ที่จะมาถึง จึงต้องแหวกว่า ทวนกระแส ทวนนิสัย จึงไม่แปลกที่มีน้อยคน หากแต่สิ่งใดที่กรรมส่งเสริม ผู้คนแห่แหนกันไปอย่างล้นหลาม เหยียบกันตาย แย่งกันตาย ก็มีกันให้เห็นอย่างมากมาย
ไกลตัวไป มองภาพไม่เห็น ก็ดูแต่การสวดมนต์ ที่หลวงพ่อนิพนธ์จัดเป็นวินัยธรรม ให้คนป่วยปฏิบัติ ด้วยคำสอนของแม่ชีเมี้ยนที่ชี้ให้เห็นว่า พระพุทธเจ้าตรัสรู้ว่า "กรรมมันจำนิสัย" จะหนีกรรม หรือ เว้นจากกรรม ก็ด้วยเปลี่ยนพฤติกรรม เปลี่ยนนิสัย ทำให้กรรมมันจำไม่ได้ จึงต้องฝืนนิสัยตน มาใช้นิสัยของพระพุทธเจ้า ทำให้ดู ทำให้เห็น ก็ด้วยการมาสงบ กาย แทนที่จะพูดคุยตามนิสัยสันดาน นินทา ด่าว่า ติเตียนผู้อื่น ก็มาสวดมนต์ธรรมโลกุตตระแทน แลสงบใจ
หากแต่หลายคนก็ยังพึงหวังว่าจะพบสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ลอยลงมาจากฟากฟ้า เป็นเทวดา เป็นนางฟ้า ... แล้วเสกเป่าให้พร ให้ตนหายโรคดั่งปาฏิหาริย์ ไม่มีทางเป็นเช่นนั้นดอก เพราะศาสนาเป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ เป็นปราชญ์ ก็ย่อมต้องการปราชญ์ หากแต่คนใดดู แล้วพิจารณา ก็จักเห็นว่า สิ่งที่หลวงพ่อนิพนธ์ให้ทำ นั้นคือ ปาฏิหาริย์ของศาสนา ปรากฎอยู่ตรงหน้าแล้ว
กองทหารที่ว่าเข้มแข็ง อดทน มีวินัย ฝึกมาอย่างดี ยังต้องมีเต๊นท์พยาบาล ตายคาสนามฝึกได้ แต่นี่ คนที่มามีแต่คนอ่อนแอ เป็นโรค แต่ไม่เคยมีใครตาย เป็นลม ขณะสวดมนต์ ทำวินัยของพระพุทธเจ้าเลย
หายโรคนั้นเป็นไปได้ แต่หลักปราชญ์ของพระภูมี กล่าวว่า จะดีกว่าไหม ถ้าจะป้องกันไม่ให้เป็นโรค เพราะ การกันไว้ดีกว่าการมาตามแก้ นั่นเอง
หลวงพ่อนิพนธ์ ชี้ช่องให้เห็นว่า ก็โรคเกิดจากกรรม เราท่านทำไว้แล้ว ให้ทุกข์แก่ท่าน ทุกข์นั้นถึงตัว วันนี้เป็นโรคมาเพื่อใช้หนี้ แก้ไขอะไรไม่ได้ เพราะมันทำแล้ว ก็ต้องขันติ อดทน หรือ อยากให้หายเร็ว ก็ไปทุกข์กับวินัยธรรม แทนที่จะมาต้องทุกข์กับโรคใช้
ยิ่งไปกว่านั้น ในเมื่อทำกรรม ผลกรรมยังสนอง หลวงพ่อนิพนธ์จึงชี้ว่า แล้วทำไมไม่ทำสุขให้แก่ตนบ้าง เพื่อสุขนั้นจะได้สนองตน นี่แหละพรหมลิขิต เราท่านเขียนเองได้
จะดีกว่าไหม ถ้าเราท่านพาตนไปช่วยคนป่วยมะเร็ง จะได้ไม่เป็นมะเร็ง ไปช่วยคนป่วยอัมพฤกต์ จะได้ไม่เป็นอัมพฤกต์ ในภายภาคหน้า นี่แลทำไมเราท่านทั้งหลายจึงควรพัฒนาตน ไปเป็นจิตอาสาช่วยคนป่วย หรือแม้นแต่ชวนคนที่เราท่านรัก มาทำตนเป็นจิตอาสา จะได้ไม่ต้องไปเป็นไง
บทพิสูจน์ที่ศูนย์สมุนไพรบ่อพลอย มีให้เห็น เมื่อหลวงพ่อนิพนธ์ ชี้ช่องให้คนป่วย ที่แม้นจะมาทานสมุนไพรเขียวคนละเป๊ก ต่อสัปดาห์ โดยชี้ว่า ก็สร้างอุปาทาน จะเอาแรงที่ได้ ไปช่วยผู้อื่น โดยการเป็นจิตอาสาดูแลต้นยา คนละต้น สองต้น ตามแต่จะทำได้ มาพรวนดิน รดน้ำ ผลก็คือ ทุกผู้คนที่ทำตาม ล้วนแล้วประสพผลในการช่วยตน แลผลแห่งการทำยังได้เก็บมาให้คนป่วยทุกวันนี้ได้ทาน
บทสรุป ไม่เชื่อหรือ "ให้ทุกข์แก่ท่าน ทุกข์นั้นถึงตัว" ก็แล้วอยากมีสุข ไม่อยากเป็นโรค ดันไปเชื่อคนโลภ ต้องออกกำลังกาย ต้องทานอาหารดี มีสุขลักษณธ ต้องกินดี อยู่ดี ต้อง... ไม่เห็นหรือ ตายคาสนาม ตายทั้งๆที่กินดีๆ ตายทั้งๆที่ อยู่บ้านหรู แล้วทำไม่เชื่อพระพุทธเจ้า ... ที่เป็นจอมปราชญ์ ไม่แนะนำสิ่งผิดแน่นอน นั่นคือ "ให้สุขแก่ผู้อื่นเป็นอุปนิสัย" เล่า
พูดไปทำไมมี ดูสิ จองบัตร ไปดูคนที่พูดเก่ง ตั๋วใบละสี่พันบาท หมดเกลี้ยงภายใน ๑ นาที ไปนอนรอ ไปแย่งกัน เพื่อความสุขเพียงไม่กี่ชั่วโมง แต่จะมีใครเชื่อศาสน์ของพระภูมีที่แม่ชีเมี้ยนนำมา พากายตนไปให้สุขแก่ผู้อื่น หยิบมะพร้าวลูก มะนาวผล ไปปลอกมะกรูด ไปป่นพริกไทย ให้คนทุกข์ เพื่อให้สุขแก่ผู้อื่น แล้วสุขที่ตนปรารถนา จะได้ย้อนมายังตน ...
นี่แล ทำไมพระพุทธเจ้าจึงเป็นบุคคลที่มีความสุขที่สุดในโลก ทั้งที่จนที่สุดในโลก ก็แล้วเราท่านมาหาอะไร มาหาสุข มิใช่หรือ หลวงพ่อนิพนธ์ก็ชี้รอยแล้ว เหลือแต่ตนเองเท่านั้น ... ทวนกระแส ทวนนิสัย มาทำเพื่อช่วยตน จึงไม่ต้องสงสัยเลย ทำไมที่นี่มีคนหายโรค เพราะคนทำได้ พฤติกรรมเขาเหนือมนุษย์ จึงได้อภิสิทธิ์เหนือมนุษย์ หายโรค ที่คนทั้งโรคไม่หายกันนั่่่นเอง หาใช่ด้วยสมุนไพรวิเศษ เพียงถ่ายเดียวไม่
หลวงพ่อนิพนธ์จึงมักดักทางเราเสมอว่า อย่าไปฝันเลย ว่าคนดีๆ เขาจะแห่แหนกันมาเป็นจิตอาสา เพราะมันไม่ได้อะไรที่เขาต้องการ ไม่มีเงิน ไม่มีชื่อ มันเป็นการเสียสละ ต้องเอาเหตุ เอาผล จึงฝ่าคลื่นกระแสกรรมมาทำได้ ดูแต่คนป่วยเถิด ไฟถึงตนแล้ว ยังยากที่จะให้เขาทำตนเลย ทั้งที่เจ้าหนี้ตามทวง ตามติดตลอดเวลา ยังทำตนประมาท ไม่ยอมทำเพื่อช่วยตน เอาแบบชูชก แม่ชีเมี้ยนจึงตรัสให้สติเสมอว่า "มนุษย์จะเห็นศาสนา ร้องให้ช่วยก็เมื่อเวลาตายมาถึง นั่นเอง"
