ศาสนามานั่งอยู่ทุกวันนี้ จะหาคนไทยที่มุ่งหมายในการพ้นนิสัย เดินในสายธรรมตลอดชีวิต ก็คงยากยิ่ง หลวงพ่อนิพนธ์จึงกล่าวว่า สิ่งที่คงทำได้นั่นคือ "ขอนิสัย"
วินัยปฏิบัติข้อหนึ่ง ในการขอนิสัย ที่หลวงพ่อนิพนธ์สอนให้สมาชิกมูลนิธิไทยกรุณาธรรม จึงเป็นการนำสิ่งของ วัตถุดิบสมุนไพร ติดไม้ติดมือ มาร่วม มาขอนิสัย นั่นเอง
คำถาม ที่หลายคนสงสัย นั่นคือ จำนวนเท่าไหร่ มากมายแค่ไหน จึงเป็นการขอนิสัย
แม่ชีเมี้ยนเคยตรัสสอนสงฆ์ในยุคถ้ำกระบอกว่า การขอนิสัยของพระพุทธศาสนา นั้นทำโดยที่ไม่เดือดร้อนแก่ตนเอง นั่นแลถูกต้อง และได้นิสัย
ท่านจึงยกตัวอย่างเช่น มีสิบบาท ก็แบ่งห้าบาทมาขอนิสัย เหลือห้าบาทไว้บำรุงในครอบครัว ไม่ควรอย่างยิ่งที่จะมีสิบทำร้อย นั่นสร้างความเดือดร้อนแก่ตนแลครอบครัว ซ้ำยังไม่ได้นิสัยอีกด้วย
ด้วยเหตุที่อายเขา มีสิบบาท ตั้งใจจะซื้อมะกรูดห้าบาท มาร่วม พอเห็นคนอื่น ทำร้อยบาท อายเขา กลัวได้ไม่เท่าเขา ก็ไปยืม ไปกู้ ให้ได้มาซึ่ง ร้อยบาท แล้วเอาไปทำเหมือนเขา ผลที่ควรจะได้จากการทำ ก็ไม่ได้ แถมตนเองเดือนร้อน นั่นพระพุทธไม่ยินดี แลไม่สอนให้ทำ
ยิ่งไปกว่านั้น อาจอายเขา เราเอามาลูกเดียว ที่พอหายได้ กลัวคนเห็น กลัวอาย เอาไปฝากคนอื่น ฉันฝากมะกรูดร่วมไปกับเธอด้วยลูกหนึ่ง แทนที่ผลจะเกิดกับตน ผู้รับฝาก ก็เอาผลแห่งตัวกระทำของตนไปเสียหมด การกระทำของตนก็เสียเปล่า นี่แลทำไมต้องมาเอง ต้องทำเอง
บทสรุป สิ่งที่หลวงพ่อนิพนธ์กำหนดเป็นวินัยให้ทำ ล้วนแล้วพิจารณาแล้ว ผู้ใดทำตาม ย่อมมีแต่ผลดี หากแต่ไม่สามารถอธิบายให้ทุกคนได้ ผู้ใดอยากรู้ ก็ไปถามผู้ปฏิบัติที่สำนักลพบุรี หากแต่พิจารณาผล ถ้าทำตามแล้วดี แล้วทำไมไม่ทำต่อ ไม่รักษาไว้ ให้เป็นนิสัยติดตัวไปทุกภพทุกชาติ
ทุกสิ่งอย่างล้วนแล้วมีเหตุมีผล ทำแล้วช่วยตนได้ แต่ก็เป็นส่วนเริ่มต้นให้เราท่านเห็นวา ศาสตร์แห่งนี้แม้นเพียงน้อยนิด ยังสามารถช่วยตนพ้นโรคได้ แล้วทำไมไม่ไปเรียน ในสิ่งที่ช่วยให้สุข และสามารถเอาเป็นสมบัติติดวิญญาณบ้างเล่า
อย่างที่ท่านอาสิชี้ "สุขภาพดี ตายไปก็จบ" มันเป็นเรื่องของชาตินี้ แต่เราท่านยังต้องเกิด เพราะไม่ได้มาทำเพื่อไม่เกิด แล้วชาติหน้าหล่ะ ไม่คิดจะเขียนพรหมลิขิตที่ดีไว้หรือ
แม่ชีเมี้ยนให้สติสงฆ์ว่า การจะพิจารณาว่าใครงาม หาใช่ที่แพรพรรณที่สวมใส่ หาใช่ความมากมายของสิ่งของที่นำมา แต่อยู่ที่ผู้นำมา นำมาให้ด้วยใจ ไม่หวังผล แลไม่ทำให้ตนเดือดร้อน แม้นเสื้อผ้าจะซอมซ่อ ขาดวิ่น แต่นั่นแหละ คือ "คนงามน้ำใจ" ควรที่จะรับสิ่งของนั้นไว้ แล้วมาแปรเป็นผลไชยทานที่ดี เพื่อส่งคืนแก่ผู้นั้น แต่หากแม้นใส่แพรพรรณดี นำสิ่งของมามาก เพื่ออวดตน หรือทำตามผู้อื่น นั้นมิควรที่จะรับ
