คนทั้งหลายที่มามูลนิธิ ไม่แปลกที่จะตั้งความหวังไว้ที่การหายโรคเป็นสำคัญ
แลหากฟัง พิจารณา เชื่อแล้วทำ ก็ไม่ยากที่จะทำให้สมปรารถนาได้ดั่งใจมุ่งหวัง
แต่ทุกข์ของคนทั้งปวงที่มี ทุกข์กาย อาจไม่เรื่องหนักหนาสาหัส เมื่อเปรียบเทียบกับทุกข์ใจ ที่เป็นได้กับทุกผู้คน ทุกเวลานาที ที่สำคัญบั่นทอนชีวิตมากกว่าทุกข์กายเสียอีก ก็มีให้เห็นในชีวิตจริงมากมาย
แค่อกหัก รักคุด แล้วฆ่าตัวตายก็มีมากหลาย หนักกว่านั้นไปฆ่าคนอื่นเพื่อให้คลายทุกข์ใจที่มีแก่ตน ก็เห็นตามข่าวมากมาย
นั่นย่อมแสดงให้เห็นว่า ตัวเราท่านไม่ได้มีแต่เพียงกาย ทุกข์ทางใจก็สำคัญยิ่ง แลศาสตร์ของพระภูมีที่แม่ชีเมี้ยนนำมา ก็ช่วยให้พ้นทุกข์ทั้งสองได้ ไฉนคนทั้งหลายทั้งปวง จะมาเอาแต่สุขทางกายประการเดียว
ยิ่งไปกว่านั้น ศาสตร์ก็ชี้ชัด วิทยาการของโลกก็พิสูจน์ให้เห็น สัจจะธรรมความจริง ประการหนึ่ง คือ "ใจเป็นนาย กายเป็นบ่าว"
เมื่อปรารถนาหาสุข แล้วทำไมจึงหยุดแค่เพียงแต่กาย ผลที่ได้ มันจะทำให้สุขไปได้สักกี่น้ำ เมื่อใจของเรามันยังต่ำ มันยังไม่สามารถพากายสูง นั่นคือ ยังไม่มีสุขนิสัยของพระพุทธเจ้า กายที่ดีในวันนี้ด้วยสมุนไพร ช้าเร็ว มันก็ต้องต่ำไปตามใจ ที่เป็นนายนั่นแล
บทสรุป แม่ชีเมี้ยนจึงตรัสว่า พระพุทธเจ้าหาสุข สุขนั้นคือ สุขนิสัย ที่จะประคองใจ ประคองกาย ให้สุขทุกเวลา ใจสุข กายไม่มีโรค การมาพานพบศาสนา แลถึงอย่างแท้จริง จึงต้องทำให้ถึงสุขที่แท้จริง หากเอาแต่เพียงกาย เอาแต่สุขเฉพาะหน้าในวันนี้ วันนี้ ไม่เจ็บ ไม่ปวด พอแล้ว ไม่ต้องทำอะไรแล้ว นั่นประมาท ด้วยไม่มีใครรู้พรหมลิขิตแห่งตน ก็ลองถามตนเองสิว่า หลับตาคืนนี้ แน่ใจหรือว่าพรุ่งนี้จะได้ลืมตามาดูอีกครั้งแน่นอน
วันเวลาก็ผ่านไปเร็วนัก กรรมก็หาญหัก ทำให้การเดินของเราท่านล่าช้า คิดว่ายังมีเวลา กว่าจะรู้ตนอีกที ใจอยากสักฉันใด กายมันมาไม่ได้แล้ว เห็นทางรอดชัดๆ แต่ไปไม่ถึง รู้สึกเสียใจ เสียดาย ก็ย้อนวันเวลาไม่ได้
พรหมลิขิตอยู่ที่เราทำ ... อยากมีสุข ก็ถามตนดู วันนี้เราสร้างพรหมลิขิตสุขหรือทุกข์ให้แก่ตน นั่นแลอนาคตที่รอเราอยู่ ไม่ต้องไปหาหมอดู พิจารณาเองก็รู้ได้ ถ้าไม่ทำแล้วจะมาร้องให้ใครช่วย ร้องสักฉันใด ก็ไม่มีใครช่วยได้
ที่ที่เขาบอก ว่าร้องขอได้ อ้อนวอนได้ ช่วยได้ .. ล้วนแล้วแต่ไม่มีตัว ไม่มีตน มีแต่ลม เชื่อเขาก็ทำตาม ... ก็ถ้ามันอ้อนวอนได้ ปรารถนาของพระภูมีทุกพระองค์ ก็คงเป็นจริง โลกนี้คงไม่มีมนุษย์แล้ว พระพุทธเจ้าพาไปนิพพานหมดเสียตั้งนานแล้ว
