ความจริงที่ปรากฎแก่ตนในวันนี้ คือ ทุกข์ อันเนื่องมาจากโรค
หลวงพ่อนิพนธ์ชี้ความจริงให้พิจารณา ประการแรก นั่นคือ คนที่มีความโลภ ย่อมเห็นโอกาสแสวงหาผลประโยชน์จากความทุกข์ที่คนทั้งหลายมี และจี้ไปยังจุดอ่อน ที่คนทั้งหลายผู้ไม่รู้กลัว นั่นคือ "ความตาย" แลก็ชี้ช่องหนทางแห่งการรอดพ้นจากความตาย อาศัยความน่าเชื่อถือประการใดๆแห่งตน นั่นคือ "ยารักษาโรค" ที่ซึ่งจะช่วยให้รอดพ้นจากความตาย ที่ปรากฎนั้นๆได้
โดยการทึกทักเอาเอง จากประสพการณ์ของตนที่ผ่านมา การได้พบเห็น สิ่งที่ไม่น่าจะเป็นไปได้ แต่ทำได้ อาทิ ทำให้คนบินได้ ทำให้คุยกับคนที่ห่างไกลได้ ทำให้หายปวดได้ อย่างน่าอัศจรรย์ แล้วก็สรุปเองเออออกันเอง ว่า นั่นหมายถึง "จะช่วยให้หายโรคได้"
ความไม่รู้จริง จึงพาตนเข้าไปยังกับดักของคนโลภ แลท้ายที่สุด กว่าจะพบความจริง ว่าหลงเล่ห์คนโลภ เสียเงินเสียทอง เสียเวลา ก็พอไหว แต่มันจบลงที่แม้นแต่ชีวิต ก็อาจจะต้องเสียไปด้วย
ประการถัดมา หลวงพ่อนิพนธ์ชี้ว่า "ต้นเหตุแห่งโรค คือ กรรม"
หลายคนก็ยังไม่ยอมตื่นจากฝัน มันต้องมีน่า ยาดี หรือแม้นมาเจอสมุนไพรแม่ชีเมี้ยน ก็ยังอยู่ในฝัน นั่นคือ ต้องมีสรรพคุณ ทานสบาย หายแบบชิวๆ โดยที่ตนไม่ต้องทำอะไรเลย เมื่อตื่นมาพบกับความจริง กรรมคือทุกข์ มาเพื่อให้ทุกข์ เพราะทุกข์นี้เราท่านสร้างไว้แก่ผู้อื่น วันนี้ย้อนมายังตน จะปฏิเสธสักฉันใด ก็หาพ้นไม่ ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหน ก็ล้วนแต่ทุกข์ทั้งสิ้น เพียงแต่ ทุกข์กับการทานสมุนไพร การทำวินัย นั้นดีกว่า เพราะทุกข์เพื่อจบ เพื่อจะได้มีชีวิตใหม่ ที่ดีกว่า ไม่ใช่ทุกข์กับโรค แล้วจบด้วยการเสียแม้นแต่ชีวิต
บทสรุป เห็นหลายคนเบื่อการกระทำ เบื่อหน่ายการทานสมุนไพร ไปยังเบื่อหน่ายไม่อยากที่จะทุกข์กับวินัย แม้นแต่น้อยเดียว เพราะมันสวนกับนิสัย ความรู้สึก ความอยาก ก็แล้วกรรมที่ทำมา มันไปไหน มันจะหมดลงโดยวิธีใด ฝันแต่ยารักษาโรค จะได้กินง่ายๆ หายง่ายๆ ไม่ต้องยารักษามะเร็ง หรือโรคร้ายใดๆ หรอก แม้นแต่ยาแก้โรคกระเพาะ ยังทำไม่ได้เลย มีแต่ยาถูกจริตนิสัย คือ น๊อคประสาทความรู้สึก ไม่ให้ปวด ไม่ให้ทุกข์ หมดฤทธิ์ยา ก็กลับมาปวดอีก ก็ทานอีก แล้วก็หลอกตัวเองว่า นั่นคือการรักษา ท้ายที่สุด ร่างกายดื้อยา ความจริงก็ปรากฎ ความฝันหลอกตัวเอง ว่ากำลังรักษาก็จบลง
คนโลภหากินกับชีวิตคน ทั้งๆที่รู้ว่าช่วยเขาไม่ได้ ก็หลอกล่อหวังจะเอาเงินเขา คนเหล่านี้ จึงต้องล่อหลอกด้วยการสร้างความน่าเชื่อถือ สถานที่ดีๆ วิทยาการดีๆ วุฒิดีๆ ก็ถ้ามันช่วยได้ มันไม่มีหรอก สร้างแล้วสร้างอีกจนเต็มบ้านเต็มเมือง เพราะคนเข้าไปแล้วหาย คนเป็นโรคก็ต้องมีแต่น้อยลง นี่มันสร้างที่ไหน ที่ไหนๆก็เต็ม ก็แน่น นั่นเพราะคนเก่ามันไม่หาย คนใหม่ก็เป็นอีก
น่าเสียดายงบประมาณ ที่ต้องละลายไปกับสิ่งเหล่านี้ และที่น่าเสียดายกว่า นั่นคือ คนมีความสามารถ ที่ต้องเสียชีวิตลง ทั้งๆที่ควรมีโอกาสสร้างความเจริญแลประโยชน์ให้กับคนและโลกใบนี้อีกนาน
วันหนึ่ง เมื่อประเทศชาติแบกภาระนี้ไม่ไหว อาจจะเจอภาพที่ไม่เคยคิด นั่นคือ คนที่เป็นโรค เช่น โรคเอดส์ อาจจะถือเข็ม เอามาจิ้มคนอื่น เพื่อให้เป็นเหมือนกัน ก็เป็นได้ เพราะสังคมดูแลพวกตนไม่ได้ ไม่ได้รับการเหลียวแล ด้วยภาระนี้มันใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ กลายเป็นเงินจำนวนมหาศาลที่ประเทศไม่มีให้
วันนี้ การมาของเราท่าน อาจดูเป็นเรื่องเฉพาะตัว แต่วันหน้า มันจะเป็นบทพิสูจน์ว่า ผู้ใดทำแล้วช่วยตนได้ สิ่งนี้แหละจะกอบกู้ประเทศไว้ได้ เชื่อหรือไม่ วันเวลาจะเป็นเครื่องพิสูจน์ การทำตนจนหายโรคได้ จึงมีความสำคัญ มีความหมาย แลไม่เป็นเรื่องเฉพาะตัวอีกต่อไป แลจะการกระทำของท่าน จะกลายเป็น "พระมาลัยโปรดสัตว์" ให้เพื่อนร่วมชาติได้เดินตาม ให้ประเทศพ้นวิกฤติ
