คงไม่มีใครเถียงว่าทุกศาสนา ทุกความเชื่อ มีจุดยืนเดียวกัน คือสอนให้เป็นคนดี
จึงไม่แปลกทุกผู้คนล้วนอยากเป็นคนดี แต่ทำไมทำไม่ได้ ไม่ดีอย่างหวังตั้งใจ
แม่ชีเมี้ยนชี้ให้เห็น “มนุษย์ มีกรรมเป็นอำนาจ”
ความตั้งใจของเราท่านจึงยังไม่พอ เพราะทานอำนาจกรรมไม่ไหวนั่นเอง จะตั้งใจสักฉันใด อย่างดี ท่านอาสิก็ชี้ให้เห็นว่า แค่ตอนมีสติ ระลึกได้ที ก็ทำ เผลอก็ลืม
หากแต่ผลกรรมที่เกิด หลวงพ่อนิพนธ์ชี้ว่า “มันเป็นกรรมเที่ยง“ คือกระทำถึงพร้อมด้วย กาย วาจา ใจ ด้วยนิสัยกรรมที่ค่อยๆสร้างขึ้น มากขึ้น นั่นเอง
คำถามก็คือ ทำไมเราท่านชนะกรรมไม่ได้ ก็เพราะสิ่งที่ทำ ความดีที่ทำ มันไม่เที่ยง ผลของมันจึงไม่พอ ไม่มีน้ำหนักสู้กรรมได้ ด้วยเป็นแต่เพียงทำตามอารมณ์ หาใช่เป็นนิสัยธรรมไม่
นี่แลคือเหตุที่ทำไมพระพุทธเจ้า จึงใช้ “สัจจะ” เพราะจะกระทำให้เป็นนิสัยธรรม ไม่ใช่ทำตามความอยาก อยากทำก็ควบคุมตน ไม่อยากก็ไม่ทำ และจะเป็น “ธรรมเที่ยง” ที่มีผลแก่ตน ก็ต้องถึงพร้อม ด้วยกาย วาจา ใจ เฉกเช่นตอนสร้างกรรม ไม่ต่างกันเลย
ความต่างที่หลยาคนสงสัย “ทำไมทำเหมือนกัน แต่ได้ไม่เหมือนกัน” ก็เพราะทำด้วยความรู้สึกอะไรนั่นเอง เฉกเช่น ให้เพื่อเอาหน้า เอายศ เอาชื่อเสียง ลงข่าว หรือให้โดยไม่หวังผล ดั่งพระพุทธเจ้า
นิสัยเหล่านี้ของพระพุทธเจ้า ที่แม่ชีเมี้ยนนำมา หลวงพ่อนิพนธ์ จึงให้เราท่านมาฝึก อาทิ แรกๆมาแบบไฟต์บังคับอยากได้สมุนไพร ก็ต้องมา ก็ต้องสวด เมื่อทำความเข้าใจ รู้ค่าของผลที่ตนกระทำ ก็กลายเป็นทำด้วยความเต็มใจ แลอยากให้ตนมีนิสัยที่ชอบสวดมนต์ก็ไปรับสัจจะ “สวดมนต์” จึงกลายเป็นนิสัย เป็นส่วนหนึ่งของชีวิตประจำวัน ที่ทำทุกวัน มิใช่อยากก็ทำ ไม่อยากก็ไม่ทำ
บทสรุป นี่คือความจำเป็นที่ทำไมต้องรับสัจจะ เพราะจะได้เป็นอำนาจ สู้กับความรู้สึกนิสัยอำนาจกรรมที่มีในตน ที่มักสร้างทุกข์ให้ผู้อื่น แล้วย้อนมาหาตนในวันนี้ เปลี่ยนเป็นนิสัยที่สร้างสุขให้ผู้อื่น ติดตัวตน ไปทั้งชาตินี้และชาติหน้า
ที่สำคัญและต้องรู้ หลวงพ่อนิพนธ์ชี้ว่า “อำนาจธรรม เขามีเจ้าของ หาให้เจอ“ เมื่อเจอแล้วทำ จึงชนะกรรม ชนะโรคได้
ไม่ใช่ที่ไหนๆ ก็มี สิ่งศักดิ์สิทเต็มเมือง ที่ไหนว่าดี ไปหมด นี่แลทำผิดผลผิดจึงเกิด สิ่งที่ทำไม่มีตัวมีตน ทำสักฉันใด ช่วยตนไม่ได้ ท่านจึงสอนให้พิจารณา “ทำสิ่งใด ต้องดูผล”
ก็ถ้ากรรมไม่มีอำนาจ ไม่มีจริง โลกนี้คงไม่มีคนเลว ไม่มีโรค
ทุกข์ในวันนี้ ก็เพราะทำผิด นั่นเอง
