มีเจ้าของ

เรื่องสำคัญประการหนึ่งที่ควรพิจารณาเมื่อมองดูประวัติศาสตร์ในวันมาฆบูชา นั่นคือคำว่า เอหิภิกขุ อันหมายถึง ต้องพระพุทธบวชให้ หรืออนุญาต

แม่ชีเมี้ยนจึงตรัสชี้ให้เห็นว่า สิ่งศักดิ์สิทธ์ในโลกมีหนึ่งเดียว คือ กรรมศักดิ์สิทธิ์ ส่วนธรรมเป็นองค์กรที่สาม เป็นทางเลือก คือ นอกจาก กรรมดี กรรมชั่ว เมื่อเดินตามโลกียะ มาเป็น บุญบารมี และทานบารมี เมื่อเดินตามโลกุตระ หรือพระพุทธเจ้า

ดังนั้นธรรมที่ชนะกรรม จึงไม่ใช่ที่ไหนก็มี มีหนึ่งเดียว มีอายุขัย ให้ผลกับคนเฉพาะกลุ่ม ไม่ก้าวล่วงกรรม นั่นคือ เกิดแก่ผู้ที่มาฟัง พิจารณา แล้วทำได้

ปัญหาคือ แล้วอยู่กับใคร ใครคือตัวแทน รู้ได้อย่างไร นี่แลพระพุทธเจ้าทุกพระองค์จึง ห้แว่นส่องจักรวาล ไว้พิจารณา “ที่ใดมีความไม่มีโรค ที่นั้นแลมีธรรม”

พูดฟังง่าย หลวงพ่อนิพนธ์ชี้ว่า โรคพามาหาศาสนา แล้วเจอธรรม เอาไปนำตน ได้หายโรคเป็นของแถม ได้นิสัยสุขของพระพุทธเจ้าติดวิญญาณ

ความสำคัญจึงขึ้นอยู่กับผู้นำ ผู้ที่เป็นตัวแทน ว่ามีคุณสมบัติ จึงรักษาอำนาจธรรมไว้ได้ ไม่ใช่ตำรา

ดูถ้ำกระบอกสิ นั่นที่เก็บตำราสมุนไพร แต่ถึงวันนี้ ทำช่ใยใครไม่ได้เลย สูตรก็สูตรเดียวกัน คนสอนก็คนเดียวกัน

เมื่อคนไทยไม่เอาธรรม ศาสนาก็ยิ่งให้ภาพที่น่าเกลียด ไม่น่าเข้าใกล้เป็นอุปสรรค จากเดิม ตัวแทนเป็นพระผู้ปฏิบัติ กลายมาเป็นหลวงพ่อนิพนธ์นุ่งกางเกงทำ มาวันนี้ท่านอาสิ ที่ด้อยวัยวุฒิ ใครผ่านได้เข้าถึง ก็ได้สัมผัส

บทสรุป หลวงพ่อนิพนธ์จึงกล่าวเสมอ ไม่กลัวหรอกใครจะไม่เข้าทางตรอก ไม่ออกทางประตู มาลักกินมาลอกสูตร ทำตัวเกลียดปลาไหล กินน้ำแกง อยากได้สมุนไพร อยากได้ธรรม ได้บุญทาน แต่ไม่ชอบคนสอน ทานสักฉันใดช่วยตนไม่ได้เลย

ก็ดูเอาในประวัติศาสตร์ คนรู้ธรรม ฟังคำสอนมีเยอะ โดยเฉพาะพวกพราหมณ์ แต่คนที่สำเร็จอรหันต์ มีใครที่พระพุทธเจ้าไม่อนุญาตแล้วสำเร็จไม่มีเลย

ถามตัวเอง จะมาทานสมุนไพร รู้ไหมใครเจ้าของ เขามีกติกาเช่นไร หวังอะไรจากท่าน

อย่าแปลกใจเลยว่า ตนของเราท่านไปไหว้สิ่งศักดิ์ที่เขาว่ากันทั้งชีวิต แต่ทำไมไม่มาช่วยตนยามนี้ ก็เพราะนั่นมันไม่มีตัวไม่มีตน มันเป็นลม