รู้ธรรม

พระรูปหนึ่ง ถามหลวงพ่อนิพนธ์ ขณะที่แสดงธรรมว่า “มนุษย์คนแรกคือใคร“ หลวงพ่อนิพนธ์ตอบว่า ท่านจะรู้สิ่งนี้เพื่ออะไร ความรู้นี้ไม่ช่วยให้ท่านเจริญธรรม มีแต่รังจะเอาความรู้นี้ไปพูดข่มผู้อื่นเท่านั้นเอง

ฉันใดก็ฉันนั้น ธรรมของพระภูมีไม่จำเป็นต้องรู้เยอะ บางคนรู้โน่นนี่นั่น ฟังเยอะ พูดเป็นคุ้งเป็นแคว แต่ช่วยตนให้หายปวดท้องยังไม่ได้

หลวงพ่อนิพนธ์จึงมักชี้ว่า คนทั้งหลายมักตำหนิว่าพูดเยอะ พูดนาน อันที่จริงธรรมมีหลากหลาย แปดหมื่นพระธรรมขันธ์ การพูดมากมายนั้น ไม่ใช่เพราะอยากโอ้อวด แต่เป็นการให้โอกาสทุกผู้ทุกนาม ทุกหมู่เหล่า ได้ฟังแล้วเลือกหยิบเอาบางสิ่งที่ตนทำได้ นำไปทำเพื่อช่วยตนนั่นเอง

หลวงพ่อนิพนธ์เคยสอนคนผู้หนึ่งว่า ในขณะที่ท่านสอน หากคนผู้นั้นไอ หรือส่งเสียงดัง แล้วมีผลให้คนฟังที่จะรอดด้วยวลีนั้น ที่จะสามารถนำไปทำเพื่อช่วยตน ไม่ได้ยิน พลาดโอกาส ก็เท่ากับฆ่าโดยไม่เจตนา

ดังนั้น การนั่งฟังธรรม ความสงบจึงมีความหมายยิ่ง เป็นเอกลักษณ์ ที่แสดงถึงความเมตตา ที่มีต่อผู้อื่น ด้วยขันติอดทนอดกลั้นของเรา แม้ธรรมที่เราท่านฟังแล้ว เหมาะแก่ตน ได้ฟังแล้ว ก็อยู่ในความสงบ ให้คนอื่นได้ฟังในสิ่งที่เหมาะกับเขาน้างมิใช่เอาแต่ตัว เห็นแก่ตัว กูได้แล้ว กูรอดแล้ว คนอื่นจะเป็นไรช่าง

ยิ่งไม่ต้องพูดถึงคนคุย หรือทำสิ่งที่รบกวนกรรมฐานผู้อื่น นั่นเจตนาเลย การมาได้ไม่คุ้มเสีย จะปฏิเสธสักฉันใด ตัวกระทำไม่ตาย แล้วก็บอกทำไมไม่หายสักที ก็กรรมที่ทำมาอักโขอยู่แล้ว นี่มาฆ่าคนเสียอีก หายก็แปลกแหละ

บทสรุป หลวงพ่อนิพนธ์มักกล่าวเสมอ หายโรคง่ายนิดเดียว ก็เพราะแค่จับวลีเดียว ที่ตนทำได้ ไปหยุดนิสัยที่สร้างกรรมของตน ก็เพียงพอแล้วนั่นเอง

ท่านจึงชี้ให้ดู คนผู้หนึ่งฟังธรรมไม่รู้เรื่อง จึงชี้ว่าไปให้สุขผู้อื่น คนผู้นั้นก็อาสาไปเข้าครัว ล้างหม้อล้างจาน อุปกรณ์ทำยา ก็สามารถรอดจากมะเร็งเม็ดเลือด อยู่มาได้ตั้งแต่ลูกสองคนยังเล็ก จนเรียนจบทำงานในทุกวันนี้

เทียบกับเปรียญ 9 ประโยค นักธรรมทั้งหลายแค่ปวดท้องยังแก้ไม่ตกเลย

ธรรมของพระภูมี ฟังง่าย ฟังแล้วทำได้เลย ไม่ต้องรู้เยอะ รู้ในสิ่งที่ทำแล้วช่วยตนได้ แล้วทำ โรคอะไรก็ไม่เหลือ ถ้าเอาแต่รู้เยอะ แต่ทำช่วยตนไม่ได้ มันก็มีไว้แค่อวดเท่านั้นเอง หาประโยชน์แก่ตนสักน้อยนิดไม่ แล้วจะรู้ไปเพื่อ

ร้ในสิ่งที่ถูก แล้วทำ ผลถูกจะได้เกิดกับตน แต่ถ้าบอกรู้แล้ว ดีแล้ว แต่ผลผิดเกิดกับตน สิ่งที่รู้ สิ่งที่ทำ จะยังควรทำอยู่อีกหรือ ปราชญ์ ไม่ทำเช่นนั้นแน่ เมื่อรู้ว่าผิด ก็ต้องรีบแก้ไข