เสียยาก

หลวงพ่อนิพนธ์ ชี้ว่าเรามาหาศาสนากันทำไม ศาสนาสอนให้ทำอะไร สิ่งที่สถานที่นี้พูด ล้วนแล้วแต่ความจริง มุ่งหมายให้ทุกคนเห็นความจริงว่า สิงที่ทุกคนต้องรับผิดชอบนั่นคือ วิญญาณ ที่มีหน้าที่รับผิดชอบ ผลทั้งดีและชั่ว ที่ตนทำไว้แล้ว

ทุกคนออ้างภาระ คาามจำเป็น แล้วทิ้งการกรระทำที่มีความหมายต่อวิญญาณ หรือทำในสิ่งที่ไม่เปันผล ก็เพราะไม่รู้เรื่องศาสนาที่แท้จริง

ผลคือ ทุกข์ในวันนี้ของตน เกิดขึ้นแล้ว แม้กระนั้นก็หวังมีคนช่วย มีคนทำยามาช่วยตน เดินห่างคำสอน “ตนพึ่งตน” หวังปาฏิหาริย์โดยไม่ต้อองทำ หรือเอาวัตถุปัจจัยเข้าแรก เอาง่ายตามนิสัยตน

หลวงพ่อนิพนธ์จึงสอนว่า ศาสนาสอนให้มีการกระทำที่มีผลต่อวิญญาณ และติดวิญญาณไปทุกภพทุกชาติ มีค่ามากกว่าสิ่งใด เพราะทำได้ให้สุขนิรันดร์แก่วิญญาณ หลายคนกลับเบื่อหน่าย

มองกิจกรรม มองการกระทำ คิดเป็นตัวเงิน ที่ตนจับต้องได้ ยิ่งคิด ยิ่งเห็น เสียเงิน เสียเวลา

ยิ่งคิดเป็นตัวเงิน ยิ่งเห็น ยิ่งเสียดาย อยากมาเร็ว กลับเร็วไปทำเงินทำงาน สรวลเสเฮฮา

การมาที่นี่ จึงคิดว่ามีแต่เสีย ไม่คิดเลยว่า ไม่เห็นค่าศาสนา เพราะเข้าตำรา “กินเป็นสุข นอนเป็นสุข ก็ลืมเลือน” แทนที่มีกำลัง จะสร้างสุขให้ผู้อื่น. สักวันหนึ่ง เพื่อสุขแห่งตน เป็นที่พึ่งแห่งตน มีแรงหน่อยก็ไปบรรเลงตามนิสัยตนถ่ายเดียว

คนรุ่นก่อนทำมาก่อน แล้วมีใครไปรอด นี่แหละ “ประมาท” ไม่ยอมเสีย ไม่ยอมทำในวันนี้ เสียน้อย สัปดาห์ละวัน ไม่เอา วันหน้าเจอตอจะกลับมา ก็ทำไม่ได้ เห็นทางรอด แต่ไปไม่ถึง

บทสรุป เชื่อหรือว่าพรหมลิขิตเราดี เชื่อหรือว่าผู้อื่นจะช่วยตนได้ เชื่อหรือการกระทำที่ตนทำอยู่ดีแล้ว จึงวางเฉย ศาสนาเขาลากคนทุกข์มาเป็นขุมทรัพย์ ให้ได้ทำเพื่อช่วยตน ก็ไม่ขวนขวาย ให้วันเวลา ให้ความสำคัญ ฤาจะเหมือนคำสาป “เห็นศาสนาก็เมื่อเวลาตาย”

ฤาเชื่อว่า มีผผู้อื่นจะช่วยตนให้พ้นทุกข์ได้ พระพุทธยังช่วยใครไม่ได้เลย รอไปเถอะ ขอพรไปเถอะ ไม่มีทางสมหวัง เขาทำกันทั้งโลก มีใครพ้น ถ้าขอได้ โลกนี้ไม่มีคนทุกข์แล้ว

สมุนไพร ทานแล้วผลยังดี ธรรมวินัยของพระภูมีที่แม่ชีเมี้ยนนำมา ทำได้วิญญานยิ่งอยู่สูง ยิ่งสร้างสุข คุ้มค่าการลงทุนยิ่งกว่ากิจการไหนๆ ผลยังติดตามตนไปทุกภพทุกชาติได้อีก กรรมอะไรทำให้ตนของเรา เลือกวัตถุปัจจัยที่ไม่เป็นแก่นสาร แก้ปวดก็ไม่ได้ ตายเอาไปก็ไม่ได้ เห็นชัดว่าทำแล้วผลมหาศาล กลับไม่ทำ ไม่ให้เวลา ไม่ทุ่มเท เวลาจะเป็นเครื่องตัดสิน ดินฟ้าอากาศจะเป็นพยานใหญ่