คนทั้งหลายเมื่อทุกข์ ย่อมแสวงหาที่พึ่งโดยเฉพาะทางใจ มีให้เห็นกันมากมาย จึงดิ้นรนไปหา และก็มีคนฉวยโอกาส สร้างสรรพสิ่งอ้างเป็นที่พึ่ง อ้างศักดิ์สิทธิ์ กันมากมาย เต็มประเทศ เต็มโลก
หากแต่บรมครูด้านกวี ท่านสุนทรภู่ ชี้แนะไว้แต่โบราณ ในกลอนของพระอภัยมณี ไว้ว่า "ที่พึ่งหนึ่งพึ่งได้ คือ กายตน" นั่นแลเป็นสิ่งจริงแท้แน่นอน
ศาสตร์ของพระภูมีที่แม่ชีเมี้ยนนำมา ก็สอนให้เราท่านทั้งหลาย "พึ่งการกระทำของตน" ดังนั้น หากพิจารณาให้เห็นชัด "ใจเป็นนาย กายเป็นบ่าว" การกระทำย่อมสื่อสิ่งที่ใจคิด เมื่อสาวลึกไปอีก ใจย่อมบรรเลงไปตามนิสัยที่ตนมี นี่จึงเป็นเหตุว่า อยากจะให้การกระทำของตนดี ย่อมต้องฝึกนิสัยที่ดีของพระพุทธเจ้า และงดเว้นหรือหยุดนิสัยตนที่สร้างการกระทำไม่ดี
เสียดายความรู้นี้ ในโลกนี้ คนรู้มีมากมาย แต่ทำไม่ได้ เราท่านจึงเห็นคนทุกคนอยากเป็นคนดี ถูกสอนให้เป็นคนดี แต่ไม่เป็นไปอย่างที่ตนปรารถนาตั้งใจเลย นี่แหละคือ "อำนาจกรรม"
สิ่งนี้คือเหตุผล ที่ทำไมเราท่านต้องมาศาสนา เพราะการจะทำให้สมปรารถนาได้ นั้นจึงต้องอาศัย อำนาจที่เหนืออำนาจกรรม นั่นคือ "อำนาจธรรม" จึงจะทำได้ และการจะถึงซึ่งอำนาจธรรมเพื่อชนะ ศาสนาก็สอนให้เราท่าน ทำโดยสร้างสัญญาใจ คือ "สัจจะ" ให้ไว้กับศาสนา และทำทีละน้อย ดั่งที่ท่านอาสิสอน เช่น ไม่โกรธ วันละหนึ่งชั่วโมง
บทสรุป หลวงพ่อนิพนธ์จึงชี้ว่า ลำพัง ความตั้งใจ ความอยาก นั้นไม่พอ ชนะอำนาจกรรมไม่ได้ สถานที่นี้จึงสอนให้ใช้ "สัจจะ" เป็นอำนาจ สร้างตัวกระทำเป็นที่พึ่งแห่งตน ตามรอยพระภูมี จึงจะพ้นทุกข์ได้ หรือ มีชีวิตที่ปลอดภัย ทั้ง โรคภัย และอุบัติภัย
จึงอยากยกคำเตือนสติของหลวงพ่อนิพนธ์ให้ไว้ว่า "ให้เอาการกระทำเป็นที่พึ่ง สมุนไพรนั้นเป็นพี่เลี้ยง อย่ายึดติด" การกระทำเท่านั้น ที่ทำจนเป็นนิสัย จะติดตนไปในวันหน้า ทุกภพทุกชาติ เป็นที่พึ่งแห่งตนแท้จริง
สมุนไพร อันเป็นธรรมของพระภูมีหมวดหนึ่ง มีไว้เพื่อให้โอกาสได้ทำให้ตนเป็นคนดี มีการกระทำที่ดีเป็นที่พึ่ง ข้ามพ้นอุปสรรคกายที่มีจากโรคภัย อุปมาเสมือนไม้เท้าช่วยเดิน ครั้นพอเดินได้ ก็จำต้องเดินเอง ทิ้งไม้เท้านั่นเไป
อยากได้ที่พึ่ง จึงต้องสร้างต้องทำนิสัย ของพระภูมีให้เกิดแก่ตนให้จงได้
