หากเป็นคนทั้งโลก ที่ตกอยู่ในสภาวะนี้ คิดแล้วก็น่าใจหาย แลก็คงนับว่าเป็นโชคร้าย ยิ่งถ้าเป็นโรคร้ายแรง ที่หมอทั้งหลายกล่าวกันเป็นเสียงเดียวว่า ตายแน่ นั่นยิ่งทำให้จิตตก อันจะเห็นว่า หลายคนแค่ได้ยิน โรคยังไม่ทำให้ตาย แต่ตนเองหมดอาลัยตายอยาก ทานข้าวไม่ได้ ทำอะไรไม่ได้ ตายไปก่อนโรคก็มีให้เห็นมากมาย
หากแต่ในความโชคร้ายนั้น หลวงพ่อนิพนธ์ชี้ว่า ถ้ามันเป็นเหตุให้เราท่านได้มาพานพบ หรือเป็นตัวชักนำมาให้พบเจอศาสน์ของพระภูมีที่แม่ชีเมี้ยนนำมา แล้วไซร้ ก็จะเรียกได้ว่า การเป็นโรคนั้น ถือว่าเป็นคุณมหาศาลเลยก็ว่าได้ เรียกว่า ดีกว่าถูกล๊อตเตอรี่ รางวัลที่ ๑ เสียอีก
ยิ่งไม่ต้องกล่าวอ้างเอ่ยในการหายโรค สำหรับศาสนาแล้วนั่นมันของแถม แต่แค่ได้รู้ความจริงของโลก ที่ว่า "ตัวกระทำมีจริง ตัวกระทำไม่ตาย รอเราอยู่วันข้างหน้าแน่" หรือจะพูดให้ฟังง่าย หลวงพ่อนิพนธ์ก็กล่าวว่า ทำอย่างไร ได้อย่างนั้น เพียงแต่แค่นี้ เมื่อได้ทานสมุนไพร เพื่อฟื้นฟูตน ให้มีโอกาส ได้สร้างตัวกระทำที่ตนต้องการ นั่นคือ พรหมลิขิตในภายภาคหน้า รวมไปถึงชาติหน้าที่ดี ไม่ต้องทุกข์เสมือนชาตินี้ การมาพานพบศาสนา ก็ต้องขอบคุณโรคที่เป็นอย่างยิ่ง
แต่อุปสรรคใหญ่ใจความ หาใช่อื่นใด หลวงพ่อนิพนธ์ชี้ว่า นั่นคือ นิสัยตน นั่นแล โชคดีที่จะพึงได้ ก็ด้วยการฟัง พิจารณา แล้วทำตาม แต่นิสัยสันดานของเราท่าน มันไม่อยากทำ มันอยากแต่นั่งขอ ขอพรให้หาย ขอพรให้รวย ขอพรให้มีสุขภาพดี นี่แลตัวปัญหาใหญ่ ยิ่งกว่าโรคที่เป็นเป็นไหนๆเสียอีก แก้ยาก
บทสรปุ หลวงพ่อนิพนธ์จึงมักกล่าวเสมอว่า หายโรคไม่ใช่เรื่องยาก ก็ด้วยมาจากนิสัยกรรมของเราท่าน ที่เบียดเบียนผู้อื่น ให้ทุกข์ผู้อื่น แม้นจะไม่เจตนาก็ตามที หากเปลี่ยนมาใช้นิสัยของพระพุทธเจ้า หรือ สร้างการกระทำใหม่ คือ ให้สุขแก่ผู้อื่นเป็นอุปนิสัยได้ มิเพียงหายโรค แต่พรหมลิขิตที่เขียนขึ้นนี้ ย่อมสร้างสุขรอตนในวันข้างหน้า ภพหน้าอย่างแน่นอน
ใครมีปัญหาถาม "โรคของตนจะหายไหม" พระภูมีก็ถามกลับ "สร้างสุขให้ผู้อื่นเป็นอุปนิสัยได้ไหม" คำตอบของท่าน ก็คือ คำตอบที่จะบอกว่า สิ่งที่ท่านทุกข์ โรคที่ท่านเป็น มันจะหายหรือไม่ นั่นเอง
จะไปร้องให้ใครช่วย ให้หายโรค ให้หายทุกข์ ไม่มีเลย ยิ่งดิ้น ยิ่งเจ็บ เหมือนถูกหนามเกี่ยว มีแต่นิ่งแล้วค่อยๆแกะหนามออก ทีละเส้น จึงจักพ้น
ไม่เชื่อ ก็ไปดูคนรวย คนดังสิ เป็นมะเร็งตายไปเท่าไหร่แล้ว รวยกว่าเราท่านมากมายนัก ถึงหมอ ถึงยา ท้ายสุด ก็ถึงความตาย .... พิสูจน์ชัดว่าช่วยไม่ได้ จะมีก็แต่หลอกตนไปวันๆ ว่า ช่วยได้ ๆๆๆๆๆๆๆๆ ท้ายที่สุด ตัวเลขของการตาย ที่สูงขึ้นทุกวัน ทุกปี มันก็ฟ้องอยู่
ใครมองว่า โรคที่ท่านเป็น คือ ตัวซวย สำหรับเรา นั่นแลโชคมหาศาล
ดั่งคำตรัสของแม่ชีเมี้ยน "คนจะเห็นศาสนาก็เมื่อเวลาตาย เท่านั้นเอง"
จะเสียดายก็แต่ เห็นทางรอดแล้ว แต่กลับนิ่งเฉยไม่ช่วยตน ไม่ทำตน ถึงเห็น ก็ไร้ค่า ถึงอยากช่วย พระพุทธก็ทำไม่ได้ ... นี่แลหลัก "ตนพึ่งตน"
