ของเป็น

สิ่งหนึ่งที่เป็นเอกลักษณ์ชัดเจนของศาสนา นั่นคือ ความมีชีวิต รับรู้ได้ หรือที่หลวงพ่อนิพนธ์มักชี้ว่า เรื่องของศาสนา เป็นของเป็น

คำสอนหนึ่งที่ท่านให้จำไว้ขึ้นใจ จึงกล่าวว่า "เล่นของอย่ากินของ" มิฉะนั้นแล้วสิ่งศักดิ์สิทธิ์ หรือของดี จะหมดไป แลเมื่อหมดวันใด สิ่งที่เหลือ สิ่งที่เห็นจึงมีแต่ซากสังขาร หามีฤทธิ์ไม่ นั่นคือ ช่วยตนไม่ได้ ช่วยใครก็ไม่ได้

หลวงพ่อนิพนธ์จึงย้อนถ้ำกระบอกให้ฟัง อุปมาให้เห็นภาพว่า เมื่อแรกเริ่มเดิมทีในการเปิดรักษายาเสพติด ไม่ว่าตัวของท่านจรูญ ท่านเจริญ รวมทั้งตัวท่าน ก็มุ่งมั่นเดินตามรอยของพระภูมี คือ ทำให้ ไม่หวังสิ่งใด อันเป็นคุณสมบัติที่แม่ชีเมี้ยนตรัสว่า หากทำได้ ก็จักส่งเสริมให้ฤทธิ์ของสมุนไพรเพิ่มพูนขึ้น เสมือนไม้นั้นโตใหญ่

แลเมื่อเจตนาเปลี่ยนไป ในปี ๒๕๑๐ ท่านจรูญ และท่านเจริญ เปลี่ยนมาเป็นเรียกเก็บค่าบำบัดยาเสพติด หัวละ ห้าพันบาท ทำให้หลวงพ่อนิพนธ์เสียใจ และต้องถูกขับออกจากถ้ำกระบอก ด้วยทำตัวเป็นผู้ค้านอย่างหัวชนฝา นับแต่นั้นมาฤทธฺ์ของสมุนไพร ก็ตกต่ำลง จนไม่เหลือ คงมีแต่ซากของสมุนไพร ที่ดูภายนอกนั้นไม่เปลี่ยนแปลง แต่ก็ช่วยผู้ป่วยไม่ได้อีกเลย

ย้อนกลับมายุคปัจจุบัน ก็คงไม่ต่างกัน เจตสิก ของผู้ทาน หรือ คุณสมบัติ ย่อมมีความสำคัญเหนืออื่นใด เพราะยุคนี้ คนที่จักปลุกเสกสมุนไพร ก็คือ ตัวเราท่านนั่นเอง ด้วยพฤติกรรมแห่งตน ในการลดนิสัย ทำตนเป็นอำนาจ ทำได้แค่ไหนได้แค่นั้น

การทำลายความศักดิ์สิทธิ์ หรือ เพิ่มความศักดิ์สิทธิ์ ก็จึงขึ้นอยู่กับพฤติกรรมของคนผู้นั้น ว่าจะทำให้เป็นของเป็นหรือของตาย ด้วยเจตนาในการทานนั่นเอง

ทานแล้วนำกำลังไปทำอะไร ให้สุขแก่ผู้อื่น คิดถึงสุขผู้อื่นก่อนตน ยิ่งทานนานวัน ยิ่งทำตามเจตนานานขึ้น ฤทธิ์ของสมุนไพรก็มีแต่เพิ่มพูน ต่อให้มะเร็งก็ไม่เหลือ หากแต่ทำแบบถ้ำกระบอก คิดแต่จะเอาของผู้อื่น หายแล้วจะได้ไปทำตามนิสัยสันดานเดิมแห่งตน อันเป็นการสร้างทุกข์ให้ผู้อื่น ยิ่งทานนานวัน สมุนไพรก็มีแต่ต่ำเตี้ยลง ท้ายที่สุด ก็กลายเป็นเสมือนสมุนไพรถ้ำกระบอก แค่ปวดท้องก็ยังแก้ไม่ได้เลย

บทสรุปหลวงพ่อนิพนธ์จึงชี้ให้เห็นเสมอว่า ศาสน์ เป็นหลักปราชญ์ ถึงแม้คนทำจะไม่รู้ว่าคนทานคิดอย่างไร แต่ก็ไม่ใช่ว่า จะช่วยทุกตัวคน มั่วไปหมด ไม่รู้คนดีคนชั่ว ดังนั้น สมุนไพรของพระภูมี เริ่มทานก็รู้ผลบั้นปลายแล้ว หายไม่หาย ตัวเราท่านมีคำตอบอยู่แล้ว

ไม่ทำตนเฉกเช่นของตาย อาทิยาเคมี ใครทานยาแก้ปวด ทานแล้วก็หายปวดทุกตัวคน ไม่สนพฤติกรรม นั่นก็แก้ปลายเหตุให้หลง แต่ยิ่งทาน ต้นเหตุไม่ได้แก้ มีแต่ทำร้ายตน ผลร้ายมากกว่าผลดี สุขแค่ชั่วครู่ แต่ทุกข์มหาศาลรออยู่ นั่นคือ ปฏิเสธไม่ปวดวันนี้ แต่มะเร็งรอวันข้างหน้า ปวดไม่เอา ไม่ทน กรรมสมทบกัน กลายเป็นเอาถึงตายเลย แถมก่อนตายดอกทบต้น ร้องเสมือนควายถูกเชือด

หลวงพ่อนิพนธ์จึงกล่าวเสมอ สมุนไพรให้ผลเฉพาะผู้ทำได้ มีคนเชื่อแค่ ๑ ในร้อย ก็หายแค่หนึ่ง ได้คนดีมาหนึ่ง แต่ถ้ามา ๑๐๐ เชื่อร้อย ก็หายทั้งร้อย ศาสนาก็ได้คนดีร้อยคน ... นี่แลจึงเป็นของเป็น พวกทำตัวเป็นศรีธนญชัย มาหลอกทาน หายแล้วกูก็ไป ไม่สนจะพัฒนาตน นั่นทำได้กับที่อื่น แต่นี่เป็นภูมิของพระภูมี เป็นจอมปราชญ์ ไม่มีทางสนองความอยากเช่นนั้นแน่