ทำทำไม

หลวงพ่อนิพนธ์ชี้ให้เห็นว่า เรื่องของศาสนาเป็นเรื่องของมือที่สาม นั่นก็หมายความว่า คนทั่วไปแม้นไม่พานพบศาสนา หรือ ปฏิบัติตาม ก็สามารถดำรงชีวิตอยู่ในโลกของตนได้ ตามสถานะกรรมดี กรรมชั่วที่ทำมา นั่นเอง จนครบพรหมลิขิต

หากแต่มีสัญญาที่ทำในอดีต แล้วเวียนว่ายมาเจอศาสนาอีกครั้ง ได้ฟังคำสอนของพระภูมีที่แม่ชีเมี้ยนนำมา เป็นสติ ให้พิจารณา ก็เกิดคำถามว่า เมื่อไม่มีก็อยู่ได้ แล้วเราท่านจะต้องมาทำทำไม

แม่ชีเมี้ยนตรัสเป็นสติว่า ก็นิสัยสันดานเดิมที่เราท่านมี หรือนิสัยของโลกียะนั้น เมื่อนานวันเข้า มันมักจะเอนเอียงไปทางกรรมชั่วนั่นเอง ด้วยเหตุห่างศาสนามานาน

ดังนั้น การมาพานพบศาสนาอีกครั้ง เหมือนเตือนสติตน ให้กลับมาทำนิสัยของพระพุทธเจ้าอีกครั้ง แม้นหากพลาดจากการกระทำที่เป็นบุญ หลวงพ่อนิพนธ์ชี้ว่า ก็ยังตกในร่องของกรรมดี ติดตัวไป

หาไม่แล้ว นิสัยกรรมดีที่มีอยู่ในตน ก็ย่อมลดน้อยถอยลงไปเรื่อยๆ สิ่งดีงามที่ตนเคยทำในอดีต ก็ถูกลัทธิพิธีกรรม เบี่ยงเบน จนหายไปสิ้น

บทสรุป การมาของศาสนา นั่นก็คือ ทำให้เราท่านสามารถยกวิญญาณขึ้นสูงได้อีกครั้ง เตือนสติตน ให้เดินห่างจากร่องกรรม แม้นไม่สำเร็จมรรคผลนิพพาน ด้วยนิสัยของพระพุทธเจ้าที่ทำได้ กว่าจะได้พบพระพุทธเจ้าในภายภาคหน้า วิญญาณก็ไม่ต้องทุกข์แสนสาหัส ด้วยนิสัยกรรมที่มี และพอกพูนมากขึ้นทุกวันนั่นเอง

ก็ดูแต่ชาตินี้ หากไม่ทำ เราท่านจะพ้นทุกข์ พิจารณาแค่โรคที่เป็นก็หาพ้นไม่แล้ว หากชาติหน้ามีแต่เพิ่ม ไม่ต้องหาหมอดู ก็รู้ได้ว่า ดวงชะตาของตนทุกภพทุกชาติ จะน่าเวทนาสักเพียงใด

คนที่ทำได้ จึงถือว่าเป็นปราชญ์ เพราะมองเห็นตนในภายภาคหน้า แล้วทำ นี่แลจึงเรียกว่า คนที่เจอศาสนา ย่อมสามารถกำหนดพรหมลิขิตแห่งตนได้ จึงไม่ต้องสงสัย คนที่พิจารณาแล้ว เห็นแล้ว จึงไม่ท้อต่อความทุกข์ ไม่ว่าด้วยวินัย หรือสมุนไพร ในวันนี้ เพราะรู้ดีว่า อะไรรอตนอยู่ในวันข้างหน้า

น่าเสียดาย ก็แต่คนที่มาเจอศาสนาแล้ว ถูกกรรมบังตา บังใจ มัดมือ มัดตีนของตน ทำให้วิญญาณขึ้นที่สูงไม่ได้ มิเพียงอาจไม่ประสพความสำเร็จในการหายโรคในชาตินี้ แม้นแต่ ภายภาคหน้า ด้วยนิสัยของพระพุทธเจ้าที่มีในตนน้อยลงหรือหมดลง ก็ไม่อยากจะคาดเดาเลยว่า พรหมลิขิตจะเลวร้ายไปในทางกรรมชั่วสักฉันใด