ลนก้น

ปีนี้นับได้ว่ามีฝนตลอดตั้งแต่ต้นปีที่ผ่านมา นั่นก็ทำให้วางใจได้ว่า ใบยาเขียวในปีนี้ไม่น่าจะขาด ด้วยก็ผ่านมาเข้าเขตหน้าฝนแล้ว

หากแต่ความเป็นจริง แม้นดินฟ้าจะประทานฝนให้มีใบมากพอแล้ว แต่ปริมาณสมุนไพรเขียวที่ควรจะได้รับกันอย่างเต็มที่สมกับที่ฟ้าดินให้ กลับไม่เป็นเช่นนั้น

ด้วยว่า คนเสียสละไปเก็บใบยานั้นน้อยกว่าน้อยนัก

เมื่อย้อนอดีตไปในยุคที่หลวงพ่อนิพนธ์เปิดรักษาที่บ่อพลอย อันเป็นดินแดนที่มีต้นยาเขียวมากมาย การเก็บใบยาเขียว มีผู้คนมาช่วยกันมากมาย แม้นว่า การแจกสมุนไพรเขียวในยุคนั้น ก็เพียงแต่ให้ทานคนละแก้วเป๊ก แถมยังช่วยกันรดน้ำพรวนดิน ดูแลกันอย่างดี

ไม่น่าประหลาดใจ ที่ทำไมยุคนั้นคนจึงหายกันมากมาย ทิ้งกองไม้เท้าเป็นเนินย่อมๆ จนพระต้องเผาทิ้ง ไม่มีที่เก็บ

ความสำคัญประการหนึ่งที่หลวงพ่อนิพนธ์ชี้ให้เห็นเสมอนั่นคือ เมื่อเราท่านยังทำนิสัยไม่ได้ ยังสร้างบุญไม่เป็น หรือไม่เต็มเม็ดเต็มหน่วยจนช่วยตนได้ การได้ปริมาณสมุนไพรที่เพียงพอ จึงเป็นสิ่งจำเป็นอย่างยิ่ง

เสียดาย คนยุคนี้วางเฉย ไม่ใช่หน้าที่ ไม่ใช่ธุระ ก็มีแต่เพียงคนกลุ่มเล็กๆ ที่เสียสละ แต่ความสามารถมีจำกัด หน้านี้ ควรที่แต่ละคนได้ปริมาณสมุนไพรเขียว มากกว่ายามร้อน ยาวหนาว ที่มีใบยาน้อย ตุนไว้ในร่างกาย ก็เลยเสียโอกาส

ครั้นถึงยามรบ คือ ต้องต่อสู้กับอาการ ก็อุปมาเสบียงไม่มี จะไปได้สักกี่น้ำ แทนที่ยามปวด จะมีสมุนไพรเขียวทานช่วย ก็ไม่มี ผ่านช่วงวิกฤติไม่ได้ ผลก็คือ หลายคนก็ต้องย้อนกลับไปหาหมอ แม้นจะรู้ว่าช่วยตนไม่ได้ แต่ปัญหาเฉพาะหน้ามันก็สาหัส รับไม่ไหว

บทสรุป หลวงพ่อนิพนธ์จึงชี้ให้เห็นเสมอว่า กิจกรรมนี้ ต้องอาศัยความสามัคคี ช่วยกันทำ จึงจะสำเร็จ หากทิ้งให้เป็นภาระผู้หนึ่งผู้ใด หรือ กลุ่มหนึ่งกลุ่มใด ช้าเร็ว ก็ไปไม่รอด ผลก็จะย้อนกลับมาลนก้นตัวเราท่านเอง ในยามที่กรรมเข้ามารุมเร้าหนักหน่วง ตัวกระทำช่วยตนก็ยังทำไม่ได้ จะพึ่งสมุนไพร ก็ไม่เพียงพอ เพราะมีแต่คนทาน ไม่มีคนเก็บ คนแล้วคนเล่า ก็ขาดโอกาสช่วยตนจนสำเร็จ

ยิ่งสมุนไพรเขียว เป็นสมุนไพรครูที่มีความสำคัญยิ่ง ฟ้าดินเขาให้ความอุดมสมบูรณ์แล้ว เราท่านกลับไม่คว้ามาช่วยตน เมื่อถึงวันที่ต่อสู้กับอาการ ไฟลนก้นแล้ว จะเอากำลังที่ไหนไปสู้ ... ไฟมาแล้ว น้ำอยู่ไกล ถึงวันนั้น จะช่วยตนก็กลายเป็นเรื่องยากแสนเข็ญ ก็แล้วทำไมวันนี้ จึงไม่ช่วยกัน เวียนกันไปเก็บ เดือนละครั้ง ครั้งละห้าหกสิบคน ทุกคนก็มีสมุนไพรเขียวเพียงพอช่วยตน

ทีสิ่งอื่น ทำแล้วไม่มีผลต่อชีวิต ยังร่วมกันทำได้มากมาย นี่ไม่เรียกกรรม แล้วจะอย่างไง กรรมอะไรเล่า จึงรอแต่คนเขาหุงข้าวมาให้กิน กาลจึงกลับตาลปัตร ควรที่จะมีแต่คนอาสาไปช่วยกันเก็บจนล้นหลาม ทั้งช่วยตน แลช่วยผู้อื่น กลับกลายเป็นจะหาคนทำ ยากแสนเข็ญ