ตะเกียงอาละดิน

เราฝันถึงหลวงพ่อนิพนธ์ ก็เลยอยากย้อนคำสอนของท่าน ที่เราคิดว่ามีความสำคัญอย่างยิ่งประการหนึ่ง เมื่อครั้งที่ได้มีโอกาสไปแจกสมุนไพร ที่ จ.ชุมพร และจำได้ดีมาทุกวันนี้ ให้ท่านทั้งหลายเอาไปพิจารณา

หลวงพ่อนิพนธ์ได้เล่าถึงคนป่วยหญิงที่มีฐานะเป็นเศรษฐีท่านหนึ่ง ป่วยเป็นโรค แล้วก็ไปพบแพทย์ เพื่อรักษาตัวมาหลายปี ด้วยฐานะ ก็ต้องได้รับการรักษาจากหมอและโรงพยาบาลที่ดีที่สุด ทั้งในและต่างประเทศเป็นธรรมดาของคนมีฐานะ

เมื่อเข้าวัยชรา ผ่านการรักษามาเนิ่นนาน ในที่สุดก็ถึงทางตัน บังเอิญมีเพื่อนแนะนำว่า ลองมาใช้ศาสตร์สมุนไพรของหลวงพ่อนิพนธ์ เธอจึงดั้นด้นมา

หลวงพ่อนิพนธ์จึงได้อรรถาธิบายที่มาของโรคให้เธอฟัง จนเธอพิจารณาแล้วก็ตกลงใช้ศาสตร์สมุนไพรของพระภูมีที่แม่ชีเมี้ยนนำมา ในการฟื้นฟูสุขภาพของตน แต่หลวงพ่อนิพนธ์ก็บอกทำใจหน่อยน่ะ

ก็ด้วยอาการของเธอ ต้องใช้สมุนไพรที่เป็นย้าต้มหม้อดิน นั่นเอง หลวงพ่อนิพนธ์จึงกระเซ้าเธอว่า บ้านของเธอเฉพาะครัวก็เป็นล้านแล้ว ข้าวของเครื่องใช้ล้วนมีราคา เอาหม้อดินไปตั้ง เพื่อนๆ ญาติๆเห็น เขาจะหัวเราะเอา

แต่เธอก็ทำใจได้ นับตั้งแต่วันนั้น ขากลับเธอก็ไปแวะซื้อหม้อดิน แบบที่หลวงพ่อนิพนธ์สั่ง แล้วก็นำสมุนไพรกลับไปต้มกิน แล้วก็ทำตนตามที่หลวงพ่อนิพนธ์สั่งทุกประการ

มาวันหนึ่ง ลูกชายของเธอมาเห็นเข้า ก็ถามคนใช้ว่า ใครเอาหม้อแม่นาคมานี่ จนรู้ความก็บอกกับแม่ของตนว่า อ้ายหม้อแม่นาคนี่น่ะ กินแล้วจะทำให้แม่หายได้ และกิจวัตรประจำวัน เมื่อเขาเห็นแม่ทานสมุนไพร ก็กระเซ้าแม่เรื่องหม้อแม่นาค เป็นอาจิณ

แม่ของเขาอาการดีขึ้นทุกวัน ในขณะที่ลูกชาย อยู่ดีๆ วันหนึ่ง อาจด้วยกรรมพันธุ์ก็เป็นได้ เขามีอาการเหมือนแม่ของเขาปรากฎอย่างรุนแรง และเฉียบพลัน ไปพบแพทย์ ก็ไม่สามารถหยุดอาการของเขาได้

แม่ของเขาจึงมาเรียนปรึกษาหลวงพ่อนิพนธ์ ท่านก็บอกว่า ก็ต้องทานสมุนไพรแบบเดียวกัน หม้อเดียวกันนั่นแหละ

แต่ไม่ว่าลูกชายเขาจะพยายามสักฉันใด ก็ไม่สามารถทานสมุนไพรได้ ในที่สุดเขาก็เสียชีวิต

บทสรุป หลวงพ่อนิพนธ์ จึงมักชี้เสมอว่า คิดอย่างไร ได้อย่างนั้น ทำอย่างไร ก็ได้อย่างนั้น ก็หม้อแม่นาคมันจะไปช่วยอะไรใครได้เล่า เสมือนตะเกียงอาละดิน มียักษ์อยู่ข้างใน ไม่รู้ค่า ก็ขายเป็นตะเกียงเก่า ไม่มีราคา ใช้ไม่เป็น แต่ถ้ารู้ค่า และใช้เป็น ยักษ์ในตะเกียงก็ช่วยให้สมปรารถนาได้ นั่นเอง

มูลนิธิไทยกรุณา จะมองเป็นอะไร พฤติกรรมก็เป็นอย่างนั้น มองเป็นศาลาธรรมดา กิริยาก็หยุดไม่ได้ เป็นธรรมดา มองเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ช่วยตนได้ ไม่ต้องคนบังคับ ไม่ต้องมีคนบอก เข้าศาลา กิริยาก็ลด ทำกิริยาตนบูชาพระพุทธศาสนา เป็นที่เว้น ไม่ใช้นิสัยสันดานตน

ผลของสิ่งที่ตนทำ ก็เป็นเครื่องบอกว่า สมุนไพรจะมีค่าแก่ตนมากน้อยสักฉันใด หายหรือไม่หาย ก็มีคำตอบอยู่กับใจตนอยู่แล้ว นี่แหละหลักตนพึ่งตน คือ พึ่งผลการกระทำของตน

สมุนไพร จะไปต่างอะไรกับตะเกียงของอาละดิน เป็นได้ทั้งของเก่าไร้ค่า ช่วยใครไม่ได้ หรือ มีค่าก็น้อยนิด ประทังไปวันๆ หรือ จะกลายเป็นยักษ์จินนี่ ที่แม้นแต่มะเร็งยังกลัว เอดส์ยังต้องหนี .... ก็ด้วยตนของเราท่านนั่นแหละสร้าง หรือดลบันดาลให้เป็น ด้วยตัวกระทำของตน

ปากก็บอกอยากหาย แต่มาแล้วก็ไม่ลดกิริยา แม้นผู้สอนจะบอกสักฉันใด เอาแต่สุขเฮฮาเฉพาะหน้า ไม่หาสิ่งที่ช่วยตน ก็แล้วเวลากรรมมันสั่ง เจ็บเจียนตาย ใครจะช่วยได้ พระภูมีมาเองยังช่วยไม่ได้เลย ร้องให้ตาย ก็ไม่มีใครมาเจ็บแทน กว่าจะรู้ อยากทำ อยากลด ก็ไม่มีโอกาสแล้ว นั่งก็ไม่ไหว สวดมนต์ก็ไม่ได้