เราเคยมีอาจารย์ท่านหนึ่งเป็นนักเรียนทุน ด้วยความที่เป็นครอบครัวที่ยากจน สมัยเล็กๆ จึงอยากเรียนต่างประเทศ เพราะฝันอยากนั่งเครื่องบิน
สาขาที่ไปร่ำเรียนคือ วิศวกรรมศาสตร์
พอร่ำเรียนจนจบ อาจารย์เล่าว่า ความคิดแรกในตอนนั้น คือ การที่จะไม่ยอมขึ้นเครื่องบินกลับบ้าน ยอมนั่งรถไฟ ต่อเรือกลับดีกว่า เพราะรู้ว่า วัตถุทุกอย่างมักจะสร้างไว้ให้แข็งแรงกว่าสภาพการใช้งานจริงเสมอ
จะมีก็แต่เตรื่องบินที่สร้างด้วยความแข็งแรงน้อยกว่า ด้วยเหตุต้องรักษาน้ำหนักตัวเป็นหลัก
ความรู้ในสิ่งที่ร่ำเรียน ทำให้ความกลัวตายเข้ามาแทนที่ และไม่ยอมนั่งเครื่องบินอีกเลย ตั้งแต่จบด๊อกเตอร์
คนยิ่งเรียนมาก ยิ่งกลัวมาก เพราะไปรู้ในสิ่งที่ทำให้จิตตก คนเป็นโรค ถ้าไม่ไปตรวจ ก็ยังอยู่ปกติสุข พอตรวจปั๊บขาอ่อน โรคยังไม่ทำให้ตาย แต่ใจตกตายไปก่อนแล้ว ยิ่งหมอขู่ อันตรายอย่างนั้นอย่างนี้ ปล่อยไว้ตาย
ยิ่งไปกว่านั้น ความรู้ที่มีผิด การแก้ไขก็ยิ่งไม่มีทางถูก ยิ่งแก้ยิ่งเละ
แม้นเครื่องบินจะมีค่าความปลอดภัยต่ำสุด แต่กลับเป็นพาหนะที่ปลอดภัยสูงสุด ประสพเหตุต่ำสุด
หลวงพ่อนิพนธ์อรรถาธิบายว่า ก็เพราะมนุษย์มีกรรมเป็นอำนาจ ยิ่งมาอยู่รวมกัน ยิ่งเหนียวแน่น นานๆ ครั้งจึงจะมีคนมีกรรมมารวมกันขึ้นเครื่อง ตายหมู่สักครั้ง เครื่องบินมันจึงตกยาก
เมื่อมนุษย์ไม่เชื่อกรรม วิชาการที่ร่ำเรียนกันก็ไม่รู้เหตุแห่งกรรม จึงสรุปเองเออเองว่าเหตุมาจากโน่นนี่นั่น โทษอาหารบ้าง การกินเหล้า การสูบบุหรี่ ..เชื้อนั่นนี่...ว่ากันไป
การแก้ไขจึงใช้การจัดอนามัยเป็นหลัก ชวนเชื่อว่า ยาดี เครื่องมือดีช่วยได้ ภาพความจริงสุดท้ายก็ฟ้องว่า ทุ่มไปเท่าไหร่ก็เสีย เสียทั้งทรัพย์ เสียทั้งชีวิต
เพราะพระภูมี ชี้ให้เห็นเหตุที่มา มาแต่กรรม ที่ทำไว้ การจะแก้จึงต้องแก้ที่การไม่ทำกรรม ไม่มีกรรม ความเลวร้ายก็ไม่เกิด ความรู้ที่มี เสมือนลูกตาลตก แล้วถูกกระพือเกินจริง ว่าฟ้าผ่า ด้วยภาพที่ชี้ให้กลัว เป็นแล้วตาย ความรักตัวก็จึงต้องวิ่ง หาทางเอาชีวิตรอด
คำสอนที่หลวงพ่อนิพนธ์ให้แก่เจ้าอาวาสเป็นสติ เมื่อครั้งจะเริ่มทำกิจธุดงค์ ในสมัยแรกที่รับคนเป็นเอดส์มาบวช ร่วมคณะธุดงค์ด้วยหลายองค์
เมื่อหลวงพ่อนิพนธ์เห็นความกังวลของเจ้าอาวาส จึงถามว่าท่านกังวลเรื่องใด เจ้าอาวาสกล่าวว่าธุดงค์นี้มีพระหลายสิบรูป และก็มีพระเป็นเอดส์ร่วมด้วย หากแต่ทราบมาว่า สามารถติดกันได้ด้วยทางเลือด ก็แล้วเวลาปลงผม จะทำเช่นไร จะห้ามไม่ให้บาดศรีษะก็เป็นเรื่องยาก
หลวงพ่อนิพนธ์จึงตอบว่า ท่านเชื่อพระภูมีหรือไม่ ท่านมาบวชเรียนธรรม เพราะเชื่อในกรรม จึงมาทำตน ก็เมื่อท่านเดินตามวินัยธรรม สิ่งที่ทำคือบุญตามบัญญัติของพระภูมี คนมีบุญหนึ่ง ไม่มีกรรมที่ทำมาหนึ่ง ต่อให้ปลงผมด้วยมีดใบเดียวกัน เลือดสาดสักฉันใด ก็ไม่มีทางติดเชื้อได้หรอก
ธุดงค์นั้นจึงเป็นบทเริ่มพิสูจน์ พระทั้งคณะก็ปลงผมกันตามสะดวก ไม่กังวล ก็หามีท่านใดติดเชื้อไม่ แถมพระเอดส์ในรุ่นแรกนั้น บางองค์ก็สึกเมื่อครบวาระ กลับไปมีครอบครัวมีลูกมีเมียอยู่มาจนทุกวันนี้ จนลูกโตกว่าสิบขวบแล้ว
ความรู้ทางโลก ใช้ไม่ได้กับเรื่องของชีวิต ยามมีปัญหา นี่จึงเป็นเหตุที่ว่าทำไมต้องมีศาสนา ทำไมต้องไปหาพระพุทธเจ้า ก็เพราะถึงจะเป็นกษัตริย์ก็แก้ปัญหาชีวิตไม่ได้ ยิ่งเอาปัญญาโลก ที่คิดเองเออเอง ยิ่งแก้ก็ยิ่งยุ่ง
หลวงพ่อนิพนธ์จึงแนะนำเสมอ หากอยากประสพผล ให้วางความเชื่อเดิมไว้ก่อน มาฟังความรู้ของพระภูมี เอาไปปฏิบัติช่วยตน เมื่อพ้นวิกฤต จะกลับไปยึดถือความเชื่อเดิมก็ไม่ว่ากัน หากแต่ตอนนี้ต้องหยุด อย่าเหยียบเรือสองแคม สมุนไพรแม่ชีเมี้ยนก็เอา อย่างอื่น ที่ไหนใครว่าดี กูก็เอา ไม่ควร เพราะยากจะสำเร็จ แลถึงแม้นจะสำเร็จ ก็ไม่รู้ว่าตนรอดมาด้วยเหตุใด
คราวซวย สิ่งที่ช่วยกลับทิ้งขว้าง เจ้าพ่อเจ้าแม่นั่งเฉยๆ ได้กินไก่ .. ก็จักตกหลุมใหม่ที่ปิดทางรอดเลยนั่นคือ ความอกตัญญู
