หลวงพ่อนิพนธ์จึงมักสอนเสมอว่า สมุนไพรหยุดได้แค่โรค แต่หยุดกรรมไม่ได้
หลายคนหวังว่าทานให้แค่พอประทัง รับอาการโรคไหว ช่วงไหนดีก็หยุด พออาการแย่ก็กลับมาทาน เรียกว่าไม่ได้หวังหาย
คนจำพวกนี้จึงไม่เน้นการปฏิบัติใดๆ เพราะไม่คิดทำตนอยู่แล้ว เสมือนเป็นนักเรียน ก็ไม่ยอมเรียน ไม่ยอมขึ้นชั้น
เมื่อคนประเภทนี้มากเข้า เรียกว่าพลังลบมากกว่าพลังบวก ภาพที่ปรากฎจึงหาความสงบไม่ได้ นานเข้า คนที่อยากช่วยตน หรืออยากทำ ก็รักษากรรมฐานตนไม่ได้ โดนกลืนกิน แทนที่จะเป็นวัดศักดิ์สิทธ์ ก็ค่อยๆ กลายเป็นตลาดไปทีละน้อย
ธรรมที่สอนสั่ง มีค่าล้ำดุจแก้วมณี ตกอยู่ในฝูงลิง หาค่าไม่ได้เลย
ช้าเร็วเส้นทางนี้ก็จะถูกเราท่านทำลายความศักดิ์สิทธ์จนสิ้นเสมือนถ้ำกระบอกในอดีตนั่นเอง ทีนี้กินไปเถอะ ต่อให้อาบก็หาผลในการช่วยตนไม่
ท้ายที่สุด การฟื้นฟูตน จึงถูกบีบให้กลับไปเหลือทางเดียว นั่นคือการปฏิบัติธรรมวินัยเป็นสำคัญ สมุนไพรเดินตาม กินก็ได้ ไม่กินก็ไม่เป็นไร
เพราะการเดินตามธรรมวินัย โดยเฉพาะการบวช ผู้ทำทำตลอด 24 ช.ม. ที่สำคัญ มีปรารถนา ที่ไม่เพียงแต่พัฒนากายเพียงอย่างเดียว แต่ฝึกฝนเคี่ยวกร่ำตน เพื่อพัฒนาจิตใจ แลนิสัยเป็นบุญ
บุญเท่านั้นที่พระภูมีทุกพระองค์พิสูจน์ให้เห็นว่า ชนะกรรม ชนะเวร ที่ทำมาได้
คนหายโรคจึงไม่ใช่ผลงานที่แท้จริงของศาสนา หากแต่คนที่พัฒนาจิตใจแล้วไซร่ ไม่สร้างทุกข์ให้ผู้อื่นสนืเกนสนนี่จึงเป็นผลงาน เป็นคนรู้บาปบุญ เรียกว่าชาวศิวิไลซ์
คนที่พัฒนาจิตใจแล้ว ชีวิตจึงปลอดภัย และจะได้กายที่ดีไม่มีโรคเป็นของแถม
เราจึงอยากเตือนว่า เค้าลางมันบอกเรือสมุนไพรอาจจะล่มได้ หากแต่เรือของการปฏิบัติ ไม่ว่าบวชชี บวชพระ เป็นเรือที่มั่นคง ไม่มีวันล่ม เห็นผลแน่นอน
คนไม่มีนิสัยธรรมนำ เป็นคนดีไม่ได้หรอก สมุนไพรมีไว้สนับสนุนคนดี การทานแบบฆราวาส จึงยากที่จะประสพผล การบวชปฏิบัติธรรมวินัย จึงทำให้การทานสมุนไพรให้ผลมหาศาล เพื่อเกื้อหนุนผู้ปฏิบัติในการทำตนเป็นคนดีนั่ยเอง
เสียดายตัวอย่างคนดียุคนี้ยังไม่มี คนดียุคก่อนๆก็ไปนิพพานกันหมดแล้ว
ใครหวังยาเคมี ไม่มีทาง ใครหวังสมุนไพรก็ยากยิ่ง ใครหวังธรรมวินัย จักได้สัมผัสปาฏิหารย์ ต่อให้โคตรโรค ร้ายแรงสักฉันใด ... ก็จบ เพราะธรรมชนะกรรม โรคมันแค่บริวารกรรมจะเหลืออะไร
