หลักปราชญ์ให้อะไร

หลักของพระภูมี ได้รับการยอมรับว่สเป็นหลักปราชญ์ ด้วยความเป็นเหตุเป็นผลนั่นเอง

หลวงพ่อนิพนธ์ จึงสอนให้ดูผล แม้นว่าเหตุที่ให้ทำจักไม่ถูกใจ แต่ผิดหรือถูกในสิ่งที่กระทำเป็นเหตุ ก็วัดกันที่ผลแห่งการกระทำนั้นๆ

แม้นความรอบรู้ของพระภูมีจะรอบครอบจักรวาล หากแต่ก็ไม่ใช่สิ่งที่คนทั้งหลายต้องเรียนรู้ในการช่วยตน จักมีก็แต่เรื่องของชีวิต ที่มีเหตุมาแต่กรรมเท่านั้น ที่ทรงสอน

ความเป็นปราชญ์ที่ว่า จึงไม่เกี่ยวกับทางโลก ไม่ยุ่งการเมือง สิ่งที่ต้องเรียนจึงมีแต่เรื่องกรรม ที่ผูกเอาไว้ จะแก้โดยวิธีใด บุญทานแลกรรมดี ทำอย่างไร จุดมุ่งหมายคือ พัฒนาวิญญานตน ให้ถึงสุข

จึงไม่แปลกเลยว่า ทำไมผู้ที่ทำได้ จึงไม่มีโรค ก็เพราะโรคทำให้วิญญานทุกข์ คนที่จะสุขวิญญานได้ก็ต้องได้สุขสังขาร คือความไม่มีโรค เป็นพื้นฐานก่อนนั่นเอง แม่ชีเมี้ยนจึงย้ำนักหนาว่า พระของพระภูมี ไม่มีหรอกที่จะจมอยู่ในกองโรค จนทำกิจวินัยของพระภูมีไม่ได้

หลวงพ่อนิพนธ์จึงชี้ให้เห็นว่า บุญบาปอยู่ด้วยกันไม่ได้ ผู้ที่ทุกข์ด้วยโรค เมื่อทำสิ่งใด แลสิ่งนั้นเป็นไปตามบัญญัติยุญของพระภูมีแท้จริงไซร้ เมื่อมีบุญ บาปคือโรคจะอยู่ได้อย่างไร จะมีก็แต่สิ่งที่ทำเป็นบุญเก๊ บุญนึกเอาเอง ทำสักฉันใด อย่าว่าแต่โรคเลย แค่ปวดท้องก็เอาไม่อยู่แล้ว

เพราะของจริงยังไม่มา ของปลอมที่พะยี่ห้อบุญจึงเกลื่อนกลาดเต็มไปหมด บางคนพาลไปว่า ก็ทำมาตั้งแต่เล็ก แล้วไฉนชีวิตตนจึงอับเฉาปานนี้ สร้างโบสถ์ สร้างวัดมากมาย ก็นั่นมันบุญนอกบัญญัติ

หลักปราชญ์จึงมองที่ผล เมื่อผลเกิดก็สาวไปหาเหตุแห่งผลนั้น

หากผลแห่งการทำไม่มี คนทำจะได้อานิสงฆ์จากสิ่งใด ซ้ำร้ายหากเป็นต้นเหตุแห่งผลผิดด้วยแล้ว บุปไม่ได้แถมบาปมาด้วย

หลวงพ่อนิพนธ์อุปมาให้เห็น เราท่านเอาเงินไปถวายพระ พระที่เคยปฏิบัติดี แต่เดิมมีความอยากไปโน่นไปนี่ ก็ไปไม่ได้ ครั้นมีเงินก็เลยไปได้สมอยาก เลิกปฏิบัติแล้ว กลายเป็นทำลายพระองค์นั้นไปเสียแล้ว ตัวอย่างก็มีให้เห็นมากมาย ไม่มีเงิน เราอาจได้ เณรคำที่เคร่งวินัย ปฏิบัติดี แต่มีเงินเราท่านจึงได้เณรคำบินไปอเมริกา เลิกปฏิบัติ มาสะสมรถยนต์แทน

หลักปราชญ์จึงสอนให้เราท่านสาวไปให้สุดราว ว่าผลเกิดกับใคร เกิดอย่างไร หากให้สุข ก็รอผลสุข หากให้ทุกข์ ก็ไม่ต้องแปลกใจยิ่งทำมากยิ่งทุกข์มาก ก็เงินนั่นทำให้พระที่คิดดี ปฏิบัติดี เสียไป เพราะมีเงินทนความอยากไม่ไหว เท่ากับฆ่าพระดีๆไปหนึ่งองค์ แล้วจะบอกว่าเป็นการทำบุญ หรือไม่สน ทำแล้วต้องได้ .. ผลจะเป็นอย่างไร ไม่เกี่ยว จะปฏิเสธสักฉันใด ผลที่ได้ก็ย่อมเป็นทุกข์ ยิ่งทำยิ่งทุกข์

มาหาหลักปราชญ์ จึงมุ่งสุขวิญญาน แก้ทุกข์ของวิญญาน เราท่านจึงตั้งปรารถนา มรรค ๔ ผล ๔ นิพพาน ๑ ผู้ที่ไม่ปรารถนาเยี่ยงนี้ หลักปราชญ์ก็แทบจะไร้ค่า หาประโยชน์แก่คนผู้นั้นไม่ได้เลย สู้ตำราทำขนมครกยังไม่ได้เลย

กลับกัน จะแก้ไขทุกข์ของวิญญาน จะเอาวิธีทางโลก ปัญญาโลก ก็ไม่มีทางสำเร็จ รอให้ตายคนแล้วคนเล่า จะหายา หรือวิธีใด รักษาโรคตาย จึงไม่มีทาง

อย่างดีก็แค่ระงับอาการ อันเป็นปลายเหตุ นี่จึงไม่ต้องสงสัยเลยกับคำที่ว่า วันใดเริ่มทานยาเคมี นั่นก็คือชีวิตนี้จะไม่มีทางหยุด ไม่มีลดมีแต่เพิ่ม เพราะต้นเหตุมันไม่เคยถูกแก้ จะหายได้อย่างไร นอกเสียจากเป็นกรรมผ่าน โรคที่ผ่านมาให้ทุกข์ระยะหนึ่ง หมดเมื่อไรโรคก็หายไปเอง

โรคกรรมผ่าน หลวงพ่อนิพนธ์จึงชี้ให้เห็นว่า เศรษฐีกินยาเม็ดละหมื่น กับคนจนกินยาเม็ดละบาท เมื่อหมดกรรมมันก็หายเหมือนกัน

คนฉลาดเมื่อเจอหลักปราชญ์ เขาจึงตั้งใจเรียนรู้ การกระทำของพวกเขาจึงอยู่ในลักษณะ "กุ้งฝอยตกปลากระพง ทำน้อยได้มาก" แต่คนโง่ ไม่เรียนรู้ ทำมากสักฉันใด ก็เสมือนตำน้ำพริกละลายแม่น้ำ

การฟังคำสอนของหลวงพ่อนิพนธ์ มาพิจารณาแล้วทำตาม จึงสำคัญ ดังคำโบราณ "คบบัณฑิต พาไปหาผล"

เลิกเอาเงินไปซื้อบุญได้หรือยัง พระโคดมมีเป็นท้องพระคลัง ยังไม่ทำเลย เราท่านกำลังเดินตามใคร อยากได้บุญ พระภูมีตรัสว่า "ต้องลดนิสัยกรรม แล้วเอานิสัยธรรมมานำตน"

บทพิสูจน์นี้จึงใช้กับพระที่เป็นโรคร้ายแรง ทำให้รอดมามากมายแล้ว หลวงพอนิพนธ์ชี้วา ก็บวชเดินตามรอยพระภูมี ธรรมเขาชนะกรรมอยู่แล้ว จะตายด้วยโรคได้อย่างไร

ทุกคนจึงมีทุนในการสร้างบุญช่วยตนเท่ากัน คือ นิสัยกรรม จะหาบุญโดยไม่เปลี่ยนนิสัยอันใดเลย .... ได้แต่บุญนึก มีแต่ลม

แค่ควบคุมนิสัย มีสถานที่เว้น เข้าห้องสวดมนต์ กระโจม รับสมุนไพร รักษากรรมฐานความสงบได้ โรคอะไรก็ไม่น่ากลัว แต่กับพวกที่ไม่มีที่เว้น เอาแต่นิสัยตน อย่าสงสัยเลย ทำไมทานสมุนไพรมาตั้งนาน ไม่หายสักที ก็เล่นกันไม่มีที่เว้น เหมือนคนทั่วไป กรรมมันก็เล่นแบบคนทั่วไปนั่นแหละ อย่างดีก็แค่ยืด อย่าหวังหายเลย หรือหายโรคนี้ ก็ไปเป็นโรคอื่นแทน

การบวชพระ นั่นคืออยากปฏิบัติ จึงไม่ต้องสงสัยเลยว่า หลวงพ่อนิพนธ์มักกล่าวว่า บวชแล้วทำตามวาระได้ รับประกันรอด

หลักปราชญ์จึงสอนให้ทำ ทำให้เป็นตน ก็จักได้สมปรารถนา อย่านั่งขอ มีแต่ลมปาก สิ่งที่ได้ก็มีแต่ลม นึกคิดเอาเองยามหลับตา ลืมตามาพบกับความจริง ไม่เป็นไปตามขอเลย

เมื่อทำแล้ว ผลเกิดแล้ว ทีนี้อธิษฐาน อยากได้อะไรก็ว่าไป หายโรค .... มันก็จะเป็นจริงได้

หลักปราชญ์ จึงมีเพื่อพัฒนาวิญญาน ผู้ที่เรียนจึงกลายเป็น บัณฑิต หรือไอ้ทิด ที่เรียกมาจนทุกวันนี้

วิญญานสูง สังขารก็สูงตาม นี่แหละการหายโรค