วัตถุธาตุ

หลายคนมาที่นี่มุ่งหวังแต่สมุนไพรรักษาตน หากแต่เมื่อมาพบเจอ กลับถูกสอนให้ทำจิตทำใจทำนิสัย ซึ่งอาจรับไม่ได้

หลายคนที่ได้รับสมุนไพร มองสมุนไพรก็เป็นแค่เสมือนยาทั่วไป วัตถุทั่วไป ก็ทำเหมือนวัตถุหรือยาทั่วไป ไม่เห็นจำเป็นเลยกับคำกล่าวของวิทยากร ที่ทำไมต้องไหว้ก่อนทาน ทานที่ไหนก็ได้ ในส้วมก็ได้ เก็บที่ไหนก็ได้ วางมันกับพื้นไว้ก่อน ที่มันเต็ม

หลวงพ่อนิพนธ์ ชี้ให้เห็นว่า ยาหรือวัตถุอื่นใด จะทำอย่างไรก็ได้ เพราะมันเป็นของตาย นั่นคือไม่มีจิตวิญญาณ ไม่มีฤทธิ์ที่สามารถโค่่นโรค ที่สำคัญ ไม่ใช่สิ่งศักดิ์สิทธิ์ของธรรมชาติ

เมื่อสมุนไพร มีวิญญาณรับรู้ได้ นั่นก็เสมือนสิ่งมีชีวิต ย่อมมีชิวิต แสดงฤทธิ์ได้ หรือ ตายได้ เหลือแต่สังขารไม่มีฤทธิ์อันใด

ความจริงข้อนี้ หลวงพ่อนิพนธ์จึงย้อนประวัติศาสตร์ให้ดู ไม่ต้องพูดถึงยาหรือสมุนไพรทั่วไป จำกัดวงมาแค่สมุนไพรของพระภูมีที่แม่ชีเมี้ยนนำมา นั่นคือ ตำราเล่มเดียวกัน ที่ทำโดยถ้ำกระบอก และพระที่แตกออกไปอีก ๗ สำนัก กับที่นี่

ทั้งๆ ที่มาจากตำราเล่มเดียวกัน หากแต่ไม่ใช่ที่นี่ แม้นจะตำราเดียวกัน แต่ก็มีฤทธิ์ต่างกันมหาศาล สมุนไพรที่อื่นล้วนใช้การเพื่อรักษาโรคไม่ได้เลย จนพระถุ้ำกระบอกสมัยนี้ ต้องวิ่งไปพึ่งโรงพยาบาลพระบาท

ความพิศดารของสมุนไพร ที่มีวิญญาณ ไม่เพียงให้ฤทธิ์ ที่เฉียบขาด หากแต่ด้วยความมีวิญญาณรับรู้ สิ่งหนึ่งที่หลวงพ่อนิพนธ์มักทำให้ดูยามคับขันจำเป็น นั่นคือ การแปรเปลี่ยนฤทธิ์หรือสรรพคุณ

อ.อร่าม วิทยากรได้เล่าประสพการณ์ครั้ง เมื่อไปดูงานต่างประเทศกับนักศึกษา ซึ่งการไปใช้ระยะเวลาครึ่งเดีือน ดังนั้น สมุนไพรเขียวที่เตรียมไปได้ไม่มาก ก็หมดลง เหลือจำเพาะสมุนไพรมะกรูด และสมุนไพรน้ำผึัง

จนวันหนึ่ง เกิดอาการไข้สูง ตัวร้อน สมุนไพรเขียวที่เตรียมไปก็หมดลง เหลือแต่สมไพรที่ให้ธาตุไฟทั้งนั้น จึงโทรมาเรียนหลวงพ่อนิพนธ์ ท่านก็กล่าวว่า ไม่เป็นไร เดี๊ยวจะแปรยามะกรูดให้เป็นยาเขียวใช้ไปชั่วคราว แก้ปัญหาเฉพาะหน้า

อ.อร่าม เล่าว่า เมื่อทำตามคำบอกคือละลายสมุนไพรมะกรูดในน้ำอุ่นชงทาน ผลแห่งการทานกลับเสมือนสมุนไพรเขียว คือ เย็นชุ่มคอ และดับพิษร้อนของไข้ลงได้

หลวงพ่อนิพนธ์จึงสอนเสมอว่า เมื่อสมุนไพรมีวิญญาณ ดังนั้น การทานก็ต้องสั่ง การสั่งก็ต้องอาศัยบุญที่ทำมา ตั้งจิตแล้วสั่ง

การมาที่นี่จึงมีความหมาย กิจกรรมทั้งวัน มาเพื่อสร้างบุญ เพราะที่นี่เป็นแหล่งรวมของคนทุกข์ สามารถสร้างบุญได้ทุกตารางนิ้ว และสร้างได้มาก สร้างได้ทุกนาที

เมื่อครบวัน ครั้นรับสมุนไพร เราก็จึงต้องอธิษฐาน เอาบุญที่ทำได้ แล้วบอกกล่าวยามรับสมุนไพร ว่าทานไปเพื่ออะไร

ฤทธิ์จะมากน้อย ก็ขึ้นกับบุญที่ทำได้ นั่นจึงเป็นเหตุว่า ทำไมต้องทำจิต ทำใจ แล้วมีพฤติกรรมตามบัญญัติของพระภูมี ที่สำคัญ ใครทำ ใครได้

สมุนไพรหม้อเดียวกัน ทานเหมือนกัน ... ฤทธิ์จึงอาจแตกต่างกันได้ มิต้องสงสัย

เรื่องอย่างนี้ ไม่ต้องถึงกับย้อนยุคไปถ้ำกระบอก แค่ยุคหลังที่หลวงพ่อนิพนธ์เปิดสำนัก แลมีพระก็มีให้เห็นอยู่บ่อยครั้ง

ตัวอย่างเช่น เมื่อธุดงค์ครั้งหนึ่ง หลวงพ่อนิพนธ์ให้พระเดินขึ้นไปทางสังขละ ชายแดนของจังหวัดกาญจน์ วันหนึ่งเดินไปถึงสวนมะม่วง แล้วปักกลด พระรูปหนึ่งเห็นมะม่วงลูกโตสวยน่าทาน จึงแอบเก็บมาทานในกลดตอนประมาณเที่ยงคืน

ผลคือ พระรูปนั้นเกิดอาการไส้แตกฉับพลัน จนพระทั้งคณะที่ไปด้วยไม่รู้จะทำอย่างไร เพราะพระรูปนั้นเสียเลือดมาก เรียกว่าสบงชุ่มไปด้วยเลือด

แลโดยปกติ หลวงพ่อนิพนธ์ก็จะมาใส่บาตรพระตอนเช้า แต่วันนั้นทันมาแต่เช้ามืด เมื่อลงรถมา พระเจ้าอาวาสก็รายงานให้ทราบ

หลวงพ่อนิพนธ์ จึงกล่าวว่า เราไม่ได้ติดยามา ท่านก็อธิษฐานฟ้าดิน สารภาพผิด แล้วหยิบดินปั้นเป็นก้อนให้ทาน

เมื่อพระรูปนั้นทานดินเข้าไป เลือดก็หยุดไหลทันที และรอดมาจนทุกวันนี้

บทสรุป หลวงพ่อนิพนธ์จึงบอกว่า สมุนไพรที่นี่ จึงเรียกว่าเป็นของเป็น เป็นวัตถุธาตุ มีวิญญาณรับรู้ได้ มีฤทธิ์ตามพฤติกรรมของคนทาน ...

เคล็ดของการทานสมุนไพร จึงง่าย คือ ทำสูง ได้สูง ... ทำอย่างไร ได้อย่างนั้น ...

ของสูงเท่านั้น จึงจะช่วยชีวิต หรือวิญญาณของเราท่านที่อยู่ต่่ำ ขึ้นที่สูงได้

นี่จึงเป็นเหตุผลว่า ทำไมการทานสมุนไพรที่นี่ จึงต้องโยงกับพฤติกรรมของผู้ทาน ... เพราะมันคือปัจจัยที่กำหนดผลแห่งการทานนั่นเอง

สมุนไพรที่นี่ การทานจึงไม่ใช่ใช้ปาก แต่ทานด้วยใจ

คนที่บอกขอยาเขียวเยอะๆ นั่นใช้่เฉพาะคนที่ยังไม่รู้ คนที่ยังสร้างบุญไม่ได้ ... เมื่อรู้และสร้างบุญตามคำสอนได้ ... หลวงพ่อนิพนธ์จึงกล่าวว่า สมุนไพรตัวไหนก็ได้ ใช้บุญที่ทำสั่ง