สถานที่นี้คนปกติ คงยากที่มาถึง คนที่มาถึงส่วนใหญ่ ก็คือคนที่ไปมาทั่วแล้ว จนท้ายที่สุด หมดทาง หมอทิ้ง หมดที่พึ่ง .. สถานที่นี้จึงถูกเลือก เรียกว่า เป็นทางเลือกสุดท้าย หากไม่จำเป็นจริงๆ ก็คงไม่มาก็ว่าได้
นั่นก็คือ ความเจ็บของกาย เป็นตัวพามานั่นเอง
หลวงพ่อนิพนธ์ชี้ให้เห็นว่า การฟื้นฟูตน ต้องใช้วันเวลา ต้องอาศัยองค์ความรู้ จึงจะทำให้ยืนระยะได้
หากยืนระยะ เป็นมาตรฐานกายได้ โรคก็ยากที่จะล้ม อาศํยวันเวลา ค่อยเรียนรู้ สร้างการกระทำของ วาจา และใจ ให้สอดคล้อง ผลสำเร็จก็ไม่เกินหวัง ไม่ว่าโรคอะไร
นี่จึงเหมือนเกมส์ชิงสาวก ... เมื่อธรรมอาศัยกายที่เจ็บพามา กรรมหากจะมาแย่งชิง คงใช้กายไม่ได้ สิ่งที่ได้ผลชะงัดก็คือใจ
อาศัยกรรมที่ทำมาเป็นเหตุ การมาของสมาชิก จึงหนีไม่พ้นที่จะต้องมีเรื่องมีราวกระทบจิตใจ เจ้าหน้าที่บ้าง เพื่อนสมาชิกบ้าง ความร้อนบ้าง ... สร้างทิฐิมานะขึ้นทีละน้อย ... ใจก็จะพากายห่างจากที่นี่ไปทีละน้อย จากอาทิตย์ละครั้ง ก็เป็นสองอาทิตย์ครั้ง ... เป็นเดือนละครั้ง ... ในที่สุดก็หลุดจากที่นี่ไป
แม้นในภายหลังความเจ็บของกายจะเพิ่มขึ้นสักฉันใด ใจก็เป็นปัจจัยหลักที่ทำให้กายมาที่นี่ไม่ได้
แลหลักสมุนไพรของพระภูมี การจะประสพผล ต้องทำในคราวเดียว หากว่างเว้นไป แล้วกลับมากู้อีกครั้ง เหมือนมวยรู้ทาง การจะประสพผลก็ยากเป็นทวีคูณกว่าครั้งแรกมากนัก น้อยคนจะทำได้
บทสรุปหลวงพ่อนิพนธ์จึงเตือนสติให้พึงระลึกว่า สิ่งที่เรากำลังสู้อยู่ไม่ใช่โรค เราท่านกำลังสู้กับกรรม เมื่อทำลายกายไม่ได้ด้วยมีสมุนไพร ก็อาศัยทำลายใจ ... จึงพึงระวัง มีสติ เพราะอย่างไรเสียเมื่อทุกคนล้วนมีกรรม จึงต้องกระทบกระทั่งกันอย่างแน่นอน
การให้วางสัจจะ ไม่โกรธ และไม่เห็นผู้อื่นผิด นั่นเพราะสิ่งที่เกิด ย่อมเนื่องจากกรรมของเราท่าน ดลบันดาล
การทำสัจจะที่หลวงพ่อนิพนธ์ให้นี้ จึงมีคุณหลายประการ ที่สำคัญคือระวังใจ และหยุดใจ ไม่ให้ลุกลามจนทำให้เสียโอกาสในการช่วยตน
โรคจึงไม่น่ากลัว นิสัยเราท่านสิน่ากลัว เพราะมันจะดลใจ ให้พากายออกจากที่นี่ไป รู้แล้วก็พึงระวังระไว ...
