ย้อนอดีต

ท่านกลาง เสียงวิพากษ์วิจารณ์ กันอื้ออึง เพราะคนเหล่านั้น มีความชำนาญในพื้นที่ดี และรู้ว่า บริเวณนี้พวกเขาเคยสำรวจมาหลายครั้ง ไม่มีตาน้ำแม้แต่แห่งเดียว

แล้ววันหนึ่ง แม่ชีเมี้ยน ก็ได้ร้องขอให้โยมท่านหนึ่ง ที่มีโรงโม่หิน ให้มาช่วยระเบิดหิน เพื่อเปิดตาน้ำให้แก่ถ้ำกระบอก

คำตอบที่ได้นั่นคือ บริเวณนี้ ผ่านการสำรวจมาหลายครั้ง ไม่ปรากฎพบตาน้ำ ไม่ว่าในระดับตื้นหรือลึก ใดๆ เลย จะมีก็แต่น้ำผิดดิน หากเจาะลงไป ก็จะมีลักษณะเป็นน้ำซึม น้ำที่ได้ก็มีปริมาณน้อย ไม่เพียงพอแก่การใช้

อันได้มาจาก ปัญหาการขาดแคลนน้ำ เนื่องจากคนไข้เริ่มมีจำนวนมากขึ้น และการนำน้ำมาใช้ ก็กระทำโดยการที่พระเดินหากน้ำ จากเชิงเขา ที่ต้องเดินไปประมาณ ๒ กิโลเมตรนั่นเอง

หลวงพ่อนิพนธ์ เล่าอดีตให้ฟัง ถึงที่มาที่ไป ของแหล่งน้ำที่ใช้กันอยู่มาจนทุกวันนี้ นั่นคือ "บ่อแก้วพิศดาร"

เมื่อถึงเวลา ฟ้าเขาให้ อะไรที่ดูไม่น่าเป็นไปได้ มันก็กลายเป็นเรื่องง่าย

นี่แหละที่แม่ชีเมี้ยนทรงตรัสว่า ธาตุธรรมทั้งสี่ ดิน น้ำ ลม ไฟ เขาเป็นพี่เลี้ยง

เรื่องน่ายินดีนี้ จึงทำให้ย้อนนึกถึง "บ่อแก้วพิศดาร" ของถ้ำกระบอกในอดีต

นั่นหมายความว่า ต้นสมุนไพรในพื้นที่ที่แล้งที่สุดของประเทศไทย จะมีน้ำอุดมสมบูรณ์แล้ว

และเรื่องที่น่ายินดี นั่นคือ กรมทรัพยากร สามารถพบ และได้ทำการขุดบ่อน้ำ จนถึงระดับความลึก ๔๖ เมตร ก็ปรากฎน้ำพุ่งขึ้นมา และตรวจสอบคุณภาพน้ำ ก็พบว่าเป็นน้ำที่มีคุณภาพดี สามารถทานได้

วันนี้ ทางกรมทรัพยากร ได้ขอลองตรวจสอบอีกครั้ง เพื่อหาบริเวณที่จะสามารถเจาะบ่อน้ำได้

หลวงพ่อนิพนธ์ จึงต้องใช้วิธีการขุดบ่อ เพื่อนำน้ำมาใช้ โดยการกักเก็บน้ำฝน ที่ซึ่งก็ไม่เพียงพอ ทำให้ต้องจัดหารถน้ำ เพื่อไปสูบน้ำจากแหล่งน้ำ เพื่อนำมารถต้นสมุนไพร

ความแห้งแล้งของผืนดินผืนนี้ นอกจากฝนตกน้อย ไม่สามารถปลูกพืชผลใดๆ ได้เลย ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อครั้งที่หลวงพ่อนิพนธ์ คิดอยากจะเจาะบ่อน้ำ ก็มีคนไข้ท่านหนึ่ง ที่มีพรรคพวก ทำหน้าที่เจาะบาดาล ให้แก่คนในพื้นที่ มาตรวจสอบให้

ทำให้หลวงพ่อนิพนธ์ มีดำริที่จะซื้อมาเพื่อเป็นแหล่งสมุนไพรป้อนให้แก่ชมรม เมื่อหลายปีก่อน

มาวันนี้ พื้นดินที่แห้งแล้งที่สุดในประเทศไทย อันทำให้มีอัตราเสียภาษีต่ำที่สุด นั่นคือ บริเวณที่เป็นแหล่งชุมนุมของสมุนไพร

แต่หลังจากการระเบิดหิน และพระเณร ช่วยกันขนหินออก โดยความมุ่งมั่นที่อยากให้คนไข้มีน้ำกินน้ำใช้ พระบางรูปถึงกับวางสัจจะไม่นอน ที่เรียกกันว่า "อยู่ราตรี" ตามแต่กำลังตน

และเมื่อผ่านไป ๗ วัน ในการระเบิดหินครั้งที่ ๓ ก็ปรากฎน้ำพุ่งออกมา จนทำให้ถ้ำกระบอกมีน้ำใช้มานับจากวันนั้น