บทบาทของพระพุทธเจ้า

หลวงพ่อนิพนธ์ชี้ให้เห็นว่า พระพุทธเจ้าท่านเกี่ยวข้องกับมนุษย์ในส่วนใดบ้าง อันมี ๓ ส่วน คือ

1. เรื่องของโรค 2. เรื่องของกรรม และ 3. เรื่องของชีวิต

ดังนั้น สำหรับมนุษย์โดยทั่วไปแล้ว ศาสนาพุทธ ก็ไม่ใช่ความจำเป็นของใคร ที่ต้องยึดถือ ศรัทธา หรือแม้กระทั่งทำตามคำสั่งสอนของพระพุทธเจ้า ก็สามารถดำรงชีวิต ตามปกติของเขาเหล่านั้นได้

หากแต่บุคคลกลุ่มหนึ่ง ซึ่งถ้ามองตัวเลขแล้ว ก็นับเป็นเปอร์เซ็นต์ที่น้อยมาก นับสาวกก็แค่แปดหมื่นกว่า นับพุทธมามกะก็แค่ไม่กี่แสนคนเท่านัั้น ที่เมื่อมีปัญหาเกี่ยวกับโรค หรือชีวิต แล้วหันเข้าหาพระโคดม น้อมนำรับธรรมของท่านมาปฏิบัติ

สิ่งที่พระพุทธเจ้าชี้ให้เห็น สำหรับบุคคลเหล่านั้น คือ ไม่ว่าปัญหาโรค หรือปัญหาชีวิต มีรากเหง้ามาจากกรรมทั้งสิ้น ดังนั้น สิ่งที่พระพุทธเจ้าสอน จึงมีเฉพาะเรื่องกรรมเท่านั้น

ด้วยกรรมเป็นสิ่งที่มองไม่เห็น แต่สัมผัสได้ การจะยอมรับความคิดนี้ จึงต้องใช้เหตุและผล เมื่อเชื่อในเหตุและผล จึงเปิดใจน้อมนำธรรมของท่านไปปฏิบัติ เพื่อล้างกรรมที่ทำมา

พระภูมี จึงวงเล็บเรื่องดังกล่าว ไม่ก้าวล่วงเรื่องอื่นใดของมนุษย์เลย ว่า สามประเด็นนี้ ล้วนแล้วแต่ต้องใช้หลัก "ตนพึ่งตน" เท่านั้น

เมื่อแม่ชีเมี้ยนนำหลักของพระภูมีมาให้หลวงพ่อนิพนธ์ จึงต้องเน้นว่า ผู้ที่จะมาสถานที่นี้ ก็เพียงประเด็นดังกล่าว และต้องมารับฟังเหตุและผลของพระภูมี แล้วนำไปพิจารณา เมื่อเชื่อและศรัทธาในเหตุและผลนั้นแล้ว จึงน้อมนำคำสอนไปปฏิบัติ

ท่านจึงกล่าวว่า ผู้ที่มา แล้วไม่เดินในเส้นทางดังกล่าว จึงไม่ประสพผลในการทานสมุนไพร โดยเฉพาะ จ้างมารับแทน เพราะไม่ชอบความลำบาก ไม่ชอบรอ เสียเงินดีกว่า หรือ ที่ร้ายกว่านั้น คือ ไม่เชื่อเรื่องกรรม ไม่เอาเหตุและผลของพระภูมีเลย จึงไม่คิดจะเปลี่ยนแปลงพฤติกรรมใดๆ ของตนเลย ก็ยิ่งไม่มีทางประสพผลในแนวทางนี้เลย

บุคคลที่มีการกระทำดีในอดีต แม้ไม่พบเจอหรือสนใจพระพุทธศาสนาเลย เขาเหล่านั้นก็สามารถดำรงตนจนอายุขัยเป็นร้อยปีได้อย่างสบาย ดังข่าวฝรั่งอายุยืนที่ปรากฎให้เห็นอยู่

ดังนั้น พระพุทธศาสนา จึงมีประโยชน์กับมนุษย์ที่ไม่มีพรหมลิขิตอายุยืนเช่นนั้น แต่ปรารถนาจะแก้ไขสิ่งที่เป็นอยู่ นั่นคือโรคภัยที่เป็น หรือ ปรารถนาชีวิตที่มีสุข ดังพระภูมีเป็น เท่านั้นเอง

แต่หลักของพระภูมี ทำได้ยาก จึงเป็นอุปสรรคใหญ่ ที่คนส่วนใหญ่ไม่เลือก แล้วหันไปหาศาสนาขอแทน เราจึงเห็นว่า สาวกของพระภูมี จึงมีแค่ไม่ถึงแสนเท่านั้นเอง


ผู้ที่มาใช้หลักสมุนไพรแม่ชีเมี้ยน ที่หลวงพ่อนิพนธ์สืบทอดมา จึงพึงระลึกว่า "เราท่านมาสถานที่นี้ เพื่อทุกข์ แลทุกข์ที่เกิดนั้น มีที่มาจากวินัยที่พระภูมีบัญญัติขึ้น แลเพื่อแสดงตนให้สอดคล้อง จึงมีความจำเป็นที่ต้องทำตนในร่องของพระเวสสันดร ให้ปรากฎ"

เราท่านจึงเห็น คำสอนของหลวงพ่อนิพนธ์ ให้เรามาทำด้วยตนเอง สวดมนต์เอง ที่สำคัญ ต้องมีพฤติกรรมในการเป็นผู้ให้ด้วย จึงจะสอดคล้องหลัก "ตนพึ่งตน"

อันการให้นั้น แม้เพียงเฟื้องสลึง ก็ถือว่าเข้าข่ายแล้ว ดังนั้น การซื้อน้ำ หรือ ทานข้าว เพื่อให้กำไรจากเงินของเราท่าน นำไปเป็นเงินซื้อสมุนไพร ให้ผู้อื่นทาน จึงเป็นผลที่เกิดจากน้ำเหงื่อของเจ้าของเงินนั้นเอง ที่ได้แสดงตนเป็นผู้ให้แล้ว นั่นเอง

สถานที่นี้จึง ไม่แสวงหาผู้ใจบุญ สละเงินอันมหาศาล แล้วมาให้คนพัน คนหมื่น รุมทึ้ง การทำเช่นนั้น ผู้รับจะกลายเป็นชูชก รอรับอย่างเดียว ท้ายที่สุดท้องแตกตาย ไม่มีทางสำเร็จหายโรคอย่างแน่นอน

ผู้ใดที่ไม่คิดจะยอมลำบากวันนี้กับวินัย เพื่อสุขวันหน้า การมาของเขาเหล่านั้น จึงเป็นการเสียเวลาเปล่านั่นเอง

เราท่าน มีเวลาแค่อาทิตย์ละครั้ง หรือสองครั้ง เท่านั้น ที่จะสร้างสัมมาปฏิบัติ เพื่อหล่อเลี้ยงชีวิต แม้การทำไม่จำเป็นในสถานที่นี้ก็ได้ หากแต่สถานที่นี้ เป็นที่รวมของคนทุกข์ ดังนั้น เท่ากับเป็นขุมทอง ที่ทำแล้ว ได้ผลมหาศาล

เราท่านจึงเห็น คนมาสมัครเป็นอาสากันอย่างมากมาย และเห็นเขาเหล่านั้น ประสพผลในการช่วยตนเอง

แม่ชีเมี้ยน เคยตรัสสอนว่า เนื้อนาบุญของพระภูมี ก็คือสถานที่ที่เป็นที่รวมของคนทุกข์นั่นเอง หากเราได้มาทำ ย่อมได้บุญเป็นกอบเป็นกำ เพราะมีผลต่อคนทุกข์มากมายนั่นเอง

จึงอยากให้สังเกตดูคนสองกลุ่มในที่นี้ คนที่ทำให้ผู้อื่น กับคนที่รอผู้อื่นทำให้ กลุ่มใดจะประสพผล และนั่นคือเหตุและผลที่ชี้ชัดว่า เราท่านควรทำตนเช่นไรจึงประสพผลสำเร็จ ผลรู้ได้ตั้งแต่เริ่มอยู่แล้วในใจ

เรื่องทางโลก จะใช้ใคร จ้างใคร ก็ว่ากันไป แต่สามประเด็นนี้ พระภูมี ชีัให้เห็นว่า ผู้ที่พึ่งผู้อื่น ไม่มีทางที่จะสำเร็จได้เลย และผู้สำเร็จที่ไม่เปลี่ยนพฤติกรรมเลย ก็เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน

ตัวอย่างที่หลวงพ่อนิพนธ์มักยกมาให้เห็น ก็คือ คุณปรียานุช ที่ในอดีต เรียกได้ว่า ถ้าไม่ถูกใจต้องว๊ากตลอด แต่ในปัจจุบัน เรียกได้ว่า ไม่เคยได้ยินเสียงเช่นนั้นอีกเลย ในการทำงาน

หากไม่เห็นในเหตุและผลที่หลวงพ่อนิพนธ์ชี้ให้เห็น ทางเลือกนี้ก็คงไม่มีวันสำเร็จอย่างแน่นอน จึงไม่ควรเสียเวลา เพราะท้ายที่สุดก็จะเสียความรู้สึกแลตีโพยตีพาย ว่าทำไมตนไม่ประสพผล...