ทำไมธุดงค์ ต้องเดินกลางแดด

บทบัญญัติของพระภูมี ละเอียดลึกซึ้ง เมื่อรู้ธรรม นั่นคือรู้ธรรมชาติของมนุษย์นั่นเอง

คำถามที่พระสงสัยและถามหลวงพ่อนิพนธ์ ว่า ทำไมต้องไปเดินกลางแดด

หลวงพ่อนิพนธ์จึงสอนว่า อวัยวะทุกส่วนของร่างกาย โดยปกติ ยิ่งใช้ยิ่งทรุดโทรม จะมีก็แต่เพียงประการเดียวคือ ไขข้อ ยิ่งใช้มาก ก็ยิ่งแข็งแรง การเดินธุดงค์ เป็นการทดสอบร่างกาย และได้ใช้ เท่ากับเสริมสร้างให้แข็งแรง พระของพระภูมี จึงเดินธุดงค์ได้ทุกปี จวบจนวันลาสังขาร

แต่สิ่งหนึ่งที่ได้ประโยชน์อันมหาศาล นั่นคือ การฝึกให้ร่างกายมีภูมิต้านทาน จากความร้อน พระเมื่อไม่มีผม ยามที่เดินธุดงค์ ต้องผจญกับแดดที่แผดเผา ร้อนระอุ ร่างกายก็จะสร้างภูมิ ให้ทนต่อความร้อนนั้นๆ

ผลที่ได้ ย่อมเป็นคุณอเนกอนันต์มหาศาล เพราะยามใดที่กรรมมาถึง เราท่านย่อมต้องมีไข้ และเมื่อไข้ขึ้นสมอง ก็จะเกิดความร้อนที่วงการแพทย์เรียก ร้อนจนสมองไหม้ อาทิเช่น อาการของมาลาเรียขึ้นสมองนั้นเอง แต่ด้วยร่างกายที่ได้ฝึกมาแล้วนั้น ความร้อนของพิษไข้ ก็จึงไม่สามารถทำอันตรายใดๆต่อสมองได้

สิ่งที่คนทั่วไปเห็นว่า เป็นเรื่องลำบาก อุปมาการเข้ากระโจม การทนความร้อน ก็เป็นไปเฉกเช่นการเดินธุดงค์ แม้การทานสมุนไพร จึงมักจะใช้ความร้อน เพื่อกระตุ้นระบบภูมิต้านทาน ให้ตื่นตัว และทำงานได้ตามปกติ

ด้วยความไม่รู้ จึงทำให้ผลที่ได้จากการทำน้อยไปสักหน่อย เพราะกระโจม ให้เราท่านสูตรสมุนไพร เพื่อฆ่าเชื้อทั้งผิวหนัง และระบบการหายใจ รวมถึงปอด คนที่เข้าใจ ก็จะรอจนกระโจมร้อนเต็มที่ เข้าไปแล้วค่อยๆ สูดหายใจลึกๆ ค่อยๆ ผ่อน เพื่อให้สมุนไพรเข้าได้มากที่สุด พร้อมกับถูตัว เพื่อเปิดรูขุมขนที่อุดตัน ต้องใช้ระยะเวลาที่พอควร การทำจึงจะได้ประโยชน์สูงสุด

ครั้นออกมา ก็ต้องรอจนสมุนไพรที่ติดตามตัว ทำหน้าที่ หาใช่ออกมาปุ๊บก็อาบน้ำเลย ช่างเป็นเรื่องน่าเสียดาย

ด้วยเหตุที่พระภูมีท่านเป็นผู้รอบรู้ โดยเฉพาะธรรมชาติของมนุษย์ ทุกการกระทำย่อมมีผลดี หากแต่ดูผิวเผินย่อมเป็นความลำบาก อุปมาเฉกเช่นธุดงค์ เมื่อพระสมัยนี้ไม่รู้ค่า ก็ตัดเสีย จะไปทำให้ลำบากทำไม

การกระทำใดที่เราไม่รู้ เหตุและผล แต่ด้วยผู้สอนมีเจตนาดี ย่อมไม่ผิดพลาด ยิ่งผู้สอนเป็นผู้มีคุณธรรมด้วยแล้ว เราท่านควรพิจารณาผลที่บังเกิด ถ้าเป็นผลดีแล้วไซร้ ถึงแม้ยังไม่เข้าใจในเหตุและผลที่ให้ทำ ก็ควรทำตามด้วยความพร้อม ทั้ง กาย วาจา ใจ เพราะถ้าสิ่งที่ให้ทำมันผิด ผลถูกจะเกิดไม่ได้เลย จะมีคนหายจากการทำผิดได้หรือ

เสียดายที่ปัจจุบัน ไม่มีธุดงค์ของพระ ให้เราท่านเดินตาม เพื่อฝึกฝนร่างกายให้แข็งแกร่ง ....

ที่น่าเสียดายยิ่งกว่า คือ การที่คนไม่เห็นค่าในสิ่งที่ตนทำ จึงไม่เน้นและให้ความสำคัญ พูดตามหลวงพ่อนิพนธ์ก็คือ ไม่พยายามทำตัวเป็นประวัติศาสตร์ที่ประสพผล แล้วให้คนรุ่นหลังมาอ่านแล้วทำตาม หากแต่ชอบที่จะอ่านประวัติศาสตร์ของผู้อื่น ...