ช่วงปี 2502 ยุคแรกเริ่มของการรักษาผู้ป่วยยาเสพติดของถ้ำกระบอก ซึ่งเป็นยุคที่จอมพลสฤษด์ ประกาศทุบบ้องฝิ่น อันหมายถึง ผู้สูบฝิ่นทั้งหลายกลายเป็นผู้กระทำผิดกฎหมายไปในข้ามคืน ปัญหาใหญ่ที่ประสพแก่พระคือการขาดซึ่งแหล่งน้ำ เพราะต้องลงมาแบกน้ำที่ด้านล่าง ซึ่งต้องเดินถึงสองกิโลเมตร ครั้งนั้น แม่ชีเมี้ยน หรือที่พระถ้ำกระบอกเรียก หลวงพ่อใหญ่ ได้เลือกทำเลบริเวณเชิงเขา และให้พระและเณรขุดลงไป ท่านกล่าวว่า น้ำจะเป็นประโยชน์แก่ผู้ป่วยยาเสพติดในการช่วยลดอาการจากการลงแดง ซึ่งภาษาพระเรียกลักษณะนี้ว่า "ชนน้ำ" จะทำให้ผู้ป่วยรู้สึกสบายขึ้น หลังจากขุดลงไปได้ไม่ลึกนั ก็เจอปัญหาใหญ่คือ ด้านล่างเป็นหินดา
ในครั้งนั้นเอง มีเจ้าสัวใหญ่ ผู้ซึ่งชอบพระป่า ได้เข้ามาดูกิจกรรมของพระถ้ำกระบอก คือ เจ้าของบริษัท เอื้อวิทยา อันได้แก่คุณณรงค์ เอื้อวิทยา ได้ขอความเห็นจากพระว่า เขาจะให้ลูกน้องมาเจาะหินและระเบิดหิน แล้วให้พระขนหินออก ทุกสามวันจะมาระเบิดให้ จนถึงตาน้ำ แต่สิ่งหนึ่งที่คุณณรงค์ ได้เอ่ยถามพระคือ ท่านแน่ใจหรือว่าด้านล่างมีตาน้ำ เพราะเขาสำรวจมาแล้วว่าไม่มี พระจึงตอบว่า ท่านเชื่อมั่นในหลวงพ่อใหญ่ จะต้องมีอย่างแน่นอน ในการระเบิดครั้งที่ห้า ก็ปรากฏน้ำพุ่งออกมา และท่านแม่ชีได้ตั้งชื่อ "บ่อแก้วพิศดาร" อันเป็นแหล่งน้ำที่ใช้สำหรับถ้ำกระบอกนับแต่บัดนั้นเป็นต้นมา ซึ่งทำให้เกิดความศรัทธาแก่พระและศิษย์ถ้ำกระบอกในยุคแรก มากยิ่งขึ้น
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น