แม่ชีเมี้ยนตรัสชี้ว่า การมีกายเป็นมนุษย์ เพื่อสร้างกรรม การมีกายเป็นสัตว์ เพื่อใช้กรรม
หลวงพ่อนิพนธ์จึงชี้ให้พิจารณาว่า ดังนั้น ในความเป็นจริง สัตว์ทั้งหลายจึงกลัวมนุษย์ เพราะกลัวนิสัยนั่นเอง การที่จะมีความคิด เจตนา ทำร้าย หรือฆ่ามนุษย์ เป็นไปไม่ได้เลย
หากแต่มนุษย์ ที่โดนสัตว์ทำร้าย หรือฆ่า นั่นย่อมด้วยกรรมของมนุษย์เองต่างหาก ที่กรรมใช้สัตว์ทำให้เกิด
วาทกรรมของมนุษย์ ที่ว่าสัตว์ดุร้าย จึงเป็นมนุษย์สร้างขึ้น เพื่อมีข้ออ้างเท่านั้นเอง
หน้าที่ของสัตว์จึงมีเพื่อใช้กรรมให้ครบวาระ ถ้าตายก่อนก็ต้องเกิดใหม่มาใช้จนครบ
ด้วยความจริงนี้ มนุษย์ฆ่าสัตว์จึงบาป แต่สัตว์ฆ่ามนุษย์ไม่บาป เชื่อหรือไม่
บทสรุป หลวงพ่อนิพนธ์ จึงชี้โทษของความโกรธ ว่าทำให้เราทำบาปได้โดยง่ายดาย ยุงกัดเรา นั่นกรรมของเรา เราโกรธที่มันมากัดเราฆ่ามันตาย ฉีดยาให้มันตาย นั่นกรรมที่เราทำ จะอ้างว่าเพื่อไม่ให้มันกัด ไม่ได้เลย
แลที่สำคัญที่สุด การฆ่ามนุษย์ย่อมยิ่งบาปมหันต์ และยิ่งทวีคูณถ้าชีวิตนั้นเป็นของตน
อย่าคิดว่าตนของเราเป็นของเราเพียงผู้เดียว แม่ชีเมี้ยนตรัสว่า กระดูกเป็นของพ่อ เลือดเนื้อเป็นของแม่ ไม่ใช่ลอยมา หรือออกจากกระบอกไม้ไผ่ การกระทำของเราจึงมีผลต่อผู้มีคุณทั้งสอง ถ้าทำดี ทำชั่ว ผลย่อมถึง จึงไม่แปลกทำไมศาสนาจึงมีคำว่า เกาะชายผ้าเหลือง การฆ่าตน จึงถูกทวีคูณด้วยการอกตัญญูคุณพ่อแม่นั่นเอง แลหากเอากายนี้ไปทำนิสัยธรรมสร้างบุญบารมี ก็ย่อมส่งผลต่อพ่อแม่ นั่นแลทำไมกระไดขั้นแรกของศาสนาจึงเริ่มที่กตัญญู เพราะทำแล้วมีผลต่อพ่อและแม่นั่นเอง ยิ่งทำมาก ยิ่งมีธรรมมาก ยิ่งได้ชื่อว่ากตัญญู ยิ่งกว่าเลี้ยงบิดามารดาเสียอีก เพราะนั่นให้สุขสังขาร แต่บุญที่เราท่านทำได้ ให้สุขถึงวิญญาณอยู่ที่ไหนก็ยังคงได้นั่นเอง
