ภาพที่เห็นจนชินตา นั่นคือ การมาของผู้คนที่ทุกข์ด้วยโรค และผ่านการรักษาของหมอมาจนสุดทาง เรียกว่า สถานะคือ ทรงกับทรุด ดังนั้น การมาฟื้นฟูตน ด้วยศาสตร์ของพระภูมีที่แม่ชีเมี้ยนนำมา นับตั้งแต่ยุคของหลวงพ่อนิพนธ์ คนเหล่านี้ มักจะมีวันเวลา ทุ่มเท ยิ่งเห็นการเปลี่ยนแปลงในทางที่ดีขึ้น ก็ยิ่งมุ่งมั่น และก็ประสพความสำเร็จ
สิ่งที่หลวงพ่อนิพนธ์ชี้ให้พิจารณา นั่นคือ การหายในวันนี้ มันจบแล้วจริงหรือ ในขณะที่หลายคนคิดว่า ฉันหายแล้ว ฉันจึงไม่จำเป็นต้องมา ไม่จำเป็นต้องทำแบบเดิม สามารถกลับไปใช้ชีวิต ทำตามสิ่งที่ตนชอบเหมือนเดิม คนเหล่านั้นจึงค่อยๆลดการกระทำของตนในที่นี้ลง แลท้ายที่สุด ก็หายไป
แต่หลวงพ่อนิพนธ์ชี้ว่า มันแค่ผ่านปล้องกรรมนี้ไปเท่านั้นเอง หากแต่เชื่อได้อย่างไรว่า ปล้องกรรมข้างหน้าเราท่านจะไม่มีอีก เชื่อหรือว่า หายโรคนี้ เราจะไม่เป็นโรคอะไรอีก หรือ โรคที่เป็นจะไม่ย้อนกลับมาอีก
ท่านจึงมักกล่าวว่า ถ้าทำแล้วดี ก็ควรทำต่อไป แม้นในอดีตทำเพื่อหายโรค แต่เมื่อหายโรค ก็ทำเพื่อเป็นเสบียงในภายภาคหน้า เสมือนเป็นคลังเก็บไว้ใช้ยามจำเป็น แม้นจะไม่ต้องเน้นเหมือนเดิม แต่ก็ควรจะทำ เพราะทำกันไว้ ดีกว่าเป็นแล้วมาแก้
เสียดาย คนทั้งหลายไม่เชื่อกรรม ไม่เชื่อว่า โรคเกิดจากกรรม ดังนั้น จึงคิดว่า หายโรคนี้แล้ว ก็จะไม่เป็นอีก เมื่อไม่เชื่อว่าเราท่านมีกรรม เมื่อดีแล้ว ก็ประมาท คิดว่า ทางเดินของตนก็ย่อมจะปลอดโปร่งแล้ว เพราะหายโรคแล้ว เฉกเช่นคนหนุ่มสาว ที่ร่างกายดี ยังไม่มีโรคหนักสาหัส ก็ใช้ชีวิต โดยไม่สนการกระทำที่ช่วยตน เอาแต่การกระทำที่ตนอยากทำ ใช้ชีวิตแบบสุดๆ
บทสรุป เราท่านไม่เชื่อหรือว่า เราท่านไม่ได้มีปล้องกรรมเพียงปล้องเดียว หลายคนจึงมีการกระทำ หายแล้ว เหมือนซ่อมเรือตนเรียบร้อยแล้ว ออกไปผจญคลื่นได้แล้ว ถีบท่าทิ้งเลย แลแม้นแต่คนที่เป็นอยู่ เมื่อมีหนทางได้ ก็ทิ้งการกระทำของตน ไม่รู้เลยว่า ได้ไม่คุ้มเสีย มักคิดว่า หยุดสักสัปดาห์ หยุดสักเดือนไม่เป็นไร ความเป็นจริง โรคหรือกรรม มันไม่มีวันหยุด มันทำลายตัวของเรา ทุกเวลานาที แค่ทิ้งช่วงนิดเดียว อาจเป็นช่องทำลายตน แล้วเงินที่ได้ ช่วยอะไรตนได้
คำถามที่เราท่านควรจะคิด หลวงพ่อนิพนธ์ชี้ว่า หายโรคยังไม่จบ แต่ทำไงจึงจะไม่เป็นโรคอีก นั่นคือ ได้ลาภอันประเสริฐ นี่แหละ ควรจะเรียนรู้ แล้วทำให้เป็นของตน
การหายแล้วถีบท่าทิ้ง ... วันหนึ่งเมื่อกลับมาเป็นโรคอีก จะเอาท่าที่ไหน
