สุขที่แท้

หลวงพ่อนิพนธ์ชี้ให้พิจารณา ว่าสุขที่แท้จริงของมนุษย์ นั้นอยู่ตรงไหน

ถ้าจะพิจารณาสุขของมนุษย์ คงยากยิ่ง เพราะมีมากมาย จนงง ด้วยความอยากมีมากมายนั่นเอง ต่างไปคนละแบบ ดังนั้นท่านจึงชี้ว่าให้พิจารณาสัตว์ ที่ซึ่งความอยากมากหลายจะหายไป เหลือเพียงแต่อยากกิน แลอยากนอน เท่านั้นเอง

นี่แหละ คือ พื้นฐานความสุขของวิญญาณ อันได้แก่ กินเป็นสุข นอนเป็นสุข มีเท่านี้เอง

ดังนั้น ทุกข์ที่พึงมี คือโรคาพยาธิ มาเบียดเบียน ให้กินไม่สุข นอนไม่สุข จึงเป็นทุกข์ที่ยิ่งใหญ่ ไม่ใช่ การไม่มีเงิน ไม่มีบ้าน ไม่มีรถ

แปลความว่า ถ้าจะหาสุข ก็คงเพียงแค่อาหาร เครื่องนุ่งห่ม ที่อาศัยนอน เหมาะกับตนก็พอแล้ว ส่วนที่แสวงหากันมากมายเกินตัว จึงง่ายที่จะตกไปในร่อง ที่ท่านอาสิชี้ คือเบียดเบียนผู้อื่นจนเกินไป กลายเป็นกรรม

คำสอนที่แม่ชีเมี้ยนเคยให้พระ ท่านชี้ว่า แม้จะกางมุ้งนอน ผัวเมียก็ควรกางคนละสองหู จะได้ไม่มีเวรมีกรรมต่อกัน

บทสรุป ทำไมศาสนาจึงต้องมีวันพระ เพราะความอยาก ความไม่รู้ ทำให้เราก่อกรรมก่อเวร แม้แต่ในอาชีพ ท่านก็ว่ามีบาปทุกอาชีพ ทำมาหกวัน ก็ใช้วันหนึ่งไปสร้างกุศลผลบุญ ใช้เจ้ากรรมนายเวร เหลือก็เก็บไว้ภายภาคหน้า ไปทำนิสัยของพระภูมีให้ยิ่งขึ้นไป จะได้มีนิสัยสร้างกรรมน้อยลง เวลาใช้ก็ไม่ต้องลำบากมาก ไม่ทุกข์มาก

แต่วันนี้ของคนทั้งหลาย บอกอยากสุข มีแต่วันสร้างทุกข์ ไม่มีวันใช้ มีแต่สั่งสมนิสัยสร้างกรรมที่ง่ายขึ้นใหญ่ขึ้น ไม่มีการฝึกให้ลดน้อยถอยลง เอานิสัยพระภูมีมานำตน สุขที่หวังจึงมีแต่ลม ขอพรสักฉันใดไม่มีผล

พิจารณาน่ะ วันพระมีไว้ทำไม ฤาจบแค่ควักเงิน ซื้อของใส่บาตร จะสู้กับกรรมเวรวิธีนี้ ถ้าได้ เจ้าชายไม่ต้องออกจากวัง มาเป็นพระโคดมหรอก