เหาะลงมา

คนไทยดูหนังจักรๆวงศ์ๆ และมีวรรณกรรมมากมาย เกี่ยวกับเทวดา นางฟ้า ผู้มีฤทธิ์ สิ่งศักดิ์สิทธิ์ ดูแล้วก็อิน คือ จดจำฝังใจ ยิ่งไปกว่านั้น ใฝ่ฝันได้เจอ แล้วก็สร้างภาพไปตามสิ่งที่ได้ดู ได้ฟัง ได้อ่าน

นั่นคือ สิ่งศักดิ์สิทธิ์ มีจริง ต้องเหาะเหิรเดินอากาศลงมาให้ตนเห็น ต้องหายตัว ปรากฎตัว แบบล่องหน มีไม้เท้าเคาะกระบาลตน บันดาลสิ่งที่ตนต้องการ

ที่สำคัญยิ่งก็คือ ปรารถนาของตน ได้มาด้วยการขอ

แม้นแต่ในพระไตรปิฎก ที่พราหมณ์แต่ง ยังมีร่องรอยสิ่งเหล่านี้ ให้คนทั้งหลายเชื่อฝังใจ ทั้งๆที่โลกนี้ไม่เคยมี แต่ก็ไม่มีใครค้าน

ครั้นมาเจอศาสนาที่แท้จริง เจอสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่แท้จริง แม้นจะดีแค่ไหน อยากเจอ อยากได้สักเพียงใด ก็เข้าไม่ถึง ด้วยหลวงพ่อนิพนธ์ชี้ว่า ศาสตร์ของพระภูมีที่แม่ชีเมี้ยนนำมา เป็นของจริง เป็นสิ่งศักดิ์สิทธิ์ แต่คนปรารถนาอยากได้ ขอไม่ได้ ต้องทำเอง

หลายคนเฝ้าแต่การเหาะลงมาของสิ่งศักดิ์สิทธิ์ แม่ชีเมี้ยนตรัสว่า ศาสนาของพระภูมี ถึงทำได้ก็ไม่ทำเช่นนั้นหรอก เพราะเป็นศาสตร์แห่งปัญญา นั่นคือ การมองเห็นมิใช่ด้วยสัมผัส ของหู ตา จมูก .... แต่ด้วยปัญญา เพราะคนที่พระภูมีทุกพระองค์อยากได้ คือผู้มีปัญญา เห็นแล้วอยากได้ จึงเข้ามาใกล้

ดังนั้น สิ่งที่สิ่งศักดิ์สิทธิ์ จะแสดงให้คนทั้งหลายทั้งปวงดู จึงเป็นสิ่งไม่ธรรมดา ที่คนทั้งโลก ไม่ว่าใคร ไม่ว่าหน้าไหน ประเทศใด ก็ทำไม่ได้ คนมีปัญญามอง จึงเห็นเป็นเรื่องมหัศจรรย์ วิเศษสุด เขาจึงเกิดความเชื่อ ความศรัทธา อยากได้ อยากมาฟัง แล้วทำ เพื่อให้ปรารถนาของตน เป็นจริง

บทสรุป หลวงพ่อนิพนธ์ จึงชี้ว่า คนไทยเหมือนต้องคำสาป แค่คนผู้นั้น กลุ่มนั้นน่าเชื่อถือ บอกว่า สิ่งนี้ สิ่งนั้น รักษาโรคได้ เพียงแค่เขามีปริญญา มีความน่าเชื่อถือ ก็แห่กันไป เชื่อสนิทใจ หลงใหล โดยไม่พิจารณาเลยว่า ผลมันเกิดจริงหรือไม่ มีให้เห็นเป็นตัวเป็นตน หรือมีแต่เขาเล่าว่า ในขณะที่แม่ชีเมี้ยน ทำให้เห็น เดินตัวเป็นๆ หรือ จะแค่เอาคนป่วยเป็นร้อยเป็นพันมารวมตัวกัน แถมยังให้นั่งสวดมนต์ โดยไม่กลัวว่าจะน็อค ในขณะที่คนปกติ มารวมตัวกัน ที่ไหนๆ ก็ต้องเตรียมหยูกยา หมอ พยาบาล รอเลย นี่เรียกธรรมดาหรือ ลองไปถามสิ ใครที่ไหนกล้า

พระภูมีทรงเล็งเห็น ทุกยุคทุกสมัยก่อนดับขันธ์ จึงให้แว่นส่องจักรวาล อยากรู้ที่ไหนมีสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ก็ให้เอาคนใกล้ตาย คนเป็นโรคสาหัส ที่คนทั้งโลกเมิน หมอบอกตายแน่ ไปถวาย แล้วช่่วยได้ นั่นแลสิ่งศักดิ์สิทธิ์ แต่เห็นแล้วเฉย เหมือนลิงได้แก้วมณี นั่นก็กรรมบังตา บังใจแล้ว

ถามตัวเอง อะไรสำคัญที่สุด ... ชีวิตตนมิใช่หรือ แต่ครั้นท่านอาสิ ชี้หนทางให้ช่วยตน กลับบอกไม่มีวันเวลา ถามตัวเองหน่อยเถอะ "อะไรแน่ที่เป็นของเรา" เจอคำตอบแล้วค่อยทุ่มเททำ

เฉกเรื่องราวเศรษฐีจีน วัยสี่สิบกว่า ทำงานหามรุ่งหามค่ำ ภรรยาบอกให้หยุดพักบ้าง บอกไม่ได้ จนเสียชีวิต ทิ้งทรัพย์สมบัติ กว่าสองหมื่นล้านบาทไว้ให้ภรรยา ที่ซึ่งเดือนต่อมาก็แต่งงานกับคนขับรถ ... สิ่งที่เศรษฐีทำ มีอะไรเป็นของเขาบ้าง