ครั้งหนึ่งมีพระบวชใหม่ และวันเดียวกันมีวัยรุ่นอายุ 18 ปี ติดยาเสพติด แม่พามาหาหลวงพ่อนิพนธ์ เพื่อฟื้นฟู
หลวงพ่อนิพนธ์บอกพระรูปนั้นว่า “ผมยกให้ท่านดูแล”
การฟื้นฟูก็เริ่มขึ้นจากการรอให้ขาดยา แลมีอาการลงแดง แล้วก็เริ่มให้สมุนไพร ผ่านไปด้วยดี อาจจะด้วยอายุยังน้อย เสพมาไม่นาน ผ่านไปจนรุ่งเช้า อาการก็ดูดี ตื่นเช้ามาพระรูปนั้นก็พาคนป่วยอาบน้ำ ทานสมุนไพร และให้ทานข้าวเช้า คนป่วยก็เหมือนคนป่วยอื่นทั่วไปเมื่อเริ่มฟื้นนั่นคือ กินเป็นพายุ เริ่มคุย แลอาการลงแดงก็น้อยลง ไม่สร้างความทรมานเกินไปแล้ว
หลังทานข้าวเสร็จ พระรูปนั้นก็ฝากโยมให้ช่วยดูคนป่วยหน่อย เพื่อไปลงฉันเช้า แลคนป่วยบอกปวดท้องถ่าย พระก็หยิบกระโถนให้ แล้วไปลงฉัน
ขณะลงฉันพระยังมากันไม่หมด โยมวิ่งมาหาหลวงพ่อนิพนธ์ บอกว่าคนป่วยเสียชีวิตแล้ว พระรูปนั้นรีบเดินตามหลวงพ่อนิพนธ์ไปดูคนป่วย ภาพที่ปรากฎคือ คนป่วยเสียชีวิตข้างกระโถนถ่าย โดยทวารเปิดเป็นรู ขนาดข้อมือเด็ก
หลวงพ่อนิพนธ์กล่าวว่า “ธาตุลมแตก” คือลมออกหมดตัว เนื่องจากทวารไม่ปิด
หลวงพ่อนิพนธ์จึงชี้ให้พิจารณาว่า หมดพรหมลิขิต กรรมเขาไม่ยอม จึงหมดโอกาส แลชี้ว่า เขาอายุยังน้อย แต่ไม่มีวันเวลาให้ทำช่วยตนเลย ในขณะที่หลายคน อายุมากหลาย ก็ยังเชื่อมั่นว่าตนมีพรหมลิขิต มีวันเวลาในกาลทำมากมาย จะให้มาทำเพื่อช่วยตน จึงบอก ไว้วันหลัง ยังไม่พร้อม
บทสรุป หลวงพ่อนิพนธ์ชี้และเตือนเสมอ ว่า “กรรมหมู่ กำลังมา” ลำพังกรรมเฉพาะตนก็แย่แล้ว ควรหรือที่จะประมาท รีบทำตุนไว้ก่อน จะร้องสักฉันใด ก็หาคนฟัง แล้วทำยากยิ่ง เพราะเขาเชื่อว่า เขายังมีวันเวลา นั่นเอง เมื่อกรรมมาถึง ก็อย่าร้องให้ศาสนาช่วย หลวงพ่อนิพนธ์จึงยกพยากรณ์ของแม่ชีเมี้ยน ว่า “คนไทยจะล้มตายมหาศาล” คนจะวิ่งหาศาสนา ว่าแต่ “ใครจะยังอยู่” นี่แลการทำตามคำสอนในวันนี้ จุดใหญ่ใจความคือ “ทำตนรอ ดูศาสนา”
คนไม่รู้ ก็แล้วไป แต่คำเตือนนี้ ฟังแล้วฟังอีก ยินแล้ว ไม่ทำ … นึกเสียใจ ก็ทำไม่ทันแล้ว จะเอาแต่หายโรค ไม่ได้บอกว่าจะรอด
