เฮียเกา

ย้อนไปยุคศาลาขนมไทย ที่ปัจจุบันถูกรื้อไปแล้ว อันเป็นจุดกำเนิดของ ชมรมคนรักสุขภาพ ก่อนที่จะมาเป็นมูลนิธิในทุกวันนี้

ด้านหลังจะเป็นบ้านไม้ ไว้ให้คนป่วยพัก โดยหลวงพ่อนิพนธ์จะรับเอง ครั้งละไม่กี่คน ล้วนแล้วแต่เป็นคนวงใน คือพรรคพวกบ้าง กรรมการบ้าง หรือเพื่อนแนะนำมาบ้าง

เมื่อผลการรักษาเริ่มเป็นที่ยอมรับ คนกลุ่มหนึ่งที่เวียนเข้ามาคือเพื่อนของท่าน แลเฮียเกาก็เป็นหนึ่งในนั้น เป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็ก สนิทสนมกันดี

ความสนิทสนมนี้เอง ทำให้การเรียกขาน คำพูด ย่อมเป็นเหมือนทั่วไปของคนที่สนิทกัน มึงกู ไอ้... เป็นธรรมดา เฮียเกาเห็นเพื่อนหลายคนและคนป่วยทานสมุนไพรแล้วดีขึ้น เมื่ออาการของตนเลวร้ายหมอไม่รับ จึงบอกหลวงพ่อนิพนธ์ ขอกินบ้าง

ยุคนั้นคนที่มีคุณสมบัติ หลวงพ่อนิพนธ์ก็ใช้ “ยาตัด” ที่ซึ่งให้ผลเร็ว และประหยัด เป็นหลัก เฮียเกาก็อยากกินบ้าง

ใครดูน้ำพุ ภาพที่คนจำ คือการอาเจียน หลังทานยาตัด หลวงพ่อนิพนธ์็ให้ลอง ทานแก้วหนึ่งก็แล้ว สองก็แล้ว จนครบห้าแก้ว ก็ไม่มีอาการอะไรปรากฎ ไม่อาเจียน เฮียเกาหัวเราะบอก ยามึงไม่เห็นทานยากเลย

หลวงพ่อนิพนธ์ ชี้ให้พิจารณาว่า นี่แหละทำไมเรียกยาเป็น คนไม่มีคุณสมบัติ ทานไปก็เป็นน้ำ ผ่านมาก็ผ่านไป ดิน น้ำ ลม ไฟ เขาไม่ช่วย กรรมเขาไม่ยอม บอกให้รีบกลับบ้านเลย

เฮียเกาบอกหลวงพ่อนิพนธ์ว่า กูไม่กลับ อยู่นี่กูไม่มีอาการ กูไม่ตายแน่ หลวงพ่อนิพนธ์ก็ไม่รู้จะทำอย่างไร เฮียเกาแกก็ไม่ตายจริงๆ แกเลยอยู่ยาว จนวันหนึ่งเมียน้อยโทรมา บอกทะเลาะกับเมียหลวง ให้เฮียกลับไปเคลียร์ด่วน แกเลยต้องกลับ

ผ่านไปสองสามวัน เมียแกโทรมาบอกหลวงพ่อนิพนธ์ ว่าเฮียตายแล้ว นอนตายที่บ้าน หมอบอกเสลดพันปอด หายใจไม่ได้ตาย

บทสรุป หลวงพ่อนิพนธ์ชี้ให้เห็นว่า การหายต้องพึงอาศัยคุณสมบัติ เพื่อนช่วยเพื่อนไม่ได้ แม้นอยากจะช่วยสักฉันใด คนที่อยู่สูงกว่าเท่านั้น จึงจะดึงขึ้นที่สูงได้

ถ้าสมุนไพรเหมือนผัก วางตรงไหนก็ได้ ถ้าคนให้เหมือนคนทั่วไป เดินผ่านมาก็ผ่านไป แล้วจะให้สิ่งใด ผู้ใด ดึงเราขึ้นจากที่ต่ำขึ้นที่สูง นี่แลทำไมเราจึงต้องกราบไหว้ เพราะของสูงเท่านั้นจึงดึงวิญญานที่ต่ำ ที่เป็นโรค ให้สูง และแล้วหายโรคได้