ธรรมชาติจัดสรร หลวงพ่อนิพนธ์ชี้ว่าสิ่งใดที่เป็นไปเพื่อสร้างกรรม กรรมย่อมส่งเสริม ด้วยตรงกับจริตที่เราท่านมี การนั้นจึงทำไปด้วยชอบ แม้นจะรู้ว่าสิ่งนั้นสร้างทุกข์แก่ตนในภายหน้า การกระทำก็ยิ้มระรื่น
ยกสิ่งใกล้ตน อาทิการดื่มสุรา ดื่มด้วยความเฮฮายินดียิ่ง เสียเงิน เสียเวลา เสีย••• รู้ทุกตัวคนแต่ก็ยินดี หันมองในตลาด สภากาแฟ จับกลุ่มนินทา ว่าคนโน้นทีคนนี้ที เมามันทุกวัน หัวเราะเฮฮา ยิ่งทำยิ่งชอบ วงเหล่านี้ไม่เคยขาดคน ถึงเวลาต้องรีบเข้ากลุ่ม
การกระทำทั้งหลายที่ตนชอบ ไม่ว่าจะดูดี เข้าวัด เข้าโบสถ์ หรือไม่ดี ล้วนดำเนินไปด้วยนิสัยของตนทั้งหมดทั้งมวล หากแต่บทสรุปคือไม่รอด ช่วยตนไม่ได้ หรืออาจยิ่งทำลายตนสียอีก
ลูกคนป่วยอัมพาต ถามหลวงพ่อนิพนธ์ว่า จะช่วยแม่อย่างไร ท่านชี้ว่า หลักพระภูมี คือ “ตนพึ่งตน” อยากให้หายต้องโหด ต้องใจแข็ง ให้แม่พยายามทำเองมากที่สุด ถ้าใจอ่อนเห็นแม่ถือช้อนไม่ค่อยไหว ก็ช่วยป้อน เดินไม่ไหว ไม่ให้เดิน ไม่มีทางหาย
จะกายภาพที แม่ร้องโอยก็หยุด เส้นก็ตึง ข้อก็ยึด ยิ่งไม่ใช้ ไม่ขยับ ยิ่งไม่มีทางฟื้น มามูลนิธิทำไม มาให้เดิน มาให้ขยับ จึงวางสถานที่ไว้ไม่ติดกัน บังคับให้เดินในตัว
แบบอย่างของพระภูมี จึงไม่คุ้นชิน เพราะไม่เคยทำ ที่เจอก็สอนไหว้ ขอพร สร้างโบสถ์ เจอวินัยดัดนิสัย ไม่ชอบ ย่อมเป็นธรรมดา แต่ฟัง พิจารณา เหตุและผล เชื่อ ทำตาม รอดได้
บทสรุป หลวงพ่อนิพนธ์อุปมา โรคเหมือนผีสิง ธรรมเหมือนน้ำมนต์ จึงเป็นธรรมดา คนที่พากายมาใกล้ ผีในตนย่อมไม่ชอบ กระวนกระวาย บอกให้ไกลห่าง ขืนอยู่ได้น้ำมนต์ ผีก็ต้องจากไป จึงไม่แปลก ที่ทุกคนมาจึงร้อน อยากจากไปเร็วๆ ได้สมุนไพรปุ๊บ แทบวิ่งออกเลย หาความอาลัยเหมือนหนุ่มจากสาวไม่ได้เลย แต่ผู้ใดทำใจชอบ อาลัยหา อาวรณ์ จะไปแล้ว เดินดูน้ำ ดูไฟสักหน่อย ช่วยเก็บกวาดสักนิด หวนคำนึง สัปดาห์หน้ามาใหม่ ท่านว่าหายโรคไปครึ่งแล้ว เพราะผีมันกลัว
ดูเอาเถิด คนจะหาย มาไวกลับช้า คนที่ไม่เอาผล มาช้ากลับอย่างไว เพราะเขาเชื่อผี
