ช่วยกันทำ

หลายคนคิดทุกสิ่งอย่างเป็นเงินเป็นทอง จึงไม่แปลกใจแม้นกระทั่งเรื่องของชีวิต ยามที่กรรมบันดาลทุกข์ คือ โรค มาเกิดแก่ตน ก็ตาม

หลายคนก็ดีดลูกคิดรางแก้ว ในการมามูลนิธิ เพราะคำนวนแล้วว่า หากเขามาที่นี่ สิ่งที่เขาจะต้องเสียโดยเฉพาะรายได้ นั้นเท่าไหร่ ไหนจะค่ารถ ค่ากิน เพื่อมารับสมุนไพร

ท้ายที่สุด ทุกสิ่งอย่าง ก็ถูกคำนวนออกมาเป็นตัวเงิน และหลายคนก็พบว่า ถ้าเขามาอย่างนี้ทุกอาทิตย์ทุกสัปดาห์ ต้องแย่แน่ ไม่คุ้มแน่

หลวงพ่อนิพนธ์จึงชี้ให้เราท่านเห็นว่า การคิดเช่นนั้นมันสั้นไป เพราะสิ่งหนึ่งที่เขาทั้งหลายไม่เคยคิด แลไม่รู้ราคา คือ ชีวิตตน

ท่านจึงยกภาพให้เห็นง่ายๆ คร่าวๆว่า หากคนผู้หนึ่งเป็นโรค แลโรคนี้ทำให้ตนต้องตาย หรือทรมานไปจนตาย เมื่อมาเจอศาสนา ก็มีทางเลือกให้ คือมาสัปดาห์ละครั้ง หรือ จะไปฟื้นฟูตัวที่ สถานปฏิบัติธรรมแม่ชีเมี้ยนกรุณา

เมื่อคิดแบบเอาง่าย หลายคนก็มักคิดว่า การมาตามใจฉัน หรือ สัปดาห์ละครั้ง ยังมีโอกาสได้ทำงานหาเงิน น่าจะเป็นหนทางที่ดีสำหรับตน พูดง่ายๆ หลวงพ่อนิพนธ์ชี้ว่า คือ จะไม่ยอมเสียอะไร เงินก็จะเอา งานก็ไม่ให้เสีย สุขภาพก็อยากได้

เมื่อเลือกเดินทางแบบนี้ หนทางในการฟื้นฟูย่อมเป็นไปแบบอ้อมๆ ที่สำคัญเมื่อใช้เวลานาน ย่อมอ่อนล้า เป็นธรรมดา ผลสำเร็จจึงมักหวังผลได้ยาก

การไปฟื้นฟูโดยพักและปฏิบัติตามแนวทางที่สำนักปฏิบัติธรรมแม่ชีเมี้ยน จึงเป็นทางตรง ที่ดูแล้วต้องสูญเสียมากมาย แต่ใช้ระยะเวลาสั้นที่สุด ผลสำเร็จเป็นไปได้ที่สุด แลเมื่อสำเร็จแล้ว ก็มีวันเวลาหาเงินหาทอง ไปตราบชีวิตที่เหลือ โดยไม่มีปัญหาสุขภาพมากวนใจ

สภาพที่เป็นอยู่ของหลายคน จึงตกในสภาวะ เสียน้อยเสียยาก เสียมากเสียง่าย นั่นเอง กว่าจะรู้ตน อาการก็สาหัส ทีนี้จะมามีวันเวลา สภาพก็ไม่เอื้อให้ทำช่วยตน เรียกว่าทุลักทุเล

แลเมื่อสภาพสังคม โลก เศรษฐกิจ บีบบังคับ การใช้แนวทางอื่น ไม่ว่าหมอ หรือแม้นแต่จะดำรงชีพ ก็ถูกเบียดบัง ด้วยเทคโนโลยี หุ่นยนต์ คนดีๆยังหางานยาก คนสุขภาพไม่ดี ยิ่งไม่เป็นที่ต้องการ ทีนี้หละ ภาพที่จะเห็นเด่นชัด ก็คือ คนย่อมหลั่งใหลมาหาทางฟื้นฟูตัว ด้วยศาสตร์ทางเลือกสมุนไพร เพราะเห็นแล้วว่า ถูกที่สุด และหวังผลได้

เราก็ยังดีใจ ที่มีหลายคนมาพูดคุย แล้วกล่าวว่า เขาก็เห็นภาพนี้เช่นกัน ก็อยากที่จะช่วยหาหนทาง โดยเฉพาะสมุนไพรเขียว เพราะรู้ดีว่า การไปเก็บในป่า หรือ การเก็บที่เดียวก็ไม่เพียงพอ ต้องไปหลายที่จึงจะได้ปริมาณ ก็พยายามเพาะต้น

ท่านหนึ่งถึงกับลงทุน หนึ่ง ไปจ้างขุดมาแล้วมาให้ปลูกในมูลนิธิ สองไปจ้างนักวิชาการเกษตรมาเพาะต้นไว้ ถึง ห้าพันต้น ซึ่งแรกๆ ก็แตกใบงาม ต้นโตได้ประมาณสักหนึ่งเมตร ใบเขียวงาม แต่สักพัก ตายหมดทั้งห้าพันต้น

อีกคนหนึ่งเป็นชาวไร่ ปลูกผลไม้ มะพร้าว ที่ซึ่งปกติก็นำมะพร้าวมาให้ทุกสัปดาห์ ก็พยายามหาวิธี เอาตาไปติด กิ่งมะนาวบ้าง มะกรูดบ้าง ต้นโน้นต้นนี้บ้าง เผื่อจะได้ ลองวิธีนี่โน่นนั่น ที่ตนเคยใช้ได้กับผลไม้ ลองลงดิน ลงกระถาง ลงรองน้ำ สารพัดวิธี ก็กำลังดูว่า วิธีไหนมันจะได้บ้าง

อย่างน้อย ก็ทำให้เราดีใจ ว่าสิ่งดีงามที่แม่ชีเมี้ยนทิ้งไว้ให้ หลวงพ่อนิพนธ์มาก่อสร้างร่างตัวไว้ มีคนเห็นค่า และอยากที่จะช่วยกันทำ ช่วยกันเก็บรักษาสิ่งนี้ไว้ ให้เป็นทางเลือก แก่คนไทย และลูกหลาน

บทสรุป หลวงพ่อนิพนธ์จึงมักชี้ให้เห็นว่า งานแบบนี้ ทำคนเดียวไม่ได้ จะทิ้งให้ท่านอาสิรับผิดชอบทุกสิ่งอย่าง ก็คงไปได้ไม่กี่น้ำ เพราะลำพังเรื่องสมุนไพรและสอน ก็หนักแรงแล้ว

ก็อย่างที่ท่านอาสิกล่าว ทางเลือกนี้มิใช่จบที่เราท่านในวันนี้ หากแต่เพื่อคนรุ่นหลัง จะได้มีโอกาสมาพึ่งพิง แลยิ่งในยามที่ความเป็นอยู่แร้นแค้น ทางเลือกนี้แหละที่จะใช้กอบกู้ประเทศได้ คือ พัฒนาคนให้มีสุขภาพกายที่ดี สุขภาพจิตที่ดีตามแบบพระพุทธ แลภายภาคหน้าเมื่อ คนในกลุ่มมากขึ้น กลับไปสู่สังคม เราก็จะได้สังคมที่ดี

แล้วมิควรหรือ ที่เราท่านควรจะทำในสิ่งที่ตนพอทำได้ อย่างน้อยก็ทำนิสัย รูปรอย ให้คนเดินตาม เพื่อได้รู้ว่า วิธีการช่วยตนนั้นทำอย่างไร ไม่ตกเป็นเหยื่อเสียทั้งเงิน ยังพอทน แต่เสียชีวิต ทิ้งหนี้ไว้ให้ลูกหลานตามใช้ นี่สิน่าเจ็บใจ