สุข

ผู้สอนจะหว่านล้อมสักฉันใด ไม่ว่ายุคใดสมัยใดของพระพุทธเจ้าองค์ใด มนุษย์ที่ฟัง พิจารณา เชื่อ แล้วทำ เรียกได้ว่ามีน้อยกว่าน้อย

หลวงพ่อนิพนธ์จึงชี้่ว่า นี่แหละทำไมคนที่ทำ จึงกลายเป็นอภิสิทธิ์ชน เหนือมนุษย์ทั่วไป คือได้สิทธิ์ที่จะไม่เป็นไปตามพรหมลิขิตกรรมแห่งตนที่ทำมา เห็นได้ชัด จากคนที่เป็นโรคตาย ไม่ว่าเศรษฐี ผู้ดี ยาจก เป็นเข้าแล้วล้วนต้องตาย ขนาดหมอกำหนดวันได้ แต่เมื่อเจอศาสนา ไม่เพียงไม่ตาย แถมยังหายโรค อีกต่างหาก

มันจึงน่าแปลกในเมื่อ สิ่งที่ศาสนาสอน เป็นการให้สุข แต่ทำไมมนุษย์ทั้งหลายไม่อยากทำ สิ่งหนึ่งที่เห็นชัด คือ ไม่เชื่อกรรม แลอีกสิ่งหนึ่งที่ถ่วงรั้งไว้คือ เอาสุขเฉพาะหน้า นั่นเอง

เราจึงไม่แปลกใจที่ท่านอาสิมักจะกล่าว คนทั้งหลายมักอุธรณ์ว่า เบื่อหน่ายต่อกิจกรรมของมูลนิธิ ด้วยอ้างว่า เขาเหล่านั้นมาเพื่อสมุนไพร หายแล้วก็ไป ไม่สนหรอกว่าที่นี่ จะอะไรอย่างไร ขอเพียงหายก็จบกัน ...

นี่มันนิสัยชูชก ชัดๆ คือเอาสุขเฉพาะหน้า นั่นเอง หายแล้วก็จะไปทำตามนิสัยตน ตามอยากของตน อ้างเพียงอย่างเดียว ก็ไหนบอกสมุนไพรของคุณแน่ ก็ต้องทำให้หายได้สิ แลฉันจะได้ไปทำตามที่ฉันต้องการ รีบมา รีบไป สถานที่แบบนี้ ฉันไม่ต้องการอยู่นาน หรือมาบ่อย

บทสรุป หลวงพ่อนิพนธ์จึงชี้ว่า ศาสนาไม่ใช่ขี้ข้าใคร ไม่ทำตามความอยากของใคร สิ่งที่ให้ ด้วยความเมตตา และส่งผลเฉพาะคนที่ ทำได้

สุขจากการหายโรค มันไม่จีรังหรอก หายโรคนี้เป็นโรคใหม่ ก็มากมี หายจากโรค เจออุบัติภัย ก็พบมาเยอะ ศาสนาจึงชี้ว่า ทำไมไม่หาสุขนิสัย คือทำนิสัยของพระพุทธเจ้า นั่นแหละสุขที่แท้จริง ให้ทั้งสุขสังขาร สุขวิญญาณ ที่สำคัญคือ ตามติดเราท่านไปภายภาคหน้าได้อีกต่างหาก

ก็เลือกเอา จะเอาแบบไหน อย่างไร ทำกันเอง ขอแค่สุขวันนี้ คือหายโรค หรือขอสุขไปยันอนาคต ก็ทำเอา นี่แหละ ใครบอก ว่าทุกคนเกิดมา เลือกไม่ได้ .... ก็อยากได้แบบไหน ก็เลือก เอา ทำเอา สิ่งที่ทำแล้ว คือ ตัวกระทำ คือ พรหมลิขิต รอเราท่านอยู่วันข้างหน้าแน่

ฤาจะเอาสุขแบบชูชก ระวังน่ะ ต้นแบบเขาสำลักสุขจนท้องแตกตายเน้อ