อะไรรักษาโรค

ศาสนาเปรียบเทียบมนุษย์ ในการดิ้นรนแก้ทุกข์ อันมีจากโรคที่เป็น ว่ามีการกระทำเสมือน "กระต่ายตื่นตูม"

หลวงพ่อนิพนธ์ ยกคำสอนของแม่ชีเมี้ยน ที่แสดงให้เห็นที่มาที่ไปของวงการแพทย์ อันเป็นการเปลี่ยนโฉมจากเดิม และเปลี่ยนเป้าประสงค์ หรือเจตนา ที่คนในอดีต อยากเป็นหมอเพราะอยากช่วยชีวิตมนุษย์ นับจากมีคนผู้หนึ่งที่มีความเฉลียวฉลาด จบการศึกษาแพทย์ ในขณะเดียวกัน ก็มีหัวในทางการค้า มีความโลภในตน

การค้นพบของหมอท่านนั้น ทั้งในศาสตร์ของจิตวิทยา และศาสตร์ของการแพทย์ ทำให้เห็นช่องทางในการสร้างความร่ำรวยแก่ตน โดยเริ่มจาก ยาแก้ปวด ธรรมดานั่นเอง เมื่อสามารถคิดค้นยาแก้ปวดได้ แลเป็นที่นิยม สิ่งหนึ่งที่แพทย์ท่านนั้นรู้ คือ ผลแห่งการใช้ยาแก้ปวด เป็นเวลานานจะเกิดผลข้างเคียงอย่างไร

แผนความร่ำรวยจึงเกิดขึ้น ด้วยการตอบสนองความต้องการของคน ที่จะหลีกหนีความปวด ดังนั้น ยาแก้ปวดจึงถูกจำหน่ายออกไป ในราคาที่ถูก และด้วยความไม่รู้ของคน การส่งเสริมจิตวิทยา โดยอาศัยความเชื่อที่มีต่อวงการแพทย์ นั่นคือ พูดอะไรก็เชื่อ เพราะมีความน่าเชื่อถือ ไม่ว่าอาการสิ่งใดปรากฎ ... คำอมตะ ที่จะถูกนำมาใช้ เพื่อให้คน ตกในสภาวะกระต่ายตื่นตูม นั่นคือ "ถ้าปล่อยไว้ อาจเป็นอันตรายถึงชีวิต"

ผลแห่งการทานยาแก้ปวดเป็นเวลานาน ผลข้างเคียงที่ปรากฎอันดับแรก คือ การไปทำลายอวัยวะ ด่านแรกที่เป็นตัวประทะ นั่นคือ ไต แลเมื่อไตเริ่มเสื่อมประสิทธิภาพ ทีนี้แหละ จะมีสารเคมีหลุดจากไต เข้ากระแสเลือด รวมทั้งเชื้อทั้งหลายเล็ดลอดจากไต ไปยังอวัยวะต่างๆ ของร่างกาย จุดใดของร่างกายเปราะบาง ก็จะกลายเป็นที่พัก อันนี้แหละวัดดวง

หลวงพ่อนิพนธ์ จึงมักบอกเสมอว่า คนทั้งหลายเข้าใจผิดในสิ่งที่ตนเป็น โรคที่ปรากฎจึงเป็นแค่สถานี หรือ อุปมาเสมือน ปากอ่าว ที่เป็นที่ตะกอนทับถม เท่านั้นเอง หากหลงประเด็น มัวแต่รักษา โดยการเอาตะกอนปากอ่าวออก แต่แหล่งที่สร้างตะกอนยังคงอยู่ แม้นวันนี้จะหายโรค อุปมาเสมือนกำจัดตะกอนหมดไป แต่ในไม่ช้า โรคมันก็หวนคืนมาอีก

หลวงพ่อนิพนธ์จึงยกตัวอย่างให้เห็นชัด อาทิคนเป็นโรคตาต้อ คนทั้งหลายก็มุ่งแต่อยากกำจัดต้อ อันนั้นให้หมดไป จึงไปใช้วิทยาการสมัยใหม่ หรือแม้นแต่หวังแต่ขอยาหยอดตา เพื่อให้ตานั้นกลับมาปกติ แลก็สมหวัง ทำได้ แต่นั่นคือ การกำจัดตะกอน ปากอ่าว ในไม่ช้า สิ่งที่หลุดจากไต ก็จะมากองที่ปากอ่าว คือ ดวงตาอีก นั่นคือ การกลับมาเป็นต้ออีกครั้ง นั่นเอง

การฟื้นฟูตน ด้วยศาสตร์ของพระภูมี ที่แม่ชีเมี้ยนนำมา หรือ ศาสตร์สมุนไพร หลวงพ่อนิพนธ์ จึงกล่าวว่า ไม่ต้องไปสนโรค นั่นมันปลายเหตุ ควรแก้ที่ต้นเหตุ หากมองแค่ รูปธรรม คือ ร่างกาย จึงต้องแก้ที่อวัยวะทั้ง ๓๒ ของร่างกายให้กลับมาเป็นปกติ นี่แหละคือ หน้าที่ของสมุนไพร

กระบวนการสมุนไพร จึงต้องไปทำให้อวัยต่างๆ รู้ตัว นั่นคือ ทำไมต้องทานของแสลง เพราะจะทำให้ร่างกายรับรู้ปัญหาของอวัยวะนั้นๆ แล้ว แก้ไข ฟื้นฟู โดยมีสมุนไพร เป็นพี่เลี้ยง

กระบวนการของสมุนไพร จึงซ๋อมสร้างอวัยวะ และสร้างสิ่งที่สำคัญอันมีประโยชน์ยิ่งในการฟื้นฟูตน ให้กลับมา คือ สิ่งที่เรียกว่า "ภูมิ"

ทีนี้ เมื่อร่างกายมีภูมิ มีอวัยวะที่สมบูรณ์ ทำหน้าที่ได้เต็มที่ ร่างกายก็สามารถแก้ไขปัญหาที่มีคือ สามารถใช้ภูมิอันนั้น แลวัตถุดิบ คือ อาหาร ๕ หมู่ ไปต่อสู้โรค หรือ เอาชนะโรคได้

แต่ปัญหาที่สำคัญ ที่คนทั้งหลายไม่รู้ แม้นแต่วงการแพทย์ก็ไม่รู้ ว่า ทำไมเมื่อคนเราปกติ มีภูมิ แต่กลไกอันนี้ไม่ทำงาน จนทำให้เกิดโรคได้ เฉกเช่นเดียวกัน แม้นจะทานสมุนไพร ให้อวัยวะกลับมาทำงาน และมีภูมิ ก็ยังไม่ใช่คำตอบว่า จะหายโรค

หลวงพ่อนิพนธ์ ชี้ให้เห็นว่า ศาสตร์ของพระภูมี ทำให้เราท่านได้รู้ว่า กลไกของการทำงานของคนทุกคน มีกลไกชนิดหนึ่งที่มองไม่เห็นแต่มี นั่นก็คือ การให้คุณให้โทษ จากสิ่งที่ทานเข้าไปนั่นเอง ผลแห่งการทานจะเป็นผลดี หรือผลร้าย ขึ้นอยู่กับสิ่งหนึ่ง พระภูมีเรียกสิ่งนั้นว่า "กรรม" อำนาจกรรม ที่เราท่านทำไว้ในอดีต จึงเป็นตัวแปรสำคัญ ที่มีผลต่อการทาน ไม่ใช่ สุขอนามัยของอาหาร

หลวงพ่อนิพนธ์จึงชี้ให้เห็น เมื่อกรรมชั่วมาถึง แม้นเศรษฐีจะกินอาหารที่ว่าดีเลิศ ถูกสุขอนามัยสักฉันใด อาหารนั้นก็เป็นพิษ หากแต่ถ้ามีกรรมดี ขอทานเก็บอาหารที่ทิ้งในถังขยะมาทาน ก็ให้สุข

บทสรุป หลวงพ่อนิพนธ์ จึงกล่าวว่า ตัวแปรที่สำคัญ ที่ทำให้เกิดโรค คือ "กรรม" การที่จ่ะรักษาโรค ก็ต้องอาศัย อำนาจหรือมือที่สาม เพื่อเปลี่ยนแปลงผล เพราะผลในวันนี้ คือ กรรมชั่ว มาอุบัติ ทำให้เป็นทุกข์ ถ้าจะฟื้นฟู ก็ต้องสร้างอำนาจธรรม มาเพื่อหลีกหนี กรรมชั่วอันนั้นลง เพื่อให้ผลแห่งการทานนั้น รวมกับภูมิของตน สร้างคุณแก่ร่างกาย ฟื้นฟูตนได้ อันเป็นที่มา ของ สมุนไพรล้างโรค ธรรมล้างกรรม นั่นเอง

ก็แล้วทำไมทานสมุนไพรแรกๆ จึงดีขึ้น หลวงพ่อนิพนธ์ก็ชี้ให้เห็นว่า นั่นคือ ผลแห่งการกระทำในอดีต มาส่งผลให้ ทุกคนจึงมีครบทั้งสองส่วนในระยะแรก การทานสมุนไพร แม้นบางคนไม่ต้องทำอะไรเลย จึงฟื้นฟูตนได้ แต่เมื่อผลบุญในอดีตหมดลง หากไม่ทำใหม่ สร้างบุญเพิ่มเติมขึ้นมา ปฏิเสธแม้นแต่การสวดมนต์ นั่งฟัง ช้าเร็วก็กลับไปรอยเดิม เพราะขาดอำนาจที่จะสู้กรรม มีแต่สมุนไพร ก็ได้แต่อวัยวะดีขึ้น แต่แก้ไขโรคที่เป็นไม่ได้

จึงไม่ต้องแปลกใจ ทำไมศาสตร์นี้ จำต้องอาศัยคุณสมบัติของผู้ทาน ประกอบด้วยเป็นสำคัญ จะมาหวังแต่สมุนไพร ก็คงไปไม่ได้ไกล หรือ โชคดี บุญเก่าเยอะหน่อย พอหายโรคได้ แล้วก็ลำพอง แต่ช้าเร็ว บุญนั้นก็หมดไป ทีนี้ ก็เข้าอีหรอบเดิม ก็ไม่ต้องสงสัย ว่าทำไมโรคจึงหวน หายไปตั้งนานแล้วกลับมาเป็นอีก

หลวงพ่อนิพนธ์จึงกล่าวอย่างมั่นใจให้ฟังเสมอว่า ด้วยเหตุนี้ "ในโลกนี้ ไม่มียารักษาโรค" เพราะไม่มีทางที่ความคิดของคน จะสามารถเอาชนะกรรมได้ ยิ่งวัตถุด้วยแล้ว เป็นของตาย ยิ่งไม่มีทางเอาชนะกรรมได้อย่างแน่นอน ... คนที่รอความหวัง ว่าจะพบตัวยามารักษาโรค (โรคตาย) ของตน รอจนตายไปแล้ว คนแล้วคนเล่า ก็ไม่มีทางสมหวังโดยเด็ดขาด ฝันนั้นไม่อาจเป็นจริง ยกเว้นก็แต่โรคกรรมผ่าน ที่เป็นแล้วก็หาย ไม่ได้มาเอาถึงตาย นั่นแหละจึงพอหายาได้

ด้วยความรู้จากหลวงพ่อนิพนธ์นี้เอง ย่อมแสดงให้เห็นว่า สิ่งที่รักษาโรค อย่างแท้จริงให้แก่ตัวเราท่าน คือ "คุณสมบัติ" อันจะมีมากน้อย แม่ชีเมี้ยนก็ชี้ช่องว่า มาจากการทำนิสัยของตนนั่นเอง ว่าสามารถสร้างการกระทำใหม่ นิสัยใหม่ อันเป็นนิสัยของพระพุทธเจ้าให้เกิดแก่ตนได้มากน้อยเพียงใด ผู้ใดยอมทุกข์กับวินัยมาก ผลก็มาก การหายโรคก็มีโอกาสมาก ผู้ใดไม่ยอมทุกข์กับวินัย ผลไม่มี กินแต่บุญเก่า ไม่ว่าทานสมุนไพรมากสักฉันใด ก็ดีได้ระยะหนึ่งเท่านั้นเอง หมดบุญเก่าเมื่อไร ก็มีแต่ทรงกับทรุด .... การทานแบบนี้ หลวงพ่อนิพนธ์กล่าวว่า ก็ได้แค่ "ยื้อ" เท่านั้นเอง

เราจึงอยากยกคำแม่ชีเมี้ยนมาเป็นสติ "ไม่เชื่อหรือ ว่า กรรมมีจริง ตัวกระทำของเรามีจริง รอคอยเราอยู่วันข้างหน้าแน่" ผลที่เกิดพิจารณาแล้วก็เห็นประจักษ์ หากไม่มีกรรมเป็นอำนาจ เสมือนประหนึ่งเครื่องจักร ใส่ของที่เหมือนกันเข้าไป เครื่องตัวเดียวกัน ผลย่อมได้เหมือนกัน ... แต่คนคนเดียวกัน กินข้าวเหมือนกัน วันก่อนกินแล้วโต ให้สุข ครั้นมาวันนี้ กินแล้วกลับทำให้เกิดโรคซะงั้น ... ถ้าไม่เชื่อกรรมมีจริง ศาสตร์อันนี้ก็ไร้ค่า หาประโยชน์ไม่ได้ ถ้าไม่สร้างคุณสมบัติ จะมากินสมุนไพรสักฉันใด จะหาผลเลิศ คือ หายโรค และไม่กลับมาเป็นอีก คงเป็นได้แค่ความฝัน