ความอยากกับความจริง

เชื่อได้ว่า คนที่ตั้งใจบวชเข้ามาในพระพุทธศาสนา ทุกคนล้วนอยากเป็นผู้ปฏิบัติดี ปฏิบัติชอบ ด้วยกันทั้งหมดทั้งสิ้น

หากแต่เมื่อบวชไปนานๆ เรียกว่า ทำตนจนมีวัตรปฏิบัติน่าเลื่อมใส ก็ย่อมต้องมีกรรมดีเป็นของตน พอสมควร

หลวงพ่อนิพนธ์ชี้ให้เห็นว่า สิ่งที่เกิดตามมานั่นคือ การหลั่งไหลมาของลูกศิษย์ และสิ่งของ

เจอพระไตรปิฏก ว่าญาติโยมถวายของสิ่งใด ก็ต้องรับ ไม่รับไม่ได้

ท้ายที่สุด ก็ติดกับความเมตตา ก็รับไว้

จึงติดหล่ม ของที่รับมาทับตัวเอง กลายเป็นเราท่านต้องเสียพระดีๆ ที่เป็นพระปฏิบัติ ไปจนมากมาย

ความอยาก หรือ ความชอบของคน จึงมักกล่าวว่า พระที่ดี เห็นคนทุกข์ ก็ต้องช่วยทุกคน และยิ่งไปกว่านั้น ยิ่งเมตตามาก ก็หมายความว่า จะขออะไรก็ให้ ไม่ปฏิเสธฃ

เราท่านจึงเห็นพระเจ้าทันใจ เห็นเจ้าพ่อ เจ้าแม่ สิ่งศักดิ์สิทธิ์ ที่มนุษย์สร้างไว้ขอ เต็มไปหมดทั่วโลก

หลวงพ่อนิพนธ์จึงเตือนว่า สิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่แท้จริง ไม่เป็นเช่นนั้นหรอก

เพราะสิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่แท้จริง แม้นมีเมตตามหาศาล แต่จะไม่ช่วยใครเลยสักคน จะมีก็แต่เพียงคำสอน ให้ไปปฏิบัติ อยากได้ ต้องทำเอง

เมื่อย้อนกลับมาพิจารณา ธรรมหมวดสมุนไพร จึงควรพิจารณาว่า สมุนไพรมีไว้เพื่ออะไร

หลายคนกล่าวอ้าง สมุนไพรมีไว้เพื่อรักษาโรค หากเป็นเช่นนั้นจริง คนเป็นโรค ทานสมุนไพรก็ต้องย่อมหายกันทั่วทุกตัวคน

ธรรมหมวดสมุนไพร หาใช่มีไว้เพื่อการกรักษาโรคไม่ หากแต่การหายโรคนั้น เป็นปลายเหตุ หลวงพ่อนิพนธ์กล่าวว่า เป็นของแถมที่ศาสน์ให้ แก่ผู้ที่อยากทำ และทำได้

ความเป็นจริงของการหายโรค จึงเกิดจากการเรียนรู้ พิจารณา แล้วทำ ตามธรรมคำสอน ลดนิสัยตน แล้วนำนิสัยพระพุทธเจ้าบางสิ่งบางอย่าง มานำตน มากน้อย ตามแต่จะทำได้ ต่างหาก

แลสมุนไพรก็เสมือน ผู้ช่วย ทำให้เราท่าน มีโอกาสได้ปฏิบัติธรรม เพื่อช่วยตนให้ลุล่วง ผลแห่งการปฏิบัติ นั่นเอง ที่ช่วยตน

ความจริงที่ปรากฎ สมุนไพรของศาสน์ จึงกล่าวได้ว่า มีวิญญาณ มีฤทธิ์ ตามตัวกระทำของผู้ทาน จึงเป็นได้เสมือนไร้ค่า ทานแล้วผ่านเลย ไม่เกิดผลอะไรเลย กินแล้วก็ถ่ายออก ไปจนถึงกินแล้วเสมือนเกิดปาฏิหารย์ มิเพียงหายโรค หากแต่เสมือนปฏิวัติร่างกายของผู้ทาน กลายสภาพเสมือนคนหนุ่มสาว ที่มีสภาพร่างกายแข็งแกร่ง หูตา แจ่มใส สติปัญญาเฉียบแหลม

เมื่อเป็นเช่นนี้ ผู้ให้ ที่ซึ่งมีเวลาในการช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์จำกัด เป็นผู้มีปัญญา จึงมักไม่ยอมเสียเวลากับผุ้ทีไม่อยากทำตน เพื่อช่วยตน เป็นแน่แท้

คำกล่าวอ้างว่า พระภูมี ทรงเป็นผู้มีเมตตามหาศาล แท้จริงแล้ว ความเมตตานั้น มีให้เฉพาะผู้ที่มีคุณสมบัติเท่านั้นเอง ดั่งคำกล่าว พระภูมีจะทรงสอนเฉพาะผู้ที่สามารฝึกได้เท่านั้นเอง

จึงไม่ต้องแปลกใจเลยว่า สาวกของพระพุทธเจ้าทุกพระองค์ ทำไมจึงมีน้อย แค่เรือนแสนเท่านั้นเอง

เมื่อธรรมสมุนไพรเป็นส่วนหนึ่งของธรรมของพระภูมี ย่อมต้องเดินรอยตามเป็นแน่แท้ จึงอยากเตือนว่า ไม่ใช่ใครก็เข้ามาได้

ในอนาคตอันใกล้ จะพึงเห็นว่า ผู้ที่จะเข้าถึงหลวงพ่อนิพนธ์ จะต้องถูกคัดสรร ว่ามีคุณสมบัติตามพระภูมี หรือ ฟ้าดินบัญญัติหรือไม่ เป็นแน่แท้

แลผู้ใดเข้าถึง ฟัง พิจารณา แล้วทำตาม ผลแห่งการปฏิบัติ ย่อมช่วยตนให้พ้น ได้พัฒนาวิญญาณ และได้การหายโรคเป็นของแถมอย่างแน่นอน

เราจึงอยากเตือนว่า ศาสน์ไม่ใช่ไก่รองบ่อน ไม่สิ้นไร้ไม้ตอก ไม่สนองความอยากของเราท่านแน่ คนที่คิดว่าตนฉลาด จะมาเอาแต่สมุนไพร ก็ไม่ว่ากัน หากแต่จะหวังถึงได้สมบัติของศาสนา คือมนุษย์สมบัติ อันหมายถึง ความไม่มีโรค ที่ซึ่งเป็นลาภอันประเสริฐ สามารถพาติดตัวไปยังภพหน้าได้นั้น อย่าหมายเลย

แลวันนี้ ก็เลยวันที่จะต้องคอยจ้ำจี้ จ้ำไช ในการควบคุมให้ปฏิบัติแล้ว ปล่อยกันตามอิสระ เข้าทำนอง ทำอย่างไร ได้อย่างนั้น

ใครที่ทานแล้วไม่ได้ผล อย่าโทษอื่นใดเลย เพราะท่านไม่ช่วยตน นั่นแล

ประเภท เห็นคนอื่นหาย จึงตามมา แล้วก็หวังให้ช่วยตน ให้หายบ้าง แต่ไม่ทำอะไรเลย ไม่เปลี่ยนนิสัยแม้นแต่น้อยนิด ... ทานสมุนไพรหมดเป็นถังๆ ความฝันก็ไม่มีทางเป็นความจริง แม้นจะทานสมุนไพรที่มาจาก หม้อเดียวกัน ถ้วยเดียวกัน กับคนที่หาย ก็ตามที

บทสรุป หลวงพ่อนิพนธ์จึงกล่าวว่า มิต้องแปลกใจว่า ที่กล่าวอย่างมั่นใจว่า ถ้าเป็นโรคตาย โลกนี้ไม่มียาใดรักษาได้อย่างแน่นอน และถ้าสมุนไพรสูตรพระภูมีที่แม่ชีเมี้ยนนำมา ยังช่วยไม่ได้แล้วไซร้ สิ่งอื่นใดในโลก ยิ่งไม่มีค่าในการช่วยตนเลย