คนไหนเล่า

ประวัติศาสตร์ ผู้ชนะย่อมเป็นผู้เขียน เรื่องที่เล่าในประวัติศาสตร์ ย่อมเป็นธรรมดา ที่ฝ่ายเขียนย่อมเป็นตัวเอกของเรื่อง

การชำระประวัติศาสตร์ จึงมักจะพบว่า ต้องใช้ประวัติศาสตร์แวดล้อม หรือจากแหล่งอื่นๆ มากล่าวอ้างประสมด้วย เพื่อยืนยัน

ยิ่งด้วยเรื่องของศาสนาด้วยแล้ว หาผู้รู้จริง น้อยกว่าน้อย

การกล่าวอ้างทั่วไป จึงมักจะเป็นดั่งคำ เอาศาสนาบังหน้าไว้หากิน มีให้เห็นกันอยู่ทั่วไป

หากแต่การที่เชื่อตามตำรา ก็เป็นสิ่งที่พระพุทธเจ้าทรงสอนอยู่ในทีแล้วว่า "อย่าเชื่อ" หากไร้ซึ่งการพิสูจน์ให้เห็นจริงได้

จึงไม่แปลก ที่หากแม้นสืบสาวตามประวัติศาสตร์ของนักโบราณคดี ในเรื่องที่มาของประไตรปิฎก ในประเทศไทย จึงเป็นเรื่องที่แทบจะเรียกกันได้ว่า รู้กันเฉพาะในหมู่นักโบราณคดีเท่านั้นเอง

กระนั้นก็ตาม ย่อมยืนยันได้ว่า ผู้แต่งคือ พราหมณ์

จะผิดอยู่นิดเดียวก็คือ แม้นเชื้อสายของผู้แต่งจะเป็นพราหมณ์มาหลายชั่วคน และเป็นพราหมณ์ที่ทรงความรู้ในยุคนั้น แต่ท้ายที่สุด เมื่อจะแต่งพระไตรปิฏก ก็สละเพศพราหมณ์ ออกบวช ห่มผ้าเหลืองก่อน กลายเป็นพระ ให้คนทั้งหลายไม่รู้ความที่มา

หากจะกล่าวในยุคปัจจุบัน ไม่ต้องล่วงไปถึงพุทธประวัติ แค่เฉพาะประวัติความเป็นมาของแม่ชีเมี้ยน ผู้ที่สร้างคุณูปการให้แผ่นดินไทยไว้มากมายมหาศาล ก็ถูกตัดทอน จนแทบจะไม่รู้เค้าโครงเดิมเลยก็ว่าได้

เมื่อไม่รู้เค้าโครงเดิม การกระทำในยุคหลัง ก็กล่าวอ้าง เอาแต่ส่วนที่เป็นประโยชน์ตน เสมือนพราหมณ์เขียนพระไตรปิฏำ อย่างไงอย่างงั้นเลย

นี่แลจึงไม่ต้องสงสัย หน้าที่แรกของพระพุทธเจ้าทุกพระองค์ เมื่อประกาศตนเป็นองค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า จึงต้องทรงสังคายนาศาสนาเป็นอันดับแรก ลบล้างความเชื่อที่ผิด ที่พราหมณ์เขียนบิดเบือนไว้ ให้เดินหลงทางจากศาสนาไปไกล

วันนี้ของแม่ชีเมี้ยน ก็หาคนรู้จริงน้อยกว่าน้อย แทบจะกล่าวได้ว่า หลงเหลือเฉพาะคำเล่าลือในสมุนไพรว่าดี เท่านั้นเอง

เมื่อไม่รู้รายละเอียด หรือไม่รู้เคล็ดวิชา การกระทำจึงยากจะประสพผล เหมือนหนังกำลังภายในก็ปานนั้น

เมื่อเราท่าน มาใช้ทางเลือกสมุนไพรของพระภุมี ที่แม่ชีเมี้ยนนำมา จึงเลยรายละเอียด หรือ ไม่คิดจะเรียนองค์ความรู้ เพื่อให้ตนประสพผลสำเร็จในการช่วยตน ความฝันจึงยากจะเป็นจริง

หลวงพ่อนิพนธ์จึงสรุปให้ฟังว่า หากขาดเสียซึ่งองค์ความรู้ การหายโรค ที่เป็นงานง่าย ใครๆก็ทำได้ ก็จะกลายเป็นงานยาก หาคนทำได้น้อยกว่าน้อย

แลเป็นธรรมเนียมประเพณี ที่หลวงพ่อนิพนธ์จะจัดให้มีงานรำลึกคุณแม่ชีเมี้ยน เป็นประจำทุกปี ในเดือนมีนาคม และเปิดโอกาสให้เราท่านได้สัมผัส ธรรมคำสอน ที่ทรงสอนไว้เมื่อครั้งถ้ำกระบอก

หากแต่ปีนี้จะโชคดีกว่าปีอื่น เพราะมีพระลูกชายของหลวงพ่อนิพนธ์ คือ ท่านอาสิ บวชอยู่ แลก็มีความสามารถในการเขียนหนังสือ จึงรวบรวมประวัติ ของแม่ชีเมี้ยน จนมาถึงยุคหลวงพ่อนิพนธ์ในปัจจุบัน อีกทั้งธรรมคำสอนที่จำเป็น ในการฟื้นฟูตน เป็นรูปเล่ม

ก็จักเป็นองค์ความรู้ ที่ถูกต้อง ไม่ผิดเพี้ยน ที่ผู้ที่ได้อ่าน จะสามารถนำไปใช้ช่วยตน ได้เป็นอย่างดี

ยิ่งไปกว่านั้น ธรรมคำสอนนี้ มิได้เพียงแค่ให้เพื่อการหายโรค หากแต่เลยไปถึงความปลอดภัย และเจริญก้าวหน้าของชีวิต พัฒนาวิญญาณตนให้สูง เป็นสมบัติที่สามารถนำติดตัวไปในภพหน้า

จะได้รู้ว่า ศาสนานพุทธ สอนอะไร ทำไมหลวงพ่อนิพนธ์จึงมักกล่าวว่า การหายโรค เป็นเพียงน้ำจิ้ม ของแถม ให้กับผู้ที่เรียนธรรมคำสอน แล้วนำไปปฏิบัติ ผู้ใดทำได้ โรคอะไรก็ไม่น่ากลัว

งานรำลึกคุณแม่ชีเมี้ยนปีนี้ จึงนับเป็นโอกาสอันดี ที่หลวงพ่อนิพนธ์ จะพิมพ์หนังสือนี้แจกให้แก่ผู้มาร่วมงาน

อยากจะช่วยตน พัฒนาตน ก็ต้องรู้เขารู้เรา

ไม่รู้แม้นกระทั่ง กรรม แล้วยังไม่รู้เรื่อง ธรรม ... แพ้ตั้งแต่ในมุ้งแล้ว จึงไม่แปลก วิ่งหาหนทางช่วยตนจนขาขวิด ท้ายที่สุด ฉิบหายทั้งทรัพย์สิน และชีวิต

มาดูความจริง จักเห็นว่า ทางที่จะช่วยตน ไม่ใช่ด้วยเงินทองมากองให้ และก็ไม่มีใครช่วยตัวของเราได้ นอกจากตัวของเราเอง จะลดนิสัยของเราลง เท่านั้นเอง

หนังสือที่คนอยากช่วยตน ไม่ต้องใช้สิ่งอื่นใดเลย นอกจากนิสัยตนที่มี เท่านั้นเอง หาใช่แต่งด้วยความโลภ อ้างความตายทำให้กลัว แล้วต้องดิ้นรนเอาเงินทองไปกองให้เขา เพื่อช่วยตน

หนังสือที่สร้างจากความโลภ หากินกับชีวิต จึงไม่แปลก ที่คนมีศาสนา จักรู้ทัน เพราะแค่เริ่มก็รู้แล้วว่าเป็นหนังสือโกหก พกลม เพราะเริ่มมาก็ให้พึ่งผู้อื่นแล้ว จึงหาผู้สำเร็จในการช่วยตนไม่ได้แม้นแต่สักคน

มีก็แต่กล่าวอ้าง โรคที่มิใช่โรคตาย ยังไม่ถึงพรหมลิขิต มาฉายให้ดู ว่าทำได้เท่านั้นเอง เจอของจริงเข้า รายไหนรายนั้น ไม่ว่า หมอจริง หมอผี เข้าทรง องค์เจ้า ลัทธิ ... เผ่นป่าราบ ใครเอามาถวายหนีกระเจิงหมด

ศาสน์จึงสอนให้มีปัญญา จะอ่านศึกษาเรื่องใด ก็พึงตรึกตรองเสียก่อน เจตนาของผู้เขียน ผู้สอนคืออะไร จะได้รู้ว่า สิงที่เรียน มีข้อเท็จจริงมากน้อยประการใด