ภาพอนาคต

สถานที่ของแม่ชีเมี้ยน ที่หลวงพ่อนิพนธ์จัดสร้างขึ้น หาใช่เพียงเพื่อปัจจุบันกาลของเราท่านไม่

เพราะชีวิตเราท่าน ยังมีอายุขัย บางคนอาจจะอีกหลายสิบปี

การฟื้นฟูตนในวันนี้ หลวงพ่อนิพนธ์กล่าวเสมอว่า มีความหมายต่อชีวิต

มิใช่เพียงแค่หายโรคในปัจจุบันกาล หากแต่ชีวิตในภายภาคหน้าที่จะดำรงอยู่ จนสิ้นอายุขัย

พฤติกรรมที่กระทำบนแผ่นดินนี้ จึงมีความสำคัญยิ่ง

สถานที่นี้ หลวงพ่อนิพนธ์จึงอุปมาเสมือนท่าเรือ ที่รอเรือชีวิต ของสรรพสัตว์ ที่ผุพังก่่อนเวลาอันควร เข้ามาซ่อมแซม แล้วก็จากไป

หากแต่ในภายภาคหน้า เมื่อเรือนั้น ไม่คิดที่จะฝ่าฟันพายุอีกต่อไป ก็ยังสามารถเข้ามาพำนัก เป็นเรือนตาย ได้ หากไม่มีพฤติกรรมทำลายท่าไปซะก่อน

วันนี้ ชายสูงวัยที่ผ่านชีวิตมาพอควร กำลังเป็นต้นแบบ ภาพอนาคตให้เราท่านเห็น ด้วยวัยกลางคน ประสพเหตุเป็นโรคสันนิบาตลูกนก สั่นไปทั้งตัว แม้นแต่กินข้าวให้ตรงปากยังลำบาก

เขาตามน้องชายที่เป็นเอดส์ และพบเจอหลวงพ่อนิพนธ์ ช่วยฟื้นฟูตน จนหาย กลับไปมีครอบครัว มีลูกชายที่น่ารัก มีชีวิตอยู่มาจนทุกวันนี้

หลวงพ่อนิพนธ์ ก็รับผู้เป็นพี่เข้ามาฟื้นฟูตน จนหายดี แล้วก็ลากลับไปใช้ชีวิตในโลก เผลอนิดเดียว ผ่านไปกว่ายี่สิบปี

ชายผู้พี่ กลายเป็นชายสูงวัย ก็กลับมาหาหลวงพ่อนิพนธ์ และขอพำนักพักพิง ด้วยตนเองคงยากที่จะอยู่กับโลกภายนอกในยามชราเช่นนี้แล้ว

บทสรุป หลวงพ่อนิพนธ์จึงสอนเสมอว่า สิ่งที่กระทำ มีความหมาย มิใช่เพียงเพื่อวันนี้ หากแต่ในภายภาคหน้า เลยไปถึงชาติหน้าอีกต่างหาก

ภาพอนาคตของเราท่านหลายคน อาจจะเดินตามชายชราผู้นี้ก็เป็นได้ วันหนึ่ง เมื่อไฟทางโลกหมดลง หรือ ชีวิตที่เหลือ ไม่อยากจะแสวงหาสิ่งใด ก็พากายตน มาฝากไว้ในแผ่นดินของแม่ชีเมี้ยน ทำตนให้มีความหมายจนสิ้นอายุขัย

อย่าให้ความสำคัญกับการหายโรคเป็นที่สุด เพราะสิ่งที่ศาสนามีให้ การหายโรคนั้นกลับเป็นของแถม มิใช่เนื่อหาที่สำคัญแก่ชีวิต

"องค์ความรู้" จึงเป็นสิ่งสำคัญที่ต้องเรียนจากหลวงพ่อนิพนธ์ และค้นหา สิ่งที่ทำให้ชีวิตมีความหมาย สิ่งใดที่กระทำแล้วมีผลต่อชีวิต จะได้ไม่ถูกใครหลอก งมงายอยู่กับสิ่งที่ทำแล้วไร้ผล กว่าจะรู้ก็ยามที่ใกล้จะหมดลม กลับมาบอกลูกหลานก็ไม่ได้

ชาตินี้ได้เวียนมาใกล้ธรรมคำสอน ควรที่จะพาตนไปสัมผัส จะได้รู้ว่า ทำไมคนทั้งโลก แม้นไม่นับถือพระพุทธเจ้า หากแต่ก็ต้องยอมรับในธรรมคำสอน และบุญญาธิการ

อย่างน้อยก็ได้รู้ว่า บุญที่แท้จริงเป็นเช่นไร มันต่างกับกรรมดีตรงไหน ถึงไม่ทำ ก็จะได้ไม่ถูกพวกคนโลภ หลอกเร่เอาบุญเก๊มาหากิน ทำจนตาย มีแต่บุญที่เป็นลม ช่วยตนไม่ได้

นี่คือคำตอบว่า ทำไมคนในอดีตยามชราจึงพากันไปวัด เพราะนั่นคือสมบัติเพียงอย่างเดียว ที่พาติดตัวไปได้ยามสิ้นลม นั่นเอง เป็นเสบียงไว้ใช้ในชาติหน้า