ศาสนาสอนให้เราท่านสร้างบุญ หากแต่ก็อย่าลืมทำทาน
หลวงพ่อนิพนธ์ จึงกล่าวว่า แม้นจุดมุ่งหมายของศาสน์พระภูมี จะมุ่งเน้นหาคนอยากได้ และทำตน ตามคำสอนก็ตามที นั่นหมายถึงผู้ทาน เรียนรู้ พิจารณา เรื่องบุญแล้วทำตาม จนมีนิสัยของพระพุทธเจ้าในตน มากน้อยตามแต่ที่ทำได้
หากแต่ก็ยังให้โอกาสผู้ที่ยังไม่อยากทำ ได้สัมผัสอำนาจของศาสน์ ในส่วนของสมุนไพร
การให้สมุนไพรในส่วนนี้ หลวงพ่อนิพนธ์จึงกล่าวว่าให้เป็นทานนั่นเอง
ความต่างของคนสองกลุ่ม ก็คือ พรหมลิขิตในภายภาคหน้า
คนที่ใช้ธรรมนำตน สร้างบุญ แล้วใช้สมุนไพรล้างโรค ดูผิวเผิน ก็หายโรค เหมือนคนที่มาใช้สมุนไพรล้างโรค ด้วยผลแห่งทาน ไม่ต่างกัน
แต่หลวงพ่อนิพนธ์กล่าวว่า สิ่งที่ต่างกันนั่นคือ พรหมลิขิตในภายภาคหน้า คนที่ใช้ธรรมนำตน นั่นคือความไม่ประมาท ชีวิตก็จะปลอดภัยไปนานเท่าที่ตนทำได้ อาทิ ทำตนได้ ๑ ปี ก็อยู่รอดปลอดภัยไปสิบปี
หากแต่เส้นทางของทาน แม้นจะหายจากโรคที่เป็น ก็ไม่แน่ว่าจะเกิดโรคใหม่มาแทนหรือไม่ เรียกได้ว่าวางใจไม่ได้นั่นเอง
ด้วยความแตกต่างนี้มันเป็นเรื่องอนาคตที่มองไม่เห็น จึงทำให้หลายคนก็หยุดแค่การหายโรค ในปัจจุบันที่ประสพ
แต่หลวงพ่อนิพนธ์กล่าวว่า หากจะช่วยก็ต้องช่วยให้สุดราว เรียกว่า พรหมลิขิตในภายภาคหน้าสิบปี ยี่สิบปี ปลอดภัย นั่นแลจึงเรียกว่าช่วย
ภาพที่กำลังจะปรากฎให้เห็น นั่นคือ ความเฉียบขาดของการประพฤติธรรมตามคำสอนของพระภูมี
หากแต่ผู้ที่จะเข้าไปสัมผัส หลวงพ่อนิพนธ์กล่าวว่า หากคิดจะช่วยตน ก็ต้องช่วยให้พ้น จึงต้องมีวันเวลา จะมาตามความอยาก คงไม่ได้อีกแล้ว
ใครมีวันเวลา ก็กระโจนเข้าไปในเนื้อนาบุญของศาสนา ใครที่ไม่มีวันเวลา ก็ให้เขารับทานของศาสนาไป ได้แค่ไหนก็แค่นั้น
อนาคตอีกสิบปี ยี่สิบปี นั่นแล จึงจะเป็นเครื่องบ่งชี้ว่า วันเวลาที่เสียไปปีหนึ่งสองปี ในการสร้างบุญ สร้างนิสัย นั้นช่างคุ้มค่าจริงๆ หรือที่เรียกว่า หัวเราะทีหลังดังกว่า
แลก็จะได้รู้ได้สัมผัส ว่าคำตรัสของพระภูมี ที่ว่าความไม่มีโรคเป็นลาภอันประเสริฐ นั้น จริงแท้แน่นอน
อนาคต การจะบวชพระหรือสามเณรีเข้ามา ในหลักนี้ ไม่ใช่อยากก็ทำได้ อีกต่อไปแล้ว
