ศาสนา สอนหนทางแห่งสุข คือ “การให้” ให้สุขแก่เขา สุขนั้นถึงตัว ไม่ใช่แสวงหาสรรพสิ่งให้ตนแล้วจะสุข
สิ่งที่แฝง ท่านอาสิชี้ แต่หลายคน อาจยังไม่เคยพิจารณา นั่นคือ “มันไม่ใช่ของเรา”
แปลความว่า ไม่รู้ว่าวันไหนต้องเสียไป และแม้นไม่อยากเสีย ไม่อยากให้ แต่ก็รักษาไว้ไม่ได้
ศาสนาย่อ ผู้ที่มาเอา เปรียบเป็นชูชก เป็นตัวแทน ที่บอกเราท่านว่า จะยอมให้หรือไม่ยอม ฉันก็จะเอา
การฝึกให้ คือ การฝึกยอมสูญเสีย ฝึกทำใจ เมื่อใดที่เกิดสูญเสีย จะได้ไม่ทุกข์จนเกินไป
แม่ชีเมี้ยน จึงมักตรัสให้สติเสมอ “กรรมน่ะกรรม จำไว้ให้ดี กรรมมันใช้กรรมมันสั่งแล้วเป็นทุกข์”
หลวงพ่อนิพนธ์ ชี้ให้พิจารณา ผู้ที่เป็นผู้ให้สุขแก่ผู้อื่น ย่อมเชื่อในผลแห่งการกระทำ เชื่อกรรม จึงมีมานะทำ ครั้นวันหนึ่ง กรรมมาถึง ต้องเสีย ก็มักจะทำใจได้ ไม่ทุกข์จนเกินไป
อาทิ คนขับรถมาชนรถเรา ก็เชื่อว่า กรรมมาต้องเสียทรัพย์ ทำใจได้ ก็ไม่ต้องต่อกรรม ทะเลาะกับคู่กรณี หรือที่เห็นมากมายในข่าว ไม่เชื่อหรือว่าบางทีท่านอาจต้องยกลูกให้ชูชก เมื่อวันหนึ่ง ลูกท่านเกิดลูกหลง เขาทะเลาะกันถูกยิงตาย ไม่ว่าท่านจะยอมให้หรือไม่ เขาก็เอาลูกท่านไปแล้ว
บทสรุป การให้ คือ การเตรียมตัว เตรียมใจ ว่าเราท่านต้องสูญเสีย การทำใจยอมเสีย ยอมให้ ให้ใครก็ไม่รู้ มันคือการเสียก่อน และเสียด้วยความเต็มใจ ผลที่ได้จึงมหาศาล อย่าไปรอ ที่ต้องให้ แม้นจะไม่ยอม
หลวงพ่อนิพนธ์จึงบอกว่า การไม่อยากเป็นโรค จึงมีหนทางง่ายๆ คือ ไม่อยากเป็นมะเร็ง ก็ไปช่วยเหลือคนเป็นมะเร็ง ไม่อยากเป็นโรค ก็ไปช่วยคนเป็นโรค การให้สมุนไพร การเก็บใบยา จึงมีความหมาย
หลายคนเมิน การให้ แต่เรากลับเห็นคนที่ไม่เป็นโรค มามูลนิธิ ซื้อยาสระผม กลับมองเห็นค่า บอกกับเราว่า เห็นคนป่วยแล้วอยากให้ แต่ที่นี่ไม่รับเงิน เขาซื้อยาสระผมไปช่วยขาย เขาเก็บมะกรูดที่บ้านมาให้ ตามที่มี ซื้อพริกไทยมาให้ จึงนึกย้อนคำหลวงพ่อนิพนธ์ คนพวกนี้ ไม่ได้หยอดตา กลับมองเห็น คนที่หยอดยาตาเรา กลับตาบอด สงสัยนัก เอาตาที่ดี ไปเพื่ออะไร ในไม่ช้า หยอดสักเท่าไร ก็หาประโยชน์กับตาได้น้อย
ไม่ได้ว่า ถ้าไม่ให้ แต่ติงไว้ แน่ใจน่ะ ว่าพรหมลิขิตท่านดี จะไม่มีการสูญเสีย ถึงเวลา ทำใจให้ได้ ถ้าทำไม่ได้ จะสร้างกรรมต่อ ใหญ่โตมหาศาล
