เรื่องเล่าที่หายไป

โลกวันนี้ หล่อหลอมคน โดยการนำเอาผลเลิศ มาหลอกล่อ ให้ทำตาม

จึงไม่น่าแปลกใจ ที่คนทั้งหลายเมื่อได้ยินได้ฟัง เรื่องใดสอดคล้องกับความอยากของตน ก็รีบกระโจนเข้าใส่ คาดหวังผลเลิศนั้น จะบังเกิดกับตน ไม่ได้ดูรายละเอียด เส้นทางที่จะเดินไป เป็นอย่างไร ผลก็คือ น้อยกว่าน้อย ที่คนเหล่านี้จะไปถึงซึ่งความฝันของตน

ตัวอย่างที่เด่นชัด สมัยนี้ เดินเข้าร้านหนังสือ หรือห้องสมุด จะหาหนังสือดีๆสักเล่มก็ยากยิ่ง แต่หนังสือ ... แล้วรวย มีขายวางให้เกลื่อน ก็ไม่แปลกเพราะคนทั้งหลายก็อยากรวยทั้งนั้น ยิ่งเป็นทางที่ไม่ต้องทำงานหนัก แล้วรวย

เมื่ออ่านบรรดาหนังสือเหล่านั้น ก็จะเห็นตัวโตๆ ว่าประสพผลอย่างนั้น อย่างนี้ แต่รายละเอียดในการที่จะก้าวมาถึงตรงนั้น มันหายไป ... หรือมีก็ลางเลือน ใช้กับตนไม่ได้

ย้อนกลับมายังแนวทางสมุนไพรก็เช่นกัน หลายคนที่มา ก็ด้วยเรื่องเล่าขาน หรือเห็นผู้ซึ่งประสพผล

จิตจึงมุ่งหวังว่า เมื่อตนมาย่อมประสพผลเช่นเดียวกัน

หากแต่ความจริง สถานที่นี้ผ่านคนมาเป็นแสนคนแล้วในวันนี้ แต่ผู้ที่ประสพผลในการช่วยตน ประมาณคร่าวๆ ก็ไม่น่าจะเกินร้อยละ ๕ เท่านั้นเอง

แต่เรื่องราวที่คนประสพผล ย่อมเป็นที่คนอยากฟัง เพื่อความหวัง หากแต่เรื่องที่ฟัง มีแค่ส่วนเดียวคือตอนจบของคนเหล่านั้น ว่าเขาประสพผล แต่เรื่องราวระหว่างทาง กว่าจะประสพผลนั้นเป็นอย่างไร ผ่านอะไรมาบ้าง แทบจะไม่เคยได้ยิน

แลก็มีเรื่องราวอีกอย่างหนึ่ง ที่เราคิดว่าสำคัญ นั่นคือ เรื่องของคนส่วนใหญ่ ที่ไม่ประสพผลในแนวทางนี้ นี่แหละคือเรื่องเล่าที่หายไป ที่สำคัญ

แม้นธรรมจะวิเศษสุดสักฉันใด สมุนไพรจะดีสักฉันใด ก็แล้วทำไมคนส่วนใหญ่ จึงละทิ้งหรือไปไม่ถึงฝั่งฝัน

การประเมินกรรมต่ำไป นั่นเอง ทำให้ประมาท

แม่ชีเมี้ยนทรงตรัสเตือนสติว่า เมื่อวาระสุดท้ายแห่งกรรมยังมาไม่ถึง เราท่านก็ยังไม่ซึ้งซึ่งความทุกข์ กว่าจะรู้ตัวก็กลับตัวไม่ทันแล้ว จะกลับมาบอกก็ไม่ได้

หลวงพ่อนิพนธ์ จึงมักหยิบยกเรื่องราวเหล่านี้มาเตือนสติ อย่าประมาท ตีงูต้องตีให้ตาย หากจะช่วยตน ก็ต้องทำให้จบในคราวเดียว

คำตอบที่สะท้อนกลับมา นั่นคือ ไม่มีเวลา ต้องทำมาหากิน ต้อง... สารพันสารเพ ที่ใช้เป็นข้ออ้าง แล้วทำให้งานสำคัญคือกอบกู้ชีวิตตน กลายเป็นงานกระจอก ไว้ทำเมื่อไหร่ก็ได้ ทำอย่างไรก็ได้

จึงอยากจะหยิบยกภาพที่หายไปเหล่านี้มาให้ฟังบ้าง คนหลายคนที่ผ่านมาสถานที่นี้ มักจะเริ่มจากการไปรักษาตัวที่อื่น จนหมดหนทาง แล้วจึงมาใช้สถานที่นี้

เมื่อมาทำถูก ผลถูกก็เกิด ร่างกายตอบรับการกระทำของตน แล้วดีวันดีคืน

หลายคน กลับมาช่วยตนเองได้ ทิ้งไม้เท้า ทิ้งรถเข็นได้

พอร่างกายเริ่มกลับมามีสภาพช่วยตัวเองได้ ที่นี้ก็เริ่มมีความเห็น ... ไม่ว่าด้วยเหตุใด ความห่างเหินก็เริ่มเกิด หรือแม้นกระทั่งห่างหายไปเลยก็มี

เมื่อยังช่วยตนไม่แล้วเสร็จ ท้ายที่สุดงูที่ยังไม่ตายก็แว้งกลับมาฉก อาการที่เคยเป็นก็หวนคืน ทีนี้จะกลับมาก็อายบ้าง ทิฐิบ้าง หรืออาหารหวนเฉียบพลันจนมาไม่ได้ก็มาก

เราจึงเสียดายเรื่องเล่าเหล่านั้น เพราะมันจะเป็นอุทาหรณ์ให้คนรุ่นหลัง ได้รู้ว่า หนทางนี้ มันไม่ราบเรียบ กรรมมันพร้อมที่จะฉุดกระชากเราท่านให้ออกจากวงจรการช่วยตนนี้ทุกวิถีทาง

หลวงพ่อนิพนธ์จึงสรุปให้ฟังว่า สิ่งที่เรากำลังสู้คือกรรม ย่อมไม่ปล่อยให้เราพ้นจากการเป็นบริวารง่ายๆอย่างแน่นอน ย่อมใช้ทุกสิ่งอย่างมาเป็นเหตุให้เราท่านทิ้งสิ่งดีๆที่ช่วยตนไป กลับไปอยู่ในสายกรรม

แลคนที่ไม่ประสพผล ก็ไม่เคยหวนกลับมาเล่าให้ฟังเลยว่า เพราะเหตุใด แต่ความจริงก็ประจักษ์ คนที่ไม่ประสพผลมีมากกว่ามาก

จึงอยากเตือนว่า หากคิดจะประสพผล หลวงพ่อนิพนธ์เตือนเสมอ อย่าประมาท ประเมินกรรมต่ำ มิฉะนั้น เมื่อรู้ตัว ก็หลุดวงโคจรไปเสียแล้ว โอกาสในการช่วยตนก็หมดลง

เมื่อมาแล้ว จึงหนีไม่พ้นที่ต้องเผชิญเหตุ ไม่ต้องโทษผู้ใด เหตุอันนั้น นั่นแลกรรมของเราท่าน มาดลบันดาล