ปฏิเสธ

หลักของพระภูมี เป็นหลักของเหตุและผล เชื่อในกรรม หรือตัวกระทำไม่ตาย ทำอย่างไรได้อย่างนั้น

แม่ชีเมี้ยนจึงตรัสสอนว่า กรรมมันใช้กรรมมันสั่งแล้วเป็นทุกข์

การจะคลี่คลายกรรม ที่มาเป็นโรคให้ทุกข์ โดยหวังสมุนไพรช่วย แล้วจะไม่ทุกข์สิ่งอันใดเลย จึงเป็นเรื่องเป็นไปไม่ได้

แลพระภูมีก็ไม่สอนให้ปฏิเสธกรรม ปฏิเสธทุกข์ หากแต่ใช้การหนีทุกข์ ด้วยวินัยทุกข์

ครั้นเวลาสร้างกรรม ล้วนมักพร้อมด้วย กาย วาจา ใจ สมบูรณ์ยิ่ง แต่เวลาจะมาใช้ธรรม จะเอาบางสิ่งบางอย่าง ทำไม่ครบองค์สาม จะได้หรือ

นั่งร้อนหน่อยก็ไม่ได้ รอนานหน่อยก็ไม่ได้ มีสติ สงบกายวาจา ใจ ก็ไม่ได้ จะบรรเลงตามนิสัย แล้วจะไปกันอย่างไรหนอ

สภาพการณ์มันฟ้อง หลวงพ่อนิพนธ์จึงกล่าวว่า เราท่านกำลังบรรเลงตามนิสัยสันดาน ดึงของสูงลงมาต่ำ

ไปที่อื่น อยากชมความเจริญ ถึงเมืองเขาไม่ทิ้งขยะได้ ไปโรงพยาบาล ช่วยตนไม่ได้ แต่ก็คุมตนไม่ให้เสียงดังได้ ไปขอหวย ก็นอบน้อม ก้มต่ำได้ .... แต่มาที่นี่ ช่วยชีวิต ปล่อยนิสัยเต็มที่

พฤติกรรมมันฟ้องว่า เราท่านเห็นที่นี่เป็นอะไร ต่ำติดดินสักเพียงไหน มันจึงหยุดอะไรไม่ได้เลย ...หลวงพ่อนิพนธ์จึงเตือนว่า แล้วที่นี่จะไปหยุดเวรหยุดกรรม หยุดโรคให้ได้อย่างไร

สร้างกรรม สมบูรณ์พร้อม แต่สร้างธรรม หาสติ ความพร้อมไม่ได้ลย

แผ่นดินธรรมถูกบรรเลง ให้กลายเป็นแผ่นดินกรรม เหมือนอดีตถ้ำกระบอก นั่นคือ หาคนอยากเป็นคนดี แล้วทำ ยากยิ่ง

ศาสนา คือ เราทำ แต่มาแล้วปฏิเสธ ไม่เอาธรรมของพระโคดมอันใดมาทำเลย มันจะไปกันอย่างไร ในไม่ช้ามันก็ต้องเลิก

แล้วกลับไปใช้มาตรการ บวชได้ไหม มาปฏิบัติกิจได้ไหม ถ้าไม่ได้ ก็กลับไปใช้ทางเลือกอื่นก่อน พร้อมเมื่อไหร่ค่อยมา

ทีนี้อยากหาย ไปโน่น สวนสมุนไพร ปฏิบัติได้ก็รับ ส่วนที่นี่ด้วยสภาพนี้ มีแต่รอวันปิด เพราะเราทาานเดินสวนทางศาสนาแล้ว