หลงทาง

ไม่น่าเชื่อว่า คนที่เป็นนักวิทยาศาสตร์ ชื่อก้องโลก กลับมองเรื่องของชีวิตได้ลึกซึ้ง โดยเฉพาะเรื่องนิสัยของมนุษย์ จึงไม่แปลกใจเลยว่า ทำไมไอไสตน์ เมื่อพบสูตรปรใมณูจึงปฏิเสธการให้ความร่วมมือในการสร้างให้ความร่วมมือในการสร้างระเบิดนี้ขึ้นมา

คำกล่าวถึงอนาคตที่เขาเป็นห่วง นั่นคือ วันใดที่เทคโนโลยี่เจริญมากเท่าใด มนุษย์ก็จักมีปฏิสัมพันธ์กันน้อยลงเท่านั้น นั่นคือ ต่างคนต่างอยู่ คำทิ้งท้ายที่ยังคงสร้างหวังในการแก้ปัญหา นี้ของเขา ฝากไว้กับสิ่งเดียวนั่นคือศาสนาพุทธ

เมื่อได้ยินได้ฟังก็ยังไม่เข้าใจในสิ่งที่กล่าวมา สงสัยว่าเขามองเห็นอะไร

เพราะตั้งแต่เด็กก็ไม่เห็นแววว่าจักเป็นเช่นนั้นเลย คนในเมืองที่กล่าวกันว่าพระพุทธศาสนาเจริญที่สุด นับวันรั้วบ้านยิ่งสูง คนข้างบ้านยังไม่เคยคุยกันเลย

บุญของพระภูมี ที่ชี้ให้เห็นว่าเกิดจากการกระทำต่อมนุษย์แลสัตว์ ทำได้ทุกที่ทุกเวลา จึงถูกพวกเอาศาสนาไปหากิน จำกัดอยู่กับพระ กับวัตถุ โบสถ์วิหารไปหมดแล้ว

ความศิวิไลซ์ ควรจะเกิดจากจิตใจของคน ที่คนในสังคมทุกคนช่วยกันพัฒนาชีวิตตน ควบคุมตนเป็นคนดี สังคมเป็นสุข ไม่มีโจร ไม่มีโขมย เพราะกลัวบาป กลายเป็นเมืองที่ล้ำด้วยเทคโน จึงจะศิวิไลซ์ นั่นมันบ้าไปแล้ว หลงทางกันไปใหญ่ ท้ายที่สุดปัญหาก็เต็มบ้านเต็มเมือง ออกกฏแทบไม่ทัน ในการกันคนชั่ว

การแก้ปัญหาชีวิต หรือที่เรียกการแสวงหาความสุข หลวงพ่อนิพนธ์จึงสอนไม่ให้ดูตนเอง หรือญาติมิตร แแต่ต้องมุ่งให้สุขผู้อื่น แล้วสุขนั้นจึงย้อนมาหาตน

ความจริงข้อนี้ ได้ถูกหยิบยกในประวัติของพระโคดม ที่ต้องกลับมาทานอาหาร หลังจากอดเพื่อเข้านิพพาน แม้นจักหมดกิเลส ก็ยังทำไม่ได้ ต้องกลับมาหาบุญจากการสอนสั่งมนุษย์ ไว้เป็พาหะดพาไปนิพพาน

เราจึงเข้าใจในสิ่งที่ไอไสตน์กล่าว เพราะหากมนุษย์อยากหาบุญตามคำสอน ก็ต้องกลับไปมีปฏิสัมพันธ์กับเพื่อนมนุษย์ จึงจักได้

และก็ไม่แปลกใจเลยว่า ทำไมฤาษี ที่อาจกล่าวได้ว่ามีพฤติกรรมที่เคร่งกว่าพระโคดมเสียอีก จึงไปนิพพานไม่ได้ ก็เพราะคนเหล่านั้น เลยมนุษย์ไปนั่นเอง เรียกว่าเห็นแก่ตัว จะเอาแต่ตนรอด ไม่สนใจผู้อื่น

อยากหายโรค จึงเป็นเรื่องไม่ยาก แค่เอาเคล็ดของพระภูมีไปทำ เลียนต้นแบบสมุนไพร คือทำให้ ด้วยความเมตตา ยิ่งคนไม่รู้จัก ผลยิ่งมหาศาล แลทำไปโดยไม่หวังผลตอบแทน อยู่บนฐานเมตตาธรรมค้ำจุนโลก คำพรที่แม่ชีเมี้ยนตรัส ยิ่งให้ยิ่งเจริญ

นี่แลคนดี คนแบบนี้กรรมยังกลัว โรคที่เป็นบริวารจะเหลืออะไร ทานสมุนไพรไม่เท่าไหร่โรคก็หนีหายแน่นอน

คนแบบนี้หลวงพ่อนิพนธ์เรียกว่าทานสมุนไพรเป็น ไม่ต้องทานมากก็หายแล้ว

บทสรุปหลวงพ่อนิพนธ์จึงกล่าว่า ความคิดที่ว่าทานมากแล้วจะหาย นั้นคิดผิด เพราะผลเกิดจากการทำได้ ทำอะไร ทำตนเป็นคนดีของพระภูมีนั่นไง

คนดี เขากลัวกรรม จึงใช้สติคุมตน แลหาบุญช่วยตนโดยการสร้างาขให้ผู้อื่น ทำได้ทุกที่ ทุกเวลา ทุกบุคคล

เชื่อเถอะพระพุทธเจ้าไม่จำกัดบุญให้ที่วัตถุ และจำกัดบุญเฉพาะคนบางกลุ่มหรอก นั่นหมายความว่าบุญของพระภูมี อยู่ที่ไหนก็ทำได้ และทุกเวลา

บุญบาป อยู่ที่มนุษย์และสัตว์ อย่าหลงทาง ทำให้ตาย สร้างไปสิบโบสถ์ ก็หาบุญมาเลี้ยงตนไม่ได้เลย