ธรรมของพระภูมี

เมื่อครั้งถ้ำกระบอกใกล้แตก แม่ชีเมี้ยนได้ทรงเรียกหลวงพ่อนิพนธ์เข้าไปหา ในปี ๒๕๑๒ หลังจากที่ถูกให้ออกจากถ้ำไปในปี ๒๕๑๐

แม่ชีเมี้ยนทรงตรัสว่า ความตั้งใจในการมาสร้างพระคงไม่สามารถลุล่วง หากแต่ธรรมของพระภูมี มีอยู่สองกลุ่มนั่นคือ ธรรมหมวดหลุดพ้น ใช้สำหรับผู้ประสงค์นิพพาน แลธรรมหมวดสมุนไพร ใช้สำหรับผู้ประสงค์ความไม่มีโรค

เมื่อความตั้งใจสร้างพระไม่สำเร็จ ก็ต้องไปทำใหม่ในประเทศพม่า หากแต่จะทิ้งธรรมหมวดสมุนไพรให้หลวงพ่อนิพนธ์ทำแทน ประการหนึ่งก็เพื่อเป็นการทดแทนแผ่นดินเกิด แทนตัวท่าน

การใช้ธรรมหมวดสมุนไพร ก็มีข้อจำกัด ด้วยเหตุแห่งฤทธิ์ของสมุนไพรมีจำกัด ซึ่งก็ใช้ช่วยได้ในระดับหนึ่ง หากแต่ผลของสมุนไพรจะมหาศาลเพิ่มมากขึ้น นั่นก็แปรตามพฤติกรรมของผู้ทาน

สิ่งนี้จึงเป็นเรื่องที่ยากลำบากสำหรับหลวงพ่อนิพนธ์ ในการสอนให้คนป่วยเพื่อช่วยตน ดังนั้น กระบวนการช่วยเหลือในระยะแรกๆ หากจะหวังผลสำเร็จ จึงมักใช้แนวทางให้ชักชวนผู้นั้นให้บวช เพื่อให้มีพฤติกรรมด้วยนั่นเอง

แลคนที่บวชในยุคแรกๆ ก็เรียกได้ว่าเป็นการลองของก็ว่าได้ เพราะพระส่วนใหญ่ที่ไม่ใช่ผู้ป่วยยาเสพติด ล้วนแล้วแต่เป็นผู้ป่วยที่มีอาการประเภทหมอทิ้ง อาทิ โรคเอดส์ มะเร็งสมอง โรคชักรุนแรง .. เป็นต้น แลคนเหล่านั้น ก็ยังคงอยู่มาจนทุกวันนี้

มาวันนี้ เหลือแต่หนทางสมุนไพรเพียงอย่างเดียว จึงใช้เวลานานในการช่วยตน ผู้คนที่ประสพผลจึงมีน้อย

ความหวังในอนาคต ที่จะต้องพึงเกิดอย่างแน่นอน นั่นคือ พระพุทธเจ้าองค์ใหม่ที่จะอุบัติในพม่า ดังนั้น หนทางที่จะย่นระยะเวลาในการฟื้นฟูตนของผู้ป่วย นั่นคือ การนำพาผู้ป่วย ไปเป็นผู้สนับสนุนในการปฏิบัติ ของพระของพระพุทธเจ้า

นั่นหมายความว่า ในอนาคต จากเดิมที่ใช้สมุนไพร แลข้อปฏิบัติเล็กน้อย เช่นการสวดมนต์ ในการสร้างบุญ ซึ่งก็ได้ในระดับหนึ่ง จะกลายเป็นการสร้างบุญเป็นหลัก แล้วใช้สมุนไพรเสริม ซึ่งจะทำให้ระยะในการช่วยตน สั้นลงกว่าเดิมมากนัก

ความเปลี่ยนแปลงในอนาคต ของการทานสมุนไพร จึงเน้นไปที่คุณสมบัติของผู้ทานเป็นสำคัญ นั่นหมายถึง บทอุเบกขาของพระภูมี กำลังจะถูกนำมาใช้ อันหมายความว่า ไม่ใช่ทุกคนที่จะมีโอกาสมาสัมผัส ผู้ที่จะเข้าถึง ต้องมีพฤติกรรมสอดคล้อง กับ หลักของพระภูมี เป็นสำคัญ

เราก็จะเห็นยักษ์หน้าโบสถ์มากมาย แลเห็นผู้ประสพความสำเร็จในแนวทางสมุนไพรเพิ่มมากขึ้น เมื่อหนทางบุญ หรือ ต้นทางสายบุญได้เปิด ให้สัมผัส

เราจึงอยากเตือนว่า คุณสมบัติดังกล่าวคือการลดกิริยา เมื่ออยู่ในเขตที่กำหนด คือบัตรผ่านที่จะเข้ามาในแผ่นดินของเขา

ใครที่ตอนนี้ไม่ยอมฝึก ไม่หัดควบคุมกิริยา ดำรงกรรมฐาน เมื่อวันนั้นมาถึง แล้วทำไม่ได้ ผู้คัดเลือกก็จักต้องคัดออก กลายไปเป็นยักษ์หน้าโบสถ์ อย่างแน่นอน

เพราะศาสน์ของพระภูมีเอาผล ไม่เอาปริมาณ แม้นมีน้อย แต่นั่นหมายถึง ทุกคนที่ถูกคัดกรองมาล้วนสำเร็จตามความตั้งใจของตนทั้งหมดทั้งสิ้น จะไม่มีการมาเสียเวลากับคนที่ไม่ทำเป็นอันขาด

อีกไม่นาน เราท่านจะได้เห็นธรรมทั้งสองหมวดของพระภูมีอุบัติขึ้น นั่นคือ ธรรมหลุดพ้นในประเทศพม่า แลธรรมหลุดจากโรคในประเทศไทย

แล้วจะรู้ว่า สิ่งที่หลวงพ่อนิพนธ์สอนและให้ฝึกปฏิบัติ นี่แหละคือใบผ่านในการไปถึงแผ่นดินนั้น และเมื่อสร้างบุญได้ กลับมาทานสมุนไพร หลวงพ่อนิพนธ์ก็บอกว่า ผลสำเร็๗ ก็รวดเร็ว ไม่อืดเป็นเรือเกลือเช่นปัจจุบัน

จึงชวนให้สร้างคุณสมบัติ แล้วรอวันที่พระพุทธเจ้าองค์ใหม่ประกาศตน อันเป็นการสิ้นสุดยุคพระโคดม แลเริ่ม พุทธศํกราชที่ ๑

ประเภทที่ยังยึดว่าไปเหยียบแผ่นดินอินเดีย เพื่อแสวงบุญ นั้นไม่มีแล้ว เพราะพระโคดมท่านไปแล้ว แผ่นดินนั้นหมดค่าไปแล้ว... ทำให้ตายก็หาบุญมาเยียวยาตนไม่ได้สักกะผีก

โน่นไปพม่า แล้วรับธรรมมาปฏิบัติสักข้อ เท่านี้ โรคก็เผ่นป่าราบแล้ว หากปฏิบัติธรรมที่รับมานั้นได้