แต่พุทธศาสนาชี้ว่า ไม่มีหรอกบังเอิญ ทุกสิ่งอย่างที่เราพบ เราเห็น เราได้รับ ล้วนแล้วแต่เราทำไว้แล้ว
คนทั้งหลาย ชอบที่จะเอาแต่สุข อยากได้ไม่รู้จบรู้สิ้น ท่านอาสิชี้ว่า ครั้นพอถึงปล้องกรรมชั่วมา ดลบันดาลให้ทุกข์ กลับปฏิเสธ ไม่อยากได้ บ้างอ้างไปโน่น ไม่เคยสร้าง ไม่เคยทำ ฟ้าดินไม่มีตา
สิ่งที่เผชิญ แม่ชีเมี้ยนตรัสชี้ เราทำไว้แล้ว จะปฏิเสธทุกข์เอาแต่สุขสักฉันใด ตัวทำไว้แล้วไม่ตายเลย ย่อมย้อนมาทำให้เราเจ็บ เราปวด
พุทธศาสนาจึงสอนให้เป็นคนจริง ทำไว้แล้วก็ยอมรับ เมื่อมาก็ยอมใช้ จึงมีคำสอนเป็นหลัก สอนให้พยายาม ขันติและอดทน
หลวงพ่อนิพนธ์ชี้ว่า ทำไมที่นี่จึงมีคนหายโรค เพราะสอนให้ยอมใช้ นั่นเอง เมื่อกรรมบันดาลโรค ก็ชี้ว่า ถ้าอยากหายโรค ไม่อยากทุกข์กับโรค ก็ทุกข์กับวินัยของศาสนาแทน ไม่ว่าจะเป็นวินัยสมุนไพร หรือ วินัยธรรม ใครทำได้จึงใช้หนี้กรรมได้ หายโรคได้
บทสรุป ศาสนาจึงชี้ ทำไมศาสนามีความสำคัญต่อมนุษย์ ก็สอนให้เป็นปราชญ์ รู้ว่าสิ่งที่ทำวันนี้ จะรอตนในวันข้างหน้า อดีตแก้ไม่ได้แล้ว แต่อนาคต อยากเป็นแบบไหน เขียนเอาเอง มนุษย์ที่รู้เรื่องศาสนา จึงไม่รอพึ่งผู้ใดให้ช่วย พึ่งการกระทำของตนในวันนี้ นี่จึงเรียกหลัก “ตนพึ่งตน”
คนทั้งหลายเขาไม่กลัวกรรม เขาจึงสร้างพรหมลิขิตกรรมแก่ตนตลอดเวลา เพราะคิดว่า หมอช่วยได้ สิ่งโน้นช่วยได้ เขาจึงไม่เปลี่ยนพฤติกรรมใดๆ ดูสิกรรมมาทำลายสังขาร ดลให้เป็นโรค ยังสร้างกรรมอยู่อีก จะหายโรคโดยวิธีใด เพราะใช้ไม่มีวันหมด กรรมของเก่ายังใช้ไม่หมด สร้างหนี้กรรมใหม่เพิ่มตลอดเวลา คนทั้งโลกเขาจึงไม่มีทางหายโรค
นี่จะมาหายโรค ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ เหมือนกัน ต้องยอมใช้ยอมเจ็บ และที่สำคัญ เอาวินัยธรรม มาล้างหนี้เก่า ไม่สร้างหนี้ใหม่
คนทำได้แม่ชีเมี้ยนจึงตรัสชี้ว่า มีการกระทำเหนือมนุษย์ทั่วไป เขาจึงได้สัมผัสสิ่งศักดิ์สิทธิ์ ไม่เป็นเหมือนคนทั้งโลก หายโรคได้
อย่าแปลกใจเลย ทำไมศาสตร์ของพระภูมี ที่แม่ชีเมี้ยนนำมา ใช้ช่วยตน ไม่ค่อยพูดเรื่องวัตถุ คือสมุนไพร เพราะนั่นมันปลายเหตุ ต้นเหตุคือกรรมจึงต้องใช้ธรรมนำหน้า มาลดกิริยาสวดมนต์ ไม่ทำเหมือน ที่อื่น คนไข้ต้องพักผ่อนเยอะๆห้ามทำอะไร หลวงพ่อนิพนธ์ชี้ว่า ยิ่งเบียดเบียนผู้อื่น มีแต่หนี้เพิ่ม ไม่มีทางหายโรค
