คำถามที่ผุดขึ้นมา ทำไมไม่ทำเหมือนพระทั่วไป ที่เน้นสวดมนต์ นั่งกรรมฐาน ภาวนา อฐิษฐานจิต
หลวงพ่อนิพนธ์ชี้ให้เห็นว่า ผลแห่งการกระทำที่สมบูรณ์ ขึ้นกับองค์สาม คือ กาย วาจา ใจ
หากแต่ การจะทำแล้วสมบูรณ์ ย่อมต้องผ่านการฝึกฝน มิใช่คิดเอาเองว่าทำได้ ผู้ปฏิบัติที่ข้ามขั้น จึงไม่มีทางสำเร็จได้
หลักของแม่ชีเมี้ยน จึงเริ่มที่การกระทำกายก่อน เพราะจะหวังผลจาก วาจา ใจ นั้นแม้ทำแล้วจะได้มากกว่า แต่ก็ยังทำให้สมบูรณ์ไม่ได้ ผลจึงน้อย จะเอามาเป็นหลักช่วยตน ในตอนเริ่ม คงยังไม่ได้ ด้วยหากวินัยกาย ยังทำไม่ได้ วินัย วาจา ใจ ย่อมไม่ต้องพูดถึง ไม่มีทาง
ดังนั้นวินัยกาย จึงเป็นวินัยที่เด่นชัด แม้ให้ผลไม่มากเท่าแต่ทำได้ง่ายกว่า
จึงไม่แปลก ที่การช่วยของหลวงพ่อนิพนธ์จึงมักจะกำหนดสิ่งหนึ่งสิ่งใดให้ทำเป็นวินัย
ดูต้นมะพร้าวในมูลนิธิ ที่หลวงพ่อนิพนธ์กำหนดให้ ตาตอง ผู้ป่วยมะเร็งเนื้องอกในสมอง เป็นผู้ปลูก ท่านกล่าวว่า เราจะเอามะพร้าวนี้ให้คนป่วยทาน ถ้าต้นมะพร้าวทั้งหมดนี้รอด ตาตองก็รอด
ตาตอง จึงดูแล รดน้ำพรวนดิน จนอยู่มาทุกวันนี้ แลตาตองก็ได้อยู่จนวัย แปดสิบกว่า ทั้งที่มีห้าพี่น้อง แต่คนอื่นตายหมดไม่มีใครเกินหกสิบสักคน ด้วยกรรมพันธ์ุมะเร็งสมอง
บทสรุป ศาสนาของแม่ชีเมี้ยน แม้นจะสอนให้ทำนิสัยเป็นสำคัญ ถ้าทำได้ช่วยตนได้ หากแต่การจะทำได้ ต้องฝึก ต้องใช้เวลา เสมือนจะทำอาชีพ ต้องเรียน ต้องฝึก จนชำนาญ จึงหาเงินได้
คำถามคือ แล้วตอนที่ยังทำไม่ได้หล่ะ วินัยกายนี้แหละประทังได้
หลวงพ่อนิพนธ์ จึงชี้ให้คนป่วยที่บ่อพลอย กล่าวว่า แผ่นดินนี้มีต้นยามากมาย ขาดแต่น้ำ แค่คนหนึ่งดูแลต้นหนึ่ง ทำให้เกิดผล มีใบไปทำยา ถ้าทำได้ การช่วยตนหายโรคของตน ก็ไม่ใช่เรื่องยากแล้ว ส่วนวินัยวาจา แลใจ ก็แล้วแต่บุคคล จะทำหรือไม่ อยากได้ก็ไปขอพระ หากอยากได้มรรคผลที่ยิ่งขึ้นไป
ภาพในอดีตยุคนั้น คนที่มา เตรียมอุปกรณ์ เตรียมน้ำมาจากบ้าน บางคนนำน้ำมาเผื่อผู้อื่นอีกต่างหาก มาถึง ไปดูแลรดน้ำพรวนดิน ใส่กาบมะพร้าวคลุมโคนต้น ต้นของตน จึงไม่แปลก เฉพาะคนเป็นอัมพฤกษ์ ทิ้งไม้เท้ากองพะเนิน จนพระต้องเอามาเผาทิ้ง
ที่สำคัญ คนยุคนั้นมาเรือนหมื่น แต่ไม่เคยขาดยาเขียวเลยสักครั้ง ในแผ่นดินที่ร้อนที่สุด มีฝนน้อยที่สุด ของประเทศ แต่ต้นยาเขียว กลับเขียวสดชื่นตลอด
