สิ่งที่หลวงพ่อนิพนธ์กำหนดให้ทำ จึงเป็นกิจกรรมที่ใช้สร้างเพื่อการช่วยตน แลท่านอาสิก็ชี้ชัดว่า อยากได้ต้องทำเอง
นั่นหมายความว่า ต้องอาศัยวันเวลา โดยเฉพาะการมาสัปดาห์ละครั้ง เวลาในการสร้างย่อมมีไม่มาก ประมาณ 8 ชั่วโมง เท่านั้นเอง
น่าเสียดายคนส่วนใหญ่ไม่เสียดายวันเวลาเหล่านี้ กลับใช้เวลานี้ไปอย่างไร้ค่า บางคนไม่มาเพราะธุรกิจ เงินแสน เงินล้าน บางคนเห็นแก่ของถูก หมดเวลาไปกับผักปลาราคาถูก บางคนมาเพื่อตั้งแก๊งค์ คุยสัพเพเหระ หรือธุรกิจ บางคนมาก็ไม่ทำอะไรเพื่อช่วยตน เล่นโทรศัพท์
แต่สิ่งที่ปรากฎ หลวงพ่อนิพนธ์ชี้ให้พิจารณาเสมอเป็นสติ เงินแสนเงินล้าน สิ่งของวัตถุใดๆ ช่วยแก้กรรม หรือลดกรรมไม่ได้เลย ถ้าเราท่านปวดท้อง สิ่งเหล่านั้นช่วยตนของเราไม่ได้เลย ลดปวดไม่ได้แม้แต่กระผีกเดียว ไม่ต้องพูดถึงโรค แพ้ตั้งแต่เริ่ม
แต่บุญบารมี ทานบารมี นั้นอย่าว่าแต่ปวดท้อง หายโรคยังทำได้ แล้วทำไมถึงเอาเวลาที่สร้างบุญที่มีน้อยไม่ทำตน ตามท่านอาสิ ไว้ช่วยตนเล่า
นี่แลเวลาบุญใช้หาพิมเสน กลับไปหาเงิน หาผัก หาปลา ที่เป็นเกลือ คุ้มกันหรือ เกลือนั้นหาที่ไหนตอนไหนก็ได้ แต่บุญทานบารมี มีแค่สัปดาห์ละ แปดชั่วโมง กลับไม่เน้น ไม่ให้ความสำคัญ
แค่เริ่มก็รู้แล้วว่า ผลจะลงเอยเช่นไร เพราะบางคนกรรมหนัก แค่แปดชั่วโมงที่ทำ ทำเต็มที่อาจยังไม่พอด้วยซ้ำ
บทสรุป พระพุทธเจ้าแลสาวก ท่านอาสิชี้ เขาสร้างกิริยาบุญ ตลอดเวลา จึงไปนิพพานได้ เราท่านจะมาพ้นโรค ต้องเรียนรู้ ทำอย่างไรจึงได้พิมเสน แลใช้เวลาที่มีเพื่อให้ได้พิมเสนมากเท่าที่ตนจะพึงทำได้ ให้เพียงพอช่วยตน
ถ้ามาแล้วเอาเกลือ ซึ่งหาที่ไหนก็ได้ การมาก็เสียเปล่า
เชื่อเถอะ สมุนไพรนี้มีวิญญาณ ต้องปลุกเสก ด้วยตนทำ ยิ่งทำนิสัยพระภูมีมาก ได้พิมเสนมาก สมุนไพรก็ยิ่งมีฤทธิ์มาก เกลือไปทำเอาตอนไหนก็ได้
หลวงพ่อนิพนธ์จึงชี้ว่า ทุกเวลานาทีในที่นี้จึงมีค่า คนเห็นค่า เวลาจากไปเหมือนจากคนรัก มักอาลัยอาวรณ์ อยากอยู่สร้างบุญทานบารมีเยอะๆ ยังทำไม่จุใจ ต้องกลับแล้ว
แต่เราเห็นแต่คนรับยารีบโกยอ้าว อย่างกับที่นี่เป็นนรกก็ปานนั้น เร่งแต่แจกเร็วๆ อยากไปเร็วๆ
