คนทั้งหลายในโลก สอนลูกสอนหลาน ให้สร้างตนเป็นคนมั่งมี มียศศักดิ์
ทุกตัวคนบอก ใครมั่งมี ใครยิ่งมีตำแหน่งสูง จัดว่าเป็นคนดีมีบุญวาสนา
คนทั้งหลายแห่แหนนับถือ ยกย่อง กราบไหว้ ชี้ให้ลูกหลาน เดินตาม สนับสนุน เพื่อให้ได้เป็นแบบนั้นบ้าง
จึงไม่แปลกถ้ามีทางลัดให้ร่ำรวย คนทั้งหลายจึงอยากเดิน หวยจึงเป็นคำตอบ คำขอพร จึงเต็มไปด้วย ขอให้ร่ำรวย ทำมาค้าขายดี หรือสอบได้ตำแหน่งที่ตนต้องการ
แต่ถ้าพิจารณา เจ้าชายสิทธัตถะ ที่มีพร้อม กลับทิ้งมา ด้วยเล็งเห็นว่า ไร้บุญ ไร้วาสนา
เพราะคนมีบุญ มีวาสนา ย่อมหนีเจ็บได้ ที่ยิ่งไปกว่า คือ หนีเกิดได้
บทสรุป ท่านอาสิจึงชี้ว่า เมื่อเปลี่ยนเป็นพระโคดม เป็นคนจนที่สุด ไร้ยศศักดิ์ เดินขอเขากิน นอนกลางดิน กินกลางทาง ทำวินัยธรรม กลายเป็นคนมีบุญวาสนาสูงสุด
ความต่างของการกระทำ เมื่อเป็นเจ้าชาย คือ ทำเอา แต่ครั้นเป็นพระโคดม สิ่งที่ทำคือ ทำให้
นั่นเป็นเหตุแห่งทุกข์ ด้วยทำเอา ย่อมเบียดเบียนผู้อื่นจนเกินไป เป็นธรรมดา กลายเป็นโรค แลการเดินตามรอยพระโคดม ด้วยทำให้ จึงเป็นหนทางดับทุกข์ พ้นโรค
หากแต่คนจะเป็นผู้ทำให้ได้ ต้องมีนิสัยพระพุทธเป็นพื้น ลดนิสัยทางโลก นั่นแล ทำไมศาสตร์สมุนไพรของแม่ชีเมี้ยน จึงสอนให้สร้างนิสัย บังคับให้ทำ
ใครที่จะมาหายโรคทั้งที่มีนิสัยเดิม รอยารักษาโรค มันจึงเป็นฝันที่ไม่มีทางเป็นจริง
แม่ชีเมี้ยนตรัสว่า คนมีบุญไม่เป็นโรคแบบนั้นหรอก พระของพระพุทธเจ้าไม่มีใครเป็นโรค เชื่อหรือไม่ แลทุกองค์ ไม่มีเงินสักบาท ไม่มียศ เดินธุดงค์หลังตรงจนครบอายุขัย
จะมาหายโรค ต้องทำตนให้เป็นคนมีบุญมีวาสนา จึงจักได้ มิฉะนั้นอย่าหวัง อาจโชคดีหายโรคนี้ แต่เป็นโรคอื่นอีก หรือเจออุบัติภัย นั่นหนีเสือ แต่จรเข้รองาบอยู่ ตายเหมือนกัน การมาก็เสียเปล่า
ใครมาพบศาสนา มุ่งหวังรวยทรัพย์ รวยยศ นั่นโง่เขลา เพราะมันติดตามวิญญาณตนไปไม่ได้ ยิ่งไปกว่านั้น ถ้ามีบุญวาสนา ย่อมได้เองไม่ต้องร้องขอ แต่ปฐมบทแห่งสิ่งที่สร้างสุข คือ "ความไม่มีโรค" ที่สามารถติดวิญญาณไปทุกภพทุกชาติ นั่นต่างหากที่คนเป็นปราชญ์ เขามุ่งทำให้ได้ก่อน
