สำหรับคนทั่วไป ที่กรรมยังไม่อุบัติมาเป็นโรค จนทุกข์ยากจะทนแล้ว แค่กรรมดี คนเหล่านั้นก็เพลิดเพลิน ไม่จำเป็นต้องการหาศาสนา หาบุญ จะหาหมอ หาเจ้า ซินแส ก็เล่นไป
หลวงพ่อนิพนธ์ชี้ว่า ทุกคนมีสิ่งศักดิ์สิทธิ์คุมครองตนอยู่แล้ว คือ พรหมลิขิตตนนั่นแล ไม่ถึงที่ตายก็ไม่วายชีวาวาตแน่แท้
ดูคนเมาหมาเป็นตัวอย่าง ขับรถกลับถึงบ้าน ยังไม่รู้เลยมาโดยวิธีใด ตอนไหน
แต่คนเป็นโรคตาย ความตายกำลังมาเยือน หรือ ความทุกข์ความเจ็บยากเกินทน ทรมาน นั่นแลดิ้นรน เพราะเชื่อว่า ศาสนาช่วยให้พ้นทุกข์พ้นโรคได้
สิ่งที่แม่ชีเมี้ยนสอนคือ ให้สร้างบุญ โดยการสร้างนิสัยพระภูมี แล้วทานสมุนไพร
ท่านอาสิชี้ว่า เพราะ "กรรมมันจำนิสัย"
เมื่อนิสัยเปลี่ยนกรรมมันจำไม่ได้ เมื่อวันเวลากรรมมา ก็ไม่แน่ใจ ใช่ไม่ใช่ ลังเล แต่มันมีวันเวลา เหมือนดาวเทียม เมื่อไม่เจอก็ต้องไปวนหาใหม่
หลวงพ่อนิพนธ์เรียกเวลานี้ว่า เวลาทอง เพราะมีเพียงอำนาจเดียวที่ให้ผล
หากเวลานี้กรรมมา แสดงอำนาจ ทำลายเราท่าน ร่างกายก็ทรุดโทรมลง แย่ลง แต่ถ้ากรรมผ่านไป นั่นหมายความว่า ได้ประโยชน์ทั้ง ไม่ถูกทำลาย แลมีวันเวลาให้สมุนไพรฟื้นฟูร่างกาย เมื่อกรรมมาเจออีก จะทำลาย ก็ไม่แย่ลงกว่าเดิม
บทสรุป การช่วยตนจึงต้องใช้ธรรมนำ สร้างบุญ เปลี่ยนนิสัย ยิ่งทำได้มาก สมุนไพรก็มีโอกาสฟื้นฟูมากเท่านั้น
จึงไม่ต้องแปลกใจ ทำไมโรคร้าย หลวงพ่อนิพนธ์จึงมักแนะนำให้บวช ให้เวลาฟื้นฟูตน ทุกเวลา สักปีหนึ่ง แลมักจะได้ผลทุกตัวคนถ้าทำได้
มองให้ชัด เหมือนทานข้าว ถ้ามีกรรมดีบันดาล ข้าวที่ทานนั้นเป็นคุณ สร้างประโยชน์ แต่ถ้ากรรมบันดาล ข้าวนั้นทำให้เป็นเบาหวานให้ทุกข์
ยามนี้ของคนทุกข์ คือ การชักคะเย่อกัน ว่าจะให้อำนาจใดมีบทบาทกับตน อยากหายโรคเร็ว ช้า หรือไม่หาย จึงขึ้นกับนิสัยตน ไม่ใช่สมุนไพร
นี่แลทำไมต้องสวดมนต์ ทำไมต้องสงบเงียบ เพื่อให้ได้บุญ ปลุกเสกสมุนไพรให้ช่วยตนด้วยตนของตน ไม่ใช่จบแค่ขอสมุนไพร
