คนมากมายบอกตนว่า ชอบทำบุญ แลเมื่อวันหนึ่งทุกข์มาถึงตน ตีโพยตีพาย ทำไมบุญที่ทำจึงไม่ช่วย แล้วก็พาลว่า ทำดีไม่ได้ดี ทำชั่วเลยดีกว่า เมื่อดีไม่ได้
ก็ไม่แปลกที่คนทั้งหลายจะคิดแบบนั้น เพราะดูผิวเผินเป็นเช่นนั้นจริงๆ คนแล้วคนเล่า
หลวงพ่อนิพนธ์ชี้ให้พิจารณา ทำไมจึงเป็นเช่นนั้น เพราะ บุญ ที่ทำ เป็นบุญนึกเอาเอง เป็นบุญที่คนเขาอ้างเอ่ยแล้วก็ทำตาม หาใช่ทางบุญของพระภูมีไม่
ดูเขาเชิญชวน เทศกาลบุญใหญ่ กันมากมายในทุกที่ ทุกวัด ทุกศาลเจ้า ทุกตำบล นี่ก็ทอดกฐิน บุญใหญ่ กำลังมาแล้ว ไม่คิดบ้างหรือ ทำไมรถกฐินมันคว่ำ ไปทำบุญ บุญไปไหนไม่คุ้มครอง
ที่ยิ่งมั่วไปใหญ่ เรียกว่าตามน้ำเลย คือมั่วกรรมดี กับบุญ หรือกับทาน จนคนงง ตกลงที่ทำนั้นกรรมดี หรือเป็นทาน หรือเป็นบุญ ทำไมมันจึงเป็นเช่นนั้น ไม่รู้เลย ทำไปก็บอกเป็นบุญ นี่แลผลออกมา จึงร้อง บุญไม่ช่วย
มันจึงเป็นความจำเป็นที่ต้องหาผู้รู้ ผู้ปฏิบัติ ศาสน์ของพระภูมีที่แท้จริง เรียนให้รู้ก่อน ทำแบบนี้ ผลจะเป็นอย่างไร แลทำอย่างไร เรียกว่าทาน แบบไหนเรียกว่าบุญ แลสิ่งที่จะตอบแทนกลับจากผลการกระทำนั้นๆ เป็นอย่างไร
ถ้าไม่เรียน ไม่รู้ แล้วทำ ต่อให้สร้างโบสถ์ สร้างศาลา สร้างพระ ทอดกี่สิบกฐิน แค่ทุกข์ปวดท้อง ยังแก้ไม่ได้เลย
บทสรุป แม่ชีเมี้ยนจึงสอนสงฆ์ให้รู้ก่อน แล้วทำ เมื่อทำได้มันจึงเป็นธรรม มีผลช่วยตน ฉันใดก็ฉันนั้น สมุนไพร ก็ไม่ต่าง มีคนอ้าง สรพคุณกันมากมาย ไม่รู้เลยว่า สมุนไพร มีไว้ทำไม ทำอย่างไรจึงทานแล้วเกิดผล ที่ไหนว่าดี ก็คว้าหมด กินสักฉันใด ก็ยากจะช่วยตน ท้ายที่สุด ก็พ่ายแพ้ เลิกรา
แม่ชีเมี้ยนตรัสชี้การกระทำของเราท่านว่า ที่ทำแล้วไม่เห็นผล ก็ด้วยทำไม่ถูกต้องในร่องธรรม นั่นเอง
เชื่อหรือไม่ “ธรรมมีชีวิต มีวิญญาณ สมุนไพรก็มีชีวิต มีวิญญาณ” จะเอาผล ต้องมีคุณสมบัติ ตามฟ้าดินกำหนด
ถามตนสักนิด ทางที่เดิน สิ่งที่รู้ เดินตามใคร
คนโลภสร้างยา เดินตามแล้วจะหายโดยวิธีใด คนไม่เอาธรรม ชวนสร้างวัตถุ แล้วจะถึงบุญทานโดยวิธีใด หลวงพ่อนิพนธ์อุปมา สิ่งที่ทำเหมือนหว่านข้าวบนปูน แล้วรอผล หาผลไม่ได้เพราะมีแต่นกมาจิกกิน รอจนตายก็ไม่มีรวงมาเป็นข้าวให้กิน ทำสักฉันใด มันจึงแก้ปวดท้องยังไม่ได้เลย นี่แลทำไปโดยไม่รู้ ...
ถึงเวลาหรือยัง ไปเรียนรู้แล้วทำ อย่าว่าแต่ปวดท้องเลย มะเร็งยังไม่กลัวเลย
