ไม่ใช่เรื่อง

เรื่องของคนอื่น ฉันไม่อยากยุ่ง เป็นคำที่ได้ยินจนชินหู ใครจะเป็นจะตายเรื่องของเขา เราไม่เกี่ยว

แต่วันนี้โลกของเราเหมือนแคบลง แทบจะกล่าวได้ว่า แค่ขยับนิดเดียวรู้กันทั่วบ้านทั่วเมือง โลกนี้จึงไม่ใช่ตัวใครตัวมันอีกต่อไป แม้นอยู่คนละฟากโลก ไม่เคยเห็นหน้า ไม่รู้จักก็ฆ่ากันได้

หลวงพ่อนิพนธ์ชี้ให้เห็น คนป่วยอาจจะซ่อนตนในอดีต หากวันหนึ่ง เมื่อภาวะรุมเร้า กลับมารวมตัวกัน เพราะสังคมไม่ดูแล เราท่านอาจเห็นคนเสพยาคลั่ง ทำอะไรก็ได้ จนการออกจากบ้านต้องคิดหนัก จะปลอดภัยไหมหนอ คนติดเชื้อเอดส์ที่ถูกละเลยปล่อยให้หายไปเงียบๆในอดีต แต่เมื่อจำนวนมากเข้า อายุที่เป็นน้อยลง เขาจะอยู่อย่างไร วันหนึ่งอาจประชด เดินออกมาเอาเข็มจิ้มคนนั้นที คนนั้นที เพื่อจะได้ให้รู้ว่าเป็นแล้วเป็นอย่างไร

ผลแห่งโลกแตก คือต่างคนต่างเอานิสัยบรรเลง ทำในสิ่งที่ตนชอบ เอาตัวรอด มันเลยกลายเป็นเรื่อง เป็นสังคมที่อยู่ยากมากขึ้นทุกวัน ทิเพียงสภาพสังคม แม้นแต่ดินฟ้าอากาศ ยังยากจะคาดเดา ไม่มีฤดู

ภัยมันใกล้ตัวมาทุกที กลายเป็นเรื่องแล้วความจริงก็จักฟ้อง ยารักษาโรค หาไปเถอะไม่มีหรอก ที่ดังๆวูบเดียวเหมือนพลุ ก็ดับไป

บทสรุป ธรรมของพระภูมีเท่านั้นแล ที่ช่วยตนของเราได้ นิสัยชูชก มีแต่ทำให้เลวร้ายลง นิสัยพระเวสสันดร จึงกอบกู้สังคมได้

เรากำลังเข้าสูยุคสมัย “ผู้ดีเดินตรอก ขี้คลอกเดินถนน” แล้ว ใครที่ไม่เอาวินัย ไม่ยอมทุกข์ ทำตนเสมือนผู้ดี ะไปไหนก็ลำบาก เพราะเจอโรค เจอภัย เต็มไปหมด ต้องแอบในบ้าน คนที่ทำนิสัย ทำวินัยทุกข์ของพระภูมี จึงจักเดิน จักทำอะไรก็ได้ เพราะภูมิของร่างกายแข็งแกร่ง

ตอนนี้ทำได้รีบทำไว้ เรียนรู้วิชาบุญ แล้วทำสะสมไว้ ใครไม่เชื่อก็ช่างเขา เวลาจะเป็นเครื่องพิสูจน์ เมื่อโรคร้ายที่ฝังในดิน พุ่งสู่อากาศ วันนั้นแหละพวกผู้ดีจะร้องจ๊าก สิ่งที่ตนมี สิ่งที่ตนหาช่วยตนไม่ได้เลย

วันนั้นจะเห็นค่า ร่มเล็กๆ ที่แม่ชีเมี้ยนทิ้งไว้มีค่ามหาศาลสักเพียงใด วันนี้มะกรูดลูก มะพร้าวลูก บอกไม่ใช่เรื่อง ไม่ช่วยกันรักษาไว้ วันหน้าจะมีที่ในร่มให้หลบภัยเปล่าก็ไม่รู้ ไม่เคยคิดจะรดน้ำดูแลต้นยา แล้วถึงเวลา จะมีสมุนไพรกินช่วยตนหรือคนที่ตนรักได้อย่างไร