ของจริง

ไม่ว่ามนุษย์จะเชื่อกรรมหรือไม่ แต่โรคที่กรรมบันดาลสร้างทุกข์ให้เกิดกับตนนั้น เป็นของจริง เล่นจริง เจ็บจริง และเอาถึงตายเลย

แม่ชีเมี้ยนนำศาสตร์ของพระภูมี ชี้ให้เห็น สัจธรรมความจริงของโลก ว่านี่คือผลแห่ง “ตัวกระทำ” ที่ซึ่งไม่ตายเลย จะทำสุกฉันใด ก็ไม่ตาย หนีไม่พ้นต้องรับ

ความจริงนี้ตอกย้ำว่า “โลกนี้ไม่มียารักษาโรค” เพราะเราท่านทำไว้แล้ว วันหนึ่งเมื่อกรรมมาถึง ก็ต้องรับ ต้องเจ็บต้องปวด เหมือนที่ทำกับผู้อื่นไว้ เป็นตัวกระทำ เป็นพรหมลิขิตย้อนมาหาตน

เมื่อมาใน้สมุนไพร หลวงพ่อนิพนธ์จึงชี้ว่า ไม่ใช่มีไว้ไม่ให้เจ็บไม่ให้ปวด เป็นไปไม่ได้ แต่จะชนะโรคได้ ก็ด้วยการทำให้อวัยวะร่างกาย ทนเจ็บทนปวดได้ ถ้าทนได้ก็หายได้

วินัยของพระภูมี ที่หลวงพ่อนิพนธ์นำมาให้ใช้ จึงสร้างภูมิของร่างกาย ทนเมื่อย ทนร้อน ขยับร่างกายให้สุขแก่ผู้อื่น เสมือนซ้อมวิ่ง ซ้อมลงนวม เพื่อรอวันแข่งขัน นั่นเอง

วันที่หายโรค คือวันสอบ ร่างกายต้องทนความเจ็บปวดขีดสุดจากการแสดงอาการของโรค ถ้าเตรียมร่างกายมาดีก็ผ่านง่าย ถ้าอ่อนซ้อมไม่ตั้งใจ ก็เลือดตากระเด่น นั่นแหละที่ถ้ำกระบอกเขาเรียก “ลงแดง”

บทสรุป หลายคนประเมินกรรม ประเมินโรคต่ำ จึงไม่ตื่นตัว ไม่เตรียมพร้อม ด้วยไม่รู้ว่าวันนั้นจะมาถึง คิดว่าอีกนานหรือไม่มีวันนั้น พอมาถึงจริงๆ ตั้งตัวไม่ทัน กินไม่ได้ เดินไม่ไหว หายใจไม่สะดวก ทีนี้จะมาคิดฟิตร่างกาย ก็ไม่ทันเสียแล้ว นึกเสียใจ ก็ไร้ค่า เห็นทางรอดแต่ไปไม่ถึง

กว่าหน่วยซีลจะอึดขนาดนั้น ผ่านการฝึกมาเท่าใด จะสู้โรคชนะโรคแบบชิวๆ ไม่ต้องทำอะไรฝันกลางวันแล้ว

ดูอย่างอาหมอ ที่เป็นหมออยู่ศูนย์มะเร็งใหญ่ของอเมริกา สามีเป็นมะเร็ง ช่วยอะไรไม่ได้เลย วันนี้ของอาหมอและสามี เห็นสัจธรรมความจริงนี้ โน่นไปเด็บใบยาเขียว เข้าป่ากับท่านอาสิ สองคนดีวันดีคืน แล้วเราหล่ะ นั่งรอขอพรอธิษฐานให้ตนหาย เดินคนละทางกับคำสอนแล้ว ผลที่ได้ไม่ต้องมีญาณก็รู้ว่าใครจะรอด. ตนของตนนั่นแหละชี้เองตั้งแต่วันแรกแล้ว